Η φράση “η δουλειά μου είναι σαν το γεφύρι της Άρτας” σημαίνει ένα έργο που την ημέρα γίνεται και το βράδυ καταστρέφεται, άρα πρέπει την επομένη να αρχίσω και πάλι από την αρχή. Και αυτό βέβαια είναι μια κατάρα, γιατί το να επαναλαμβάνει κάποιος το ίδιο έργο χωρίς αυτό να ολοκληρώνεται ποτέ, δεν σημαίνει μόνο χάσιμο χρόνου, αλλά είναι και δήλωση αναισθησίας και μωρίας, αφού ενώ κοπιάζω άσκοπα και δεν σταματώ για να κατανοήσω που οφείλεται αυτή η κατάρα. Και βέβαια στην καθημερινότητα δεν έχω υπόψη μου σοβαρούς ανθρώπους που να κοπιάζουν χωρίς κανένα κέρδος. Αντίθετα, όλοι προσπαθούμε κάθε εργασία μας να ολοκληρώνεται, να παίρνουμε το μισθό και το κέρδος μας, προκειμένου να ξεκινήσουμε κάτι άλλο και όχι αρχίζοντας το προηγούμενο έργο από την αρχή. Και ενώ αυτό είναι κατανοητό στην πρακτική ζωή μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστεως, κανείς δεν διαμαρτύρεται για το αναποτελεσματικό της πίστης του. Αποδεχόμαστε κάθε μέρα μια αναποτελεσματική θρησκευτική στάση, επαναπαυόμαστε στην επανάληψη αγόγγυστα και καθησυχάζουμε την συνείδησή μας ότι όλα πάνε καλά, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε στάσιμοι, έχουμε μείνει πίσω, και αντί για δάσκαλοι ξαναγυρίζουμε στην πρώτη δημοτικού, αναζητώντας δάσκαλο να μας διδάξει από την αρχή εκείνα, στα οποία εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να είμαστε δάσκαλοι. Στο τέλος βέβαια για όλα φταίνε   οι άλλοι και ποτέ εγώ, σύμφωνα με την Νεοελληνική μας νοοτροπία.