Αν και όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη γεννιόμαστε άρχοντες, σταδιακά γινόμαστε δούλοι, χάνουμε την δύναμη της αρχής, χάνουμε την εξουσία που μας έχει δοθεί, για να καταλήξουμε τελικά δέσμιοι της καθημερινότητας, δέσμιοι των εντολών του περιβάλλοντος και όχι των προσωπικών μας αποφάσεων.

Λίγο η διάθεση προβολής, λίγο η εξουσία που δίνει το χρήμα, λίγο από λάθος, λίγο από σκοπιμότητα, στο τέλος φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε ότι δεν θέλουμε εμείς, αλλά ότι διατάζουν άλλοι. Και αυτό δείχνει την εσωτερική μας αδυναμία, δείχνει την αβεβαιότητα που κυριαρχεί στη ζωή μας για το αύριο, δείχνει την κατάπτωση των ονείρων μας.

Διότι καλά ξεκινήσαμε, αλλά στη συνέχεια χάσαμε την συνταγή της επιτυχίας και από άρχοντες και νικητές βρισκόμαστε δούλοι και ηττημένοι από τον εξωτερικό κόσμο.

Μόνη διέξοδος είναι προφανώς η επιστροφή στο σημείο που χάσαμε το δρόμο, να ξαναβρούμε όχι μόνο τον δρόμο, αλλά και τον τρόπο που θα μας επιτρέψει να μην φτάσουμε ξανά στα αδιέξοδα, αλλά να διατηρήσουμε την εξουσία του άρχοντα που έχει βάλει μέσα μας ο δημιουργός μας.

Και κάτι ακόμη. Αντί να ζούμε με τον κίνδυνο της κατάρρευσης, να ζούμε με την ελπίδα της αύξησης της δύναμής μας και της νίκης σε όλα τα αδιέξοδα της καθημερινότητάς μας.

Ο αδύναμος χαρακτήρας έχει ανάγκη από ενίσχυση. Δεν έχει ανάγκη από υποτίμηση και αυτο – ταπείνωση. Το ζωντανό νερό που προσφέρει ο Χριστός είναι το καλύτερο εφόδιο για τη νέα πορεία από τον αδύναμο άρχοντα στον πραγματικό άρχοντα που κρύβεται μέσα μας.

Καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του. Σύμφωνα με την Βίβλο, η εξουσία του ανθρώπου απαγορεύεται να ασκηθεί πάνω σε άλλον άνθρωπο και για τον λόγο αυτό, ακόμη και σήμερα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους έχουν μόνον όσοι εμείς τους το αναθέσουμε ως δημόσιο αξίωμα.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως άρχοντας, άσχετα αν εξελίχθηκε σε τραγικό υποχείριο ο ένας του άλλου. Ο άνθρωπος έχασε την εξουσία του και αγωνίζεται χιλιάδες χρόνια τώρα να ξαναβρεί την χαμένη προσωπικότητα και την εξαφανισμένη εξουσία του εαυτού του. Όλοι οι αγώνες όλων των λαών όλων των εποχών ήταν να βρουν την χαμένη ελευθερία τους. Γιατί χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει εξουσία, αλλά υπάρχει δουλεία και εξάρτηση.

Και στο στοιχείο αυτό επικεντρώνει ο Χριστός το μήνυμά του τότε και τώρα. Καθένας που με ακούει να συνειδητοποιήσει ότι δημιουργήθηκε ως προσωπικότητα, ως άρχοντας του εαυτού του, και όχι δούλος κάποιου άλλου.

Αν αυτή η αλήθεια γίνει κατανοητή, αν καθένας άνθρωπος στραφεί πρώτα στον εαυτό του και αναγνωρίσει την εικόνα του άρχοντα που θα έπρεπε να έχει, αλλά έχει ήδη χάσει προ πολλού, τότε υπάρχει ελπίδα επιστροφής στην χαμένη ελευθερία που χαρίζει η αναγνώριση της εξουσίας πρώτα πάνω στον εαυτό μας.

Όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν κατά το μέτρο που αυτή η αλήθεια θα αρχίσει να ριζώνει μέσα μας και σταδιακά θα φέρει τους καρπούς της ισχυρής προσωπικότητας και της ελευθερίας που χαρίζει η αίσθηση της απαλλαγής από δυνάστες.

Αν και ιστορικά άρχοντες είναι εκείνοι που ασκούν εξουσία δημόσια, στην πραγματικότητα η έννοια δεν είναι μόνο αυτή. Άρχοντας είναι εκείνος που άρχει, δηλαδή εξουσιάζει κάτι και προφανώς πρώτος άρχοντας είναι εκείνος που μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του και κάνει αυτό που θέλει να κάνει και δεν κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άρχοντας είναι αχυράνθρωπος, δηλαδή κάνει ότι του λένε οι άλλοι, χωρίς ο ίδιος να έχει εξουσία ουσίας και όχι μόνον τύπου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αρχόντων της ζωής, των ανθρώπων που έχουν λάβει εξουσία γιατί εμείς τους την προσφέραμε, και των αρχόντων της ουσίας, που είναι όλοι εκείνοι που κρίνουν οι ίδιοι και έχουν οι ίδιοι την εξουσία να κάνουν κάτι, να πάρουν μια απόφαση και να πληρώσουν το κόστος της δικής τους απόφασης.

Στην Βίβλο περιγράφονται άρχοντες με αδυναμίες και επιτυχίες και καθένας από μας μπορεί να πάρει το μάθημά του: μίμηση για τις επιτυχίες και άρνηση για τις αποτυχίες. Ο ίδιος ο Χριστός προκάλεσε στις μέρες του όλους τους άρχοντες που άκουγαν για εκείνον. Και ενώ οι άρχοντες ήξεραν πολύ καλά την αξία και τη σημασία της παρουσίας και των λόγων του, τελικά οι υπηρέτες, οι δούλοι ήσαν εκείνοι που κατανόησαν καλύτερα την αξία και την πρακτική εφαρμογή των λόγων του.

Οι άρχοντες αρνήθηκαν μέσα στην άσκηση της εξουσίας τους τη δύναμη και το μεγαλείο του, οι δούλοι κατανόησαν καλύτερα το μήνυμα που μετέφερε. Το ίδιο συνεχίζει να ισχύει και σήμερα.

Πρ