Εκτός από την φυσική ισορροπία, ο άνθρωπος είναι εφοδιασμένος και με την ικανότητα της ψυχικής και πνευματικής ισορροπίας. Μπορεί να κατανοεί τις ροπές, δηλαδή τις δυνάμεις που τον ωθούν προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, και έχει την ικανότητα να επιλέγει την οδό που τον κρατά όρθιο, παρά τις πιέσεις που δέχεται για να πέσει. Ο εφοδιασμός δηλαδή με την ικανότητα της κατανόησης των ροπών, δεν εξαντλείται μόνον στην κατανόηση, αλλά έχει και την ικανότητα να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, ώστε τελικά να μένει όρθιος και να πορεύεται όρθιος την καθημερινότητα, είτε μέσα στην ειρήνη και την γαλήνη, είτε μέσα στον πόλεμο και την τρικυμία. Και αν μεν πρόκειται για ζητήματα της φυσικής καθημερινότητας, όλοι κατανοούμε ότι η επιτυχία και η αποτυχία εύκολα ανιχνεύονται και παίρνουμε το μάθημά μας. Όταν όμως πρόκειται για ψυχικά και πνευματικά ζητήματα ισορροπίας, οι αποτυχίες μένουν κρυμμένες μέχρι που να έλθουν οι κακές συνέπειες, ενώ οι επιτυχίες πάντα αργούν να βγάλουν καρπούς και τα αποτελέσματα χρειάζεται υπομονή και χρόνος για να φτάσουν στην φυσική αναγνώριση. Η καλλιέργεια του εσωτερικού μας ανθρώπου είναι ο μόνος δρόμος για να ισχυροποιούμε το φυσικό εφόδιο και τάλαντο του δημιουργού μας, είναι ο μόνος τρόπος να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι για ειρήνη και πόλεμο, για λιμάνια και τρικυμίες.
Το αμάρτημα της πλεονεξίας
Στο σύγχρονο κόσμο το να έχει κάποιος πράγματα και να θέλει να αποκτήσει περισσότερα, είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι υγιές, ως το σημείο που χρησιμοποιούμε νόμιμες μεθόδους για την αύξηση του πλούτου ή της δόξας μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όσα αποκτώ, είτε σε φήμη, είτε σε χρήμα και υλικά αγαθά, στην πραγματικότητα δεν τα έχω ανάγκη και μάλλον προσθέτουν προβλήματα στη ζωή μου παρά λύνουν προβλήματα της ζωής μου. Ενώ δηλαδή επικαλούμαι μια ανάγκη, στην πραγματικότητα η ανάγκη αυτή είναι στη φαντασία μου και η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης δεν συμβάλλει στην ευτυχία αλλά στην δυστυχία μου. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον καθένα μας είναι: πόσα χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος; Και η απάντηση προφανώς είναι προσωπική. Η αυτάρκεια είναι το αντίθετο της πλεονεξίας. Το να νιώθω επαρκής με αυτά που έχω δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω περισσότερα. Το ερώτημα είναι σε ποιους τομείς και με ποιες μεθόδους θα γίνει η αύξηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, η ατομική μου ευτυχία και η προσωπική μου χαρά και ειρήνη δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό καμιάς νέας κατάκτησης. Ο πλούτος στον εσωτερικό μου κόσμο, όχι μόνο είναι εγγύηση ισορροπίας και κατάκτησης αξιών, αλλά και η διαχείριση της καθημερινότητας είναι απλούστερη και ασφαλέστερη.