Η εγκράτεια είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση και δεν μετέχει κανείς άλλος. Εγώ αποφασίζω, εγώ βάζω τα όρια, εγώ δοκιμάζω και εκγυμνάζομαι, εγώ εκτιμώ τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου. Οι γύρω μου βλέπουν αποτελέσματα, αλλά εγώ έχω ακέραιη την ευθύνη των πράξεών μου. Και είναι προφανές ότι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο σώμα μου και όχι έξω από αυτό, άρα και η διάρκεια και η ένταση καθορίζονται από μένα και τις προσωπικές μου ανάγκες. Το σύγχρονο περιβάλλον μας επηρεάζει και μας παρασύρει στον αχαλίνωτο τρόπο ζωής του Δυτικού Κόσμου. Και στο περιβάλλον αυτό καθένας καλείται να βρει την ατομική του ευτυχία και απόλαυση, όχι μόνον για το σήμερα αλλά και στο μέλλον, εγγύς και απώτερο. Τα ξερά φύλλα των δένδρων που παρασύρει ο άνεμος και τα ψηλά και καρποφόρα δένδρα που στέκονται για αιώνες στην ίδια θέση και παράγουν κάθε χρόνο τον πολύτιμο καρπό τους από τον οποίο τρέφεται ο κόσμος, