Κατάκτηση χωρίς στόχο δεν υπάρχει. Και στόχος δεν υπάρχει χωρίς ατομικό και προσωπικό ενδιαφέρον. Όλοι οι στόχοι μας είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών, γιατί εμείς αποφασίσαμε να δράσουμε για να κατακτήσουμε τον στόχο που έχουμε επιλέξει.

Και μπορεί αυτό να είναι ένα απλό ή ένα πιο σύνθετο ζήτημα, που κατά την γνώμη μας θα είναι για το δικό μας όφελος, αλλά σε κάθε περίπτωση καμιά κατάκτηση στόχου δεν υπάρχει χωρίς το άτομο να έχει κάνει τις επιλογές του, και να έχει πάρει τις αποφάσεις του. Όλα είναι εξαρτημένα από τις ατομικές μας επιλογές. Άρα, και όλα τα αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα έρχονται σε πρώτη φάση στο άτομο που έλαβε την απόφαση και πορεύεται στην κατάκτηση, ή βρίσκεται στην διαδρομή της κατάκτησης.

Και αυτή η αλήθεια, δηλαδή της προσωπικής μας επιλογής και εμπλοκής στην απόφαση να κινηθούμε προς ένα στόχο, είναι το αντικείμενο της ατομικής μας καθημερινότητας. Και για όσο χρόνο βρίσκεται κάποιος στο στάδιο της νεότητας και της ωρίμανσης, είναι φυσικό τα θέματα που τον απασχολούν να είναι αυτής της τάξεως. Δηλαδή, να ικανοποιούν τις ανάγκες αυτής της ηλικίας του. Όσο όμως προχωρεί η ηλικία και το άτομο γίνεται ενήλικας/κη, οι στόχοι διαφοροποιούνται και άλλα θέματα έρχονται στο ατομικό προσκήνιο της καθημερινότητας.

Τα νήπια έχουν άλλους στόχους, γιατί έχουν αυτές τις ανάγκες. Οι ενήλικες έχουν άλλους στόχους, γιατί τώρα οι παιδικές ανάγκες δεν καλύπτουν πλέον τα ενδιαφέροντα για την ζωή και μένουν πίσω, ενώ υπεισέρχονται νέα θέματα, και το άτομο αναζητά τις απαντήσεις και τις λύσεις, όχι πλέον στο παιδικό και το ανέμελο περιβάλλον, αλλά μέσα στον αγώνα της ατομικής καθημερινότητας, η οποία δεν είναι πάντα εύκολη.

Και αυτό συμβαίνει, διότι πλέον δεν έχουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά έχουμε και το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, που δεν είναι πάντα φιλικό και προστατευτικό, αλλά είναι εχθρικό ή επιθετικό, και θέτει εμπόδια στην κατάκτηση των προσωπικών μας στόχων. Οι συνοδοιπόροι, δεν είναι πάντα εκεί για βοήθεια, αλλά γίνονται σχεδόν πάντα συναγωνιστές, ανταγωνιστές και επιθετικοί στις δικές μας προσπάθειες, διότι μέσα στον άνθρωπο σπάνια κατοικεί η αυτάρκεια και η ευγένεια.

Αντίθετα, η φύση και η ζωή διδάσκει, ότι οι άλλοι θέλουν αυτό που θέλουμε και εμείς, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε αντιδράσεις και εχθρική στάση από τους άλλους και όχι μόνο από το αντικείμενο του στόχου, που θέλουμε εμείς να κατακτήσουμε. Και είναι φυσικό, αυτό το περιβάλλον να μην προσθέτει, αλλά να αφαιρεί από τις δυνάμεις που εμείς καταβάλλουμε για να κατακτήσουμε τον στόχο, μεγαλώνοντας το ήδη απαιτητικό σε ενέργεια και δύναμη σχέδιο κατάκτησης των στόχων που εμείς έχουμε θέσει.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς προσπάθησε να μας εξηγήσει. Εάν έχετε στόχους πέραν της καλής αλλά απλής καθημερινότητας, θα χρειαστείτε έξτρα δύναμη. Και όταν έχετε ανάγκες για έξτρα δύναμη, τότε έρχεστε προς τον θεό για να πάρετε την δύναμη που χρειάζεστε. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθετε τον τρόπο που ο θεός ακούει και δίνει αυτό που χρειάζεστε για την κάλυψη των αναγκών σας. Με την προσευχή παίρνετε, αλλά πρέπει να μάθετε τον τρόπο παραλαβής και τον τρόπο διαχείρισης. Και η δική μου διδασκαλία σε αυτό τον στόχο αποσκοπεί. Να μάθετε το τι αλλά και το πώς θα χειρίζεστε την δύναμη στην ατομική σας καθημερινότητα, ώστε να φτάνετε στους στόχους που έχετε επιλέξει εσείς προσωπικά, και με δική σας ευθύνη πορεύεστε προς τα εκεί. 

Για να γίνει μία κατάκτηση είναι προφανές ότι απαιτείται πρώτα να “κατακτήσουμε” τον εαυτό μας, δηλαδή να έχουμε την κυριότητα του σώματος και της ψυχής μας. Δηλαδή, να έχουμε το “γνώθι σ’ αυτόν”, αυτό που ονομάζεται κυριότητα του εαυτού μας μέσω της επίγνωσης της αλήθειας των εφοδίων που διαθέτει καθένας στην ατομική του καθημερινότητα.

Το “αυτεξούσιον”, όπως έλεγαν οι πατέρες, είναι το πρώτο πράγμα που καλείται κάθε εχέφρων να πραγματοποιήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, εάν, βεβαίως, θέλει να προχωρήσει και σε παραπέρα κατακτήσεις στην ατομική του πορεία μέσα στην καθημερινότητα. Διότι, εάν δεν ξέρω πρώτα ποιός είμαι και που πάω, είναι προφανές ότι θα πελαγοδρομώ χωρίς στόχους και αποτελέσματα. Αντίθετα, εάν ξέρω ποιός είμαι και τί θέλω να κατακτήσω στον σύντομο επί γης βίο μου, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην χάσω χρόνο και δυνάμεις σε μάταιες παραδιατριβές, αλλά να στοχεύσω στην πορεία που θα με φέρει με μεγαλύτερη – χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο προ του τέλους της πορείας –  ασφάλεια στον προορισμό μου.

Άγνοια του εαυτού μας και των φυσικών εφοδίων που καθένας διαθέτει, δημιουργεί αρνητικό πεδίο για την επέκεινα πορεία. Διότι, απόκτηση πραγμάτων χωρίς γνώση είναι επικίνδυνη, αφού η άγνοια συνοδεύεται από αλαζονεία, όταν δεν στηρίζεται σε αγαθή συνείδηση, δηλαδή εάν δεν καταβάλλει προσπάθειες να ξεφύγει από την άγνοια, και να προχωρήσει στην περιοχή της γνώσης των θεμάτων ζωής που τον απασχολούν. Άρα, η κατάκτηση της γνώσης του εαυτού μας δεν είναι ανέκδοτο ιστορικό, αλλά έχει βάση αληθείας στην πραγματική ζωή, για όποιον, βεβαίως, ενδιαφέρεται για την πραγματική και όχι την πλασματική ή την νεφελώδη ονειρική πραγματικότητα.

Και αυτό ήταν το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Μην παρασύρεστε σε φαντασιώσεις, αλλά αρχίσετε από τον εαυτό σας και τα ατομικά σας ελαττώματα, ώστε να βλέπετε πιο καθαρά την αλήθεια των πραγμάτων που αφορούν την ατομική σας ζωή, και όχι μόνο τις κοινωνικές εικόνες που κυκλοφορούν δίπλα σας. Διότι, η κοινωνική εικόνα είναι αληθινή, αλλά δεν ξέρεις πώς διαμορφώνεται, άρα δεν είσαι σε θέση να παρέμβεις και να αλλάξεις κάτι.

Αντίθετα, εξήγησε ο Χριστός, εάν αρχίσεις να αλλάζεις εσύ, τότε θα αρχίσει να αλλάζει και η οπτική σου, για το τί πραγματικά συμβαίνει γύρω σου στην κοινωνία, ώστε, από την μια να αποφεύγεις τα επιζήμια, και από την άλλη να επιλέγεις τα ωφέλιμα. Διότι πρώτα έρχεται η διάκριση του καλού από το πονηρό και το κακό, και κατόπιν οι επιλογές και οι αποφάσεις για την ατομική μας πρακτική στην καθημερινότητα.

Συνήθως όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Κρίνουμε και κατακρίνουμε τα λάθη των άλλων – πολλές φορές χωρίς να ξέρουμε την αλήθεια – και αφήνουμε για το τέλος ή για “το αιώνιο ποτέ” τις δικές μας “αμαρτίες”, δηλαδή τις αποτυχίες στην δική μας καθημερινότητα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας, ενώ και εμείς κάνουμε τα ίδια – ή και σοβαρότερα – λάθη.

Αυτή η πρακτική είναι προφανές ότι τυφλώνει και δηλητηριάζει την ατομική μας συνείδηση, διότι συσσωρεύει εγωισμό και αδικία, στοιχεία καταστροφικά για το ατομικό μας μέλλον. Η “άφεση” των λαθών των άλλων – ιδιαίτερα εάν δεν μάς αφορούν τα λάθη αυτά – είναι η πρώτη προτεραιότητα για την δική μας άφεση και ελευθερία από την δουλεία του εγωισμού και της αδικίας.

Η κατάκτηση σπουδαίων πραγμάτων ξέρουμε ότι απαιτεί και υψηλές δαπάνες. Και επειδή ξέρουμε από την ατομική μας εμπειρία στην καθημερινότητα ότι δαπάνες δεν είναι μόνο οι οικονομικές, αλλά είναι και δαπάνες χρόνου, δυνάμεων και κάθε είδους κεφάλαια τα οποία διαθέτει κάποιος, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η δαπάνη είναι η βάση για την κατάκτηση.

Ένα κύπελλο δεν κατακτάται με ξαπλωμένους παίκτες, μια κορυφή δεν κατακτάται χωρίς κάποιος να κοπιάσει και να αφιερώσει χρόνο και χρήμα, και γενικά κάθε κατάκτηση κρύβει μέσα της και το κόστος για εκείνον ή εκείνη που έκανε την κατάκτηση. Αυτός είναι ο κανόνας. Ακόμη και εάν μάς δωρίσουν κάτι, απαιτείται προσοχή για την εξασφάλιση της δωρεάς και την διαχείρισή της. Διαφορετικά η κατάκτηση δεν θα διατηρηθεί στα δικά μας πλαίσια, αλλά θα περάσει σε άλλους που θα διαθέσουν τα αναγκαία κεφάλαια δυνάμεων.

Και μπορεί μέσα στα καθημερινά πράγματα αυτές οι αλήθειες να φαίνονται απλές, αλλά όταν ερχόμαστε στα θέματα ουσίας και ζωής, εκεί τα πράγματα είναι σύνθετα και απαιτούν την ατομική μας προσοχή. Διότι δεν ζούμε πολλές φορές, αλλά ζούμε μόνο μία. Και δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουμε και άλλη ευκαιρία να κατακτήσουμε ή να διατηρήσουμε τις κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια της ζωής μας. Και εάν μεν πρόκειται για φυσικά θέματα, σπίτια, αυτοκίνητα, υλικές κατακτήσεις ή κατακτήσεις που εμπεριέχουν εφήμερη και αναλώσιμη αξία, τότε υπάρχει πιθανότητα να έχουμε και άλλη ευκαιρία.

Όταν όμως πρόκειται για την ίδια την ζωή μας, τότε το θέμα γίνεται πιο δύσκολο, διότι δεν έχουμε περιθώρια δεύτερης ευκαιρίας. Άρα οι αποφάσεις είναι καθοριστικής σημασίας για το σήμερα, διότι αυτές προδικάζουν και το μέλλον. Εάν, δηλαδή, κάποιος ξεκινήσει από την Αθήνα για την Αλεξανδρούπολη, έχει περιθώρια επιστροφής προς την σωστή κατεύθυνση όσο είναι μέσα στην Αθήνα, εάν έχει πάρει λάθος δρόμο. Εάν όμως ανακαλύψει ότι είναι έξω από την Καλαμάτα, τότε ο χρόνος της ημέρας δεν θα του αρκέσει, για να κάνει στροφή προς την Αλεξανδρούπολη. Ο χρόνος και οι δυνατότητες έχουν ελαττωθεί ή και εκλείψει οριστικά για την κατάκτηση του στόχου στην Αλεξανδρούπολη.

Εάν όμως πρόκειται για ταξίδι που γίνεται μια φορά μόνο στην ζωή μας, τότε το θέμα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, διότι δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία να επανορθώσουμε τα λάθη μας. Και αυτό ακριβώς διδάσκει ο Χριστός. Για τα απλά πράγματα μπορείτε να καθυστερείτε. Για τα θέματα όμως που καθορίζουν το μέλλον, ο χρόνος και οι δυνατότητες εξαντλούνται σύντομα, και ο στόχος για κατάκτηση παραμένει μεν εκεί, αλλά εσείς έχετε χάσει το χρόνο και τις δυνάμεις σας απρόσεχτα σε δευτερεύοντα θέματα της καθημερινότητας, ξεχνώντας τον αρχικό σας προορισμό.

