Σε μια θεωρητική προσέγγιση η γνώση μοιάζει να μην έχει πρακτικό ενδιαφέρον, αφού έστω και με λίγα πράγματα που γνωρίζω τα καταφέρνω στη ζωή μου. Αν όμως αναζητήσουμε τις πραγματικές διαστάσεις της γνώσης στην καθημερινή μας ζωή, τότε αποδεικνύεται ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς γνώση. Και όχι μόνο αυτό. Όσο καλύτερα γνωρίζει κάποιος κάτι, τόσο καλύτερα μπορεί να το διαχειριστεί, είτε αυτό αφορά σχέσεις ανθρώπων, είτε αφορά τεχνικές δεξιότητες, είτε αφορά γενικότερα θέματα γνώσης και αντίληψης των πραγμάτων. Υπάρχουν έμφυτες γνώσεις και δυνατότητες, αλλά υπάρχουν και αποκτώμενες γνώσεις και δυνατότητες και αυτές είναι όχι μόνο περισσότερες αλλά και ουσιαστικότερες για την πρακτική ζωή μας. Οι έμφυτες γνώσεις και ορμές έχουν τοποθετηθεί από τον Δημιουργό μέσα μας, χωρίς την δική μας προσωπική ανάμειξη. Οι επίκτητες όμως γνώσεις, αυτές με τις οποίες διαχειριζόμαστε τα καθημερινά θέματα, είναι προσωπική μας υπόθεση και η απόκτηση και η καλλιέργειά τους εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ατομική μας προσπάθεια. Διότι η γνώση οδηγεί στην επίγνωση και η επίγνωση οδηγεί στην κατανόηση και την αποτελεσματικότητα των ενεργειών μου.

Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.