Η αναζήτηση των πραγμάτων προϋποθέτει δράση εκ μέρους μας.

Χωρίς δράση δεν υπάρχει πιθανότητα ποτέ κάποιος να ανακαλύψει κάτι. Μέσα από την αναζήτηση, τον προβληματισμό, την δράση και την έρευνα ανακαλύπτουμε τα πάντα. Είτε τον εαυτό μας, είτε το περιβάλλον μας. Όλα βρίσκονται εκεί και περιμένουν εμάς να τα ανακαλύψουμε.

Τίποτα δεν μας αποκαλύπτεται αν εμείς δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, αν εμείς δεν αποδείξουμε ότι διαθέτουμε και την όρεξη αλλά και την ικανότητα να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις που μας περιμένουν. Και επειδή αυτό είναι κοινοτυπία στην καθημερινή πρακτική της ζωής μας, αποτελεί παράδοξο το γεγονός ότι όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, εκεί μένουμε στα καθιερωμένα, σε όσα άλλοι είπαν και έκαναν και εμείς είμαστε αδρανείς και απλά παρακολουθούμε τα γεγονότα ως θεατές και όχι ως συμμέτοχοι. Και αυτό φυσικά αδικεί όχι κάποιον άλλον αλλά εμάς τους ίδιους.

Γιατί μπορεί οι δεξαμενές να είναι γεμάτες νερό, μπορεί τα ποτάμια να τρέχουν άφθονα και καθαρά νερά, αλλά αν εγώ δεν απλώσω το χέρι μου και δεν μάθω να αναζητώ το ζωντανό νερό και να το χρησιμοποιώ για τις ανάγκες μου, τότε ο θάνατος δεν επέρχεται λόγω έλλειψης των αναγκαίων, αλλά επέρχεται λόγω της δικής μου αδράνειας και αμάθειας.

Η νεκρή ζωή της πίστης μου δεν οφείλεται σε άλλους, αλλά είναι παράγωγο της δικής μου προσωπικά επιλογής να παραμένω αδρανής και αδιάφορος για τα μεγαλύτερα ζητήματα και ερωτήματα της ζωής. Και ενώ αναλώνω το καλύτερο τμήμα της ζωής μου στην εξοικονόμηση των αναγκαίων της καθημερινής μου ζωής, παραμελώ και αδιαφορώ για το κυριότερο: την ανακάλυψη της αλήθειας και μάλιστα της αιώνιας αλήθειας που εκτείνεται στο σήμερα και στο αύριο και πολύ πιο πέρα από αυτό.

Αρωγός σημαίνει βοηθός.

Είναι εκείνος που έρχεται να βοηθήσει στη στιγμή της ανάγκης. Και όλοι γνωρίζουμε ότι την τελευταία στιγμή είναι δύσκολο να εντοπίσει κάποιος εκείνον που θα τον βοηθήσει, γιατί κάθε ανάγκη δεν είναι ίδια με κάποια προηγούμενη.

Στα ζητήματα της πίστης αρωγός είναι πάντα ο θεός, αλλά χωρίς γνώση των πραγμάτων προφανώς όλα είναι δύσκολα. Για τον λόγο αυτό και η ζωή της καθημερινότητας δεν μπορεί να είναι αδιάφορη έως την στιγμή της ανάγκης, αλλά όπως για όλα μεριμνούμε έγκαιρα και όπως λέει η παροιμία, του φρόνιμου το παιδί πριν πεινάσει μαγειρεύει, έτσι και στα ζητήματα της πίστης η πρόβλεψη και η πρόνοια είναι ο καλύτερος σύμβουλος.

Η αύξηση της πίστης που προσφέρει η καθημερινή επαφή με τα Ιερά Γράμματα, είναι ο πρώτος κανόνας για την αρωγή που προσφέρει ο θεός στον άνθρωπο της πίστης. Η αμέλεια, η αδιαφορία και η άρνηση, είναι η χείριστη επιλογή, γιατί πάντοτε οι ανάγκες οι οποίες είναι πάνω από τις σημερινές δυνάμεις μας είναι μια αδήριτη πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα εμφανίζεται στην φυσική ζωή μας.

Η άσκηση στην καθημερινή ζωή αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο και συνεργάτη για την σωματική μας ετοιμότητα. Αντίστοιχα και η άσκηση στην εφαρμογή των θεμάτων της πίστης είναι ο καλύτερος σύμμαχος και συνεργάτης, ο καλύτερος αρωγός για την ψυχική και εσωτερική μας πληρότητα.

Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας με όρους εμπορικού καταστήματος, δηλαδή όταν έχω ανάγκη τρέχω να προμηθευτώ τα αναγκαία, δεν είναι η καλύτερη λύση, διότι οι ανάγκες του εσωτερικού μας κόσμου είναι βαθύτερες και ουσιαστικότερες και η επίλυση των θεμάτων που υπάρχουν εκεί δεν καλύπτονται εύκολα ούτε γρήγορα.

Στην κατάταξη των Καλών Τεχνών ο αριθμός 10 δεν υπάρχει.

Νομίζω ότι αυτό είναι μια καλή πρόκληση για νέες αναζητήσεις έκφρασης ζωής στον σύγχρονο κόσμο. Πρώτα η ποιότητα που ικανοποιεί εμένα ως καλλιτέχνη και στη συνέχεια η εικόνα των άλλων. Η εσωτερική μου αυτή ανάγκη για έργο καλό, είναι μια ανθρώπινη ανάγκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Καθένας θέλει η ζωή του να είναι λαμπρή όπως ένα έργο καλλιτεχνίας. Καθένας θέλει η καθημερινότητά του να μην είναι μίζερη αλλά να είναι πλούσια και ανώτερη. Καθένας θέλει να αποτελεί παράδειγμα για τους άλλους για μίμηση και όχι για αποφυγή. Καθένας θέλει την ζωή του να χαρακτηρίζεται από πληρότητα και αρτιότητα, τόσο στον εσωτερικό όσο και στον κοινωνικό του περίγυρο.

Καθένας θέλει να βλέπει την ζωή του να μεγαλώνει και όχι να μικραίνει, να πλατύνεται και όχι να στενεύει, να πλουτίζει και όχι να στερείται, να έχει αρτιότητα και όχι απώλειες. Και αυτό είναι ένα έργο τέχνης σε όποιον το καταφέρνει.

Η αναζήτηση της αιώνιας αλήθειας μέσα στην καθημερινότητα είναι ένας καλός στόχος που μετακινεί τον ορίζοντα της ζωής από το σήμερα στο αύριο και από το λίγο στο πολύ.

Η αναζήτηση της αιώνιας αλήθειας δίπλα στην αναζήτηση της αλήθειας των καθημερινών πραγμάτων είναι μια λαμπρή απασχόληση και δημιουργεί ένα φωτεινό έργο που δεν χάνει την αξία του με το τέλος της ζωής μας.

Όλοι ενδιαφερόμαστε για ένα νέο κτίριο. Κανένας δεν θέλει ένα παλαιό ερείπιο, όσο καλλωπισμένο και αν φαίνεται. Όλοι θέλουμε ανανέωση σε κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας και συνδέεται με την καθημερινή μας ζωή. Και αυτό γιατί είναι μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση η ανανεωτική τάση.

Η ανανέωση είναι συνώνυμη της ζωής, ενώ η στασιμότητα της γήρανσης και του θανάτου. Και όπως κανείς δεν θέλει ούτε σκέπτεται το θάνατο, έτσι και για την καθημερινότητα θέλουμε όλοι κάτι καινούριο. Το νέο έχει ενδιαφέρον. Το νέο κινεί την διάθεση να το αποκτήσω. Μέσα από τα νέα δημιουργήματα έρχεται το κέφι και η ανανέωση της ζωής, είτε αφορά απλά πράγματα της καθημερινότητας, είτε αφορά ιδέες και πρακτικές.

Και ενώ αυτή είναι η κοινή πεποίθηση για την καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, προτιμούμε να μην το σκεφτόμαστε, προτιμούμε να αρκούμαστε στα παλιά, στις πρακτικές των παππούδων και των γιαγιάδων, χωρίς να έχουμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και να βελτιώσουμε ή μάλλον να προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στις σημερινές μας ανάγκες και όχι των προηγούμενων γενεών. Όμως, ακόμη και ο αυτόματος πιλότος έχει ανάγκη παρακολούθησης και διόρθωσης, ώστε η πορεία να είναι ασφαλής προς το σκοπό που ταξιδεύουμε.

Όσο και αν η παραδοσιακή πρακτική καλύπτει τις συναισθηματικές μας ανάγκες και καθησυχάζει τη συνείδησή μας, είναι προφανές ότι η ανανέωση και προσαρμογή στις σημερινές πραγματικές ανάγκες σε πίστη και γνώση θεού είναι απολύτως απαραίτητη. Και η ευθύνη είναι αποκλειστικά προσωπική στον καθένα, όσο και αν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των άλλων.

Το καινούριο πάντα αμφισβητείται από το παλιό. Το παλιό αντιστέκεται στο καινούριο, γιατί το θεωρεί εχθρό του, ενώ στην πραγματικότητα είναι έκφραση της ίδιας αλήθειας με σύγχρονο τρόπο. Έτσι αρχικά φαίνεται ένας διχασμός, αργότερα όμως είναι προφανής η γένεση ενός νέου, όπως και στην περίπτωση των ανθρώπων. Μπορεί βέβαια οι γονείς να έχουν συνείδηση της αξίας των παιδιών τους και να μην τα αντιστρατεύονται, όμως και στην περίπτωση των νέων ιδεών θα πρέπει να ισχύει το ίδιο. Αφού κάθε νέο έχει ως προϋπόθεση το παλιό, θα έπρεπε και για τις ιδέες οι παλιές να αναγνωρίζουν την αξία των νέων και να τους παραχωρούν τόπο. Αυτό ήταν και το ιστορικό λάθος των υπευθύνων της εποχής του Χριστού. Καταλάβαιναν την αξία του νέου, όμως η παράδοση ήταν το εύκολο και ασφαλές οχυρό και εύκολα μπορούσε να κρύψει κάποιος την γύμνια του πίσω από την αξία της τήρησης της παράδοσης, αν και είναι γνωστό ότι κανένας ποτέ ούτε γνωρίζει τι είναι το σύνολο της παράδοσης ούτε να την τηρήσει μπορεί, ακριβώς γιατί πρόκειται για τύπους που δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές, κάλυψαν ανάγκες της τότε εποχής, και φυσικά σήμερα είναι ασύμβατες με την πραγματικότητα. Το μίσος και ο φθόνος πίσω από το πρόσχημα της αναγκαιότητας της παράδοσης ήταν η πραγματική αιτία που οδήγησαν τον δάσκαλο στον σταυρό. Η πολεμική των υπευθύνων της εποχής του Χριστού δεν είχε κίνητρο την αλήθεια, αλλά είχε πρόσχημα τους τύπους και ουσία την χολή που έσταζε μέσα τους εναντίον της αλήθειας που είχε εκφράσει ο Χριστός, αλήθεια που στην πραγματικότητα εκτεινόταν πολύ πέρα από τα σύνορα του έθνους το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούσαν.