Επειδή η ατομική μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ιδέες, [απλές ή σύνθετες δεν έχει σημασία, όπως δεν έχει και σημασία το τί αφορούν], και στη συνέχεια πράξεις και έργα, [απλά ή σύνθετα και γι’αυτά δεν έχει σημασία στο θέμα που καλύπτουν μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα], είναι βασικό στοιχείο της προσωπικής μας αντίληψης η κατανόηση ότι, χωρίς ιδέες δεν μπορεί να υπάρξουν έργα, μικρά ή μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα – δεν έχει σημασία – άρα εκείνο που μπορούμε ακόμη – πριν από κάθε πράξη ή έργο – να κάνουμε εμείς είναι να βάζουμε τη σκέψη μας να επεξεργάζεται σε ύψιστο βαθμό – και όχι επιφανειακά μόνο – κάθε τι, από το οποίο θα οδηγηθούμε σε πράξη εφαρμογής αργότερα.

Και μπορεί αυτό το θέμα να είναι θέμα λόγου και όχι μηχανικής πράξης, αλλά ακόμη και στον λόγο που πρόκειται να εκφωνήσουμε – ακόμη και για τα απλά και καθημερινά ζητήματα – πρέπει να υπάρξει η ανάλογη επεξεργασία, ώστε να μην μετανοούμε αργότερα για κάτι που είπαμε ή κάναμε, χωρίς να το έχουμε σκεφτεί καλύτερα. Διότι, ό,τι λέμε – συνήθως – είναι δεσμευτικό. Όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας το εαυτό. Διότι, εκφράζοντας με λόγο κάτι που σκεφτήκαμε, αυτόματα το περιεχόμενο και η επίδρασή του αποτυπώνεται μέσα μας, με αποτέλεσμα να αποτελεί τμήμα του εσωτερικού μας κόσμου, από τον οποίο θα περάσουν αργότερα και άλλα ζητήματα, στα οποία η αρνητική [η αργή, όπως λέει το Ευαγγέλιο] σκέψη ή πράξη που προηγήθηκε, έχει αφήσει το αρνητικό της αποτύπωμα, και συνεπώς μπορεί να επηρεάσει την νεότερη σκέψη και πράξη μας.

Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι ούτε αθώο ούτε απλό. Διότι, οι συνέπειες των λαθών μας δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αλλά μένουν μέσα μας τα αποτυπώματά τους, τα οποία θα φέρουν τις δυσάρεστες ή τις ευχάριστες συνέπειες μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι η επεξεργασία των σκέψεων και των ιδεών, από τις οποίες θα οδηγηθούμε σε μια πράξη, είναι ο κρίσιμος χώρος και χρόνος, προκειμένου να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες ή να καλλιεργήσουμε τις θετικές προοπτικές της ατομικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι είναι απαραίτητο να αφήνουμε χρόνο μεταξύ σκέψης και απόφασης, ώστε να γίνεται η κατάλληλη προεργασία μέσα μας, πριν εμφανιστεί στον κοινωνικό μας περίγυρο. Διότι, μέσα μας καλλιεργείται το καλό ή το κακό, το οποίο όταν γίνει πράξη, θα επηρεάσει εμάς, αλλά και όλους όσοι σχετίζονται τώρα ή στο μέλλον με την δική μας παρουσία.