Διότι, μπορεί ένας στόχος για κατάκτηση να είναι εκεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον κατακτήσαμε κιόλας, εάν δεν φτάσουμε ως εκεί, για να τον θέσουμε στην δική μας εξουσία της εμπειρίας. Διότι η εικόνα και οι ιδέες των πραγμάτων δεν είναι αυτά καθ’ αυτά τα πράγματα, αλλά πρέπει να φτάσουμε ως τα ίδια τα πράγματα, για να έχει αξία το ταξίδι της κατάκτησης. Με τις εικόνες και τα αρώματα δεν ζει κανείς, εάν δεν φτάσει στο περιεχόμενο και στην ουσία του στόχου της ζωής του. 

Συνήθως όλοι θέλουμε να γίνουμε εκατομμυριούχοι με την μια ή την άλλη έννοια, δηλαδή να αποκτήσουμε κυριότητα σε κάτι που κατά την γνώμη μας θα φέρει την ευλογία και την μακαριότητα, δηλαδή την καλοτυχία στην ατομική μας ζωή και όχι μόνον. Διότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι το πολύ δεν χαλάει το λίγο – άσχετα από τις παροιμίες που κυκλοφορούν – και το πολύ είναι ασφαλέστερο από το λίγο, εφόσον βέβαια μιλάμε για ανθρώπους που διαθέτουν την απλή λογική.

Διότι, όταν έχεις κατακτήσει και αποκτήσει πολλά, οι μικρές ανάγκες καλύπτονται εύκολα. Και αν και η μετριοφροσύνη υπαγορεύει την αυτάρκεια, ωστόσο αυτό είναι πάντα υποκειμενικό, και κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι τα μεγέθη των κατακτήσεών του θα επαρκέσουν και στο μέλλον. Και εάν μεν πρόκειται για επίγεια μόνο αγαθά και εξουσίες, το πράγμα είναι – ας πούμε – εύκολα κατανοητό. Όταν όμως ερχόμαστε σε θέματα μη ορατά, δηλαδή σε ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου, από τα οποία εξαρτώνται και τα θέματα της απλής μας καθημερινότητας, εκεί το πεδίον είναι άγνωστο, διότι δεν διαθέτουμε την εμπειρία από την δοκιμή και την επιλογή των θετικών και την απόρριψη των πονηρών που οδηγούν σε στασιμότητα ή ακόμη και υποχώρηση και καταστροφή.

Με λίγα λόγια, προηγείται η κατανόηση των αξιών που  θέλουμε να κατακτήσουμε και να αποκτήσουμε, για να ακολουθήσει η διαχείριση των κατακτημένων. Και ό,τι ισχύει για τα θέματα της καθημερινότητας, ισχύει και για τα θέματα του μη ορατού κόσμου, ο οποίος λειτουργεί μέσα μας, στις σκέψεις και τα συναισθήματα, αλλά καλλιεργεί και τις προσδοκίες των κατακτήσεων του μέλλοντος. Διότι κανείς δεν υπάρχει που να εργάζεται μόνο για το σήμερα ή το τώρα. Αντίθετα, είναι γνωστό ότι όλοι αποθηκεύουμε πράγματα για το μέλλον, που μπορεί να είναι το αύριο ή το εγγύς, αλλά μπορεί να είναι και το απώτατο και το αιώνιο.

Άρα, όσοι διαθέτουμε την κοινή λογική και ζούμε μέσα στον σύγχρονο κόσμο, θα είναι λογικό να καλλιεργήσουμε και τις προοπτικές αυτών των προσδοκιών, αυτές, δηλαδή, που κάνουν την καθημερινότητά μας πιο εύκολη. Διότι η καλή προοπτική αναπτερώνει το αίσθημα της αισιοδοξίας και κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται πιο ελεύθερος από τα δεσμά των ατομικών υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Και εάν σε αυτή την κατάσταση προστεθεί και η καλλιέργεια της πίστης με την υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού, τότε ανοίγεται ένας νέος ορίζοντας, με νέες προσδοκίες και προκλήσεις που φτάνουν μέχρι την μετά θάνατο διαδικασία ζωής, όπως το εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Και αυτό είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση. Διότι, όπως εξήγησε ο Χριστός, η παρούσα επιτυχία στην καθημερινότητα εγγυάται και τις καλύτερες προοπτικές του ατομικού μας μέλλοντος. Η επέκταση του ορίζοντα της ατομικής μας ζωής εξαρτάται από την καθημερινή διαχείριση των θεμάτων της προσωπικής καθημερινότητας, και όχι μόνο από το άναμμα του κεριού στην Παναγία. 

Για να έχει πρακτικό νόημα και αποτέλεσμα η άσκηση εξουσίας επί ενός κατακτημένου θέματος ή πράγματος, προαπαιτείται η κατάκτηση του. Πριν από αυτή την πράξη της κατάκτησης, όλα τα δικαιώματα ανήκουν σε εκείνον που έχει ήδη την εξουσία, επομένως η δήθεν δική μας θέση εξουσίας είναι θεωρητική μέχρι την κατάκτηση.

Και αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η πρακτική πραγματικότητα για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί μπροστά στην αλήθεια. Διότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα δώσει την θέση της στην ατομική μας ουτοπία, και τίποτα ουσιαστικό δεν θα έχει συμβεί παρά την δική μας θεωρητική άποψη. Για τον λόγο αυτό η επιβεβαίωση της αλήθειας είναι ο καθρέφτης της επιτυχίας. Όλα τα άλλα είναι θεωρία χωρίς αποτέλεσμα και όφελος.

Και η διδασκαλία του Χριστού είναι σαφής. Μην μένετε μόνο στα λόγια, αλλά προσπαθήστε να  επιβεβαιώνονται τα λόγια από πράξεις περιγραπτές και αληθείς. Η αλήθεια στην καθημερινή μας πραγματικότητα είναι ο καθρέφτης, μέσα από τον οποίο βλέπουμε τις ατομικές μας κατακτήσεις και όχι μόνο τα λόγια, τα οποία μπορεί να είναι απαραίτητα, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια.

Άλλωστε, η λέξη κατάκτηση περιέχει την λέξη κτήμα, δηλαδή απόκτημα, ιδιοκτησία, με πλήρη δικαιώματα. Διαφορετικά η κυριότητα ανήκει σε άλλον και εμείς απλά είμαστε δούλοι και υπηρέτες ενός άλλου κυρίου και όχι του εαυτού μας και των ατομικών μας συμφερόντων. Και ενώ ο Χριστός εξήγησε ότι αυτό δεν είναι το θέλημα του θεού, εμείς το αγνοούμε ή, άν δεν το αγνοούμε ως αντικείμενο, το βλέπουμε από μακριά και δεν βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε από δούλοι να γίνουμε κυρίαρχοι και ελεύθεροι από την δουλεία.

Και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Βολευόμαστε με την μετριότητα και την απλή καθημερινή ικανοποίηση, χωρίς αντίληψη στόχων που πρέπει να κατακτηθούν για να υπάρξει αλλαγή ζωής σήμερα με προοπτικές του μέλλοντος. Διότι η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορούσε προφανώς μόνο την εποχή εκείνη, αλλά το μήνυμα είναι διαχρονικής αξίας για εφαρμογή στην ατομική μας ζωή. Διότι η ζωή έχει μήκος και βάθος, αλλά και οι δύο αυτές διαστάσεις είναι επεκτάσιμες σε άπειρες κατευθύνσεις. Και το άτομο καλείται να εγκαταλείψει την ευαρέσκεια και την αυταρέσκεια, και να προχωρήσει σε νέους κάθε μέρα δρόμους αντίληψης και αξιοποίησης των στόχων που θα αλλάξουν την ζωή του.

Το παρελθόν διδάσκει. Αλλά δεν επανέρχεται. Το παρόν υπάρχει και το διαμορφώνουμε σήμερα. Το μέλλον δεν υπάρχει και καλούμαστε να το διαμορφώσουμε μέσα από τις ατομικές μας κατακτήσεις στην καθημερινότητά μας. Εάν τα αφήσουμε όλα για το μέλλον χωρίς σημερινή μέριμνα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι λαμπάδες μας δεν θα έχουν λάδι μέχρι το τέλος. Και η πρόσκληση στους γάμους της χαράς θα μείνουν όνειρα με υψηλό κόστος. Διότι και θα έχουμε στερηθεί, και τον στόχο δεν θα έχουμε πετύχει. Και αυτό θα είναι τραγικό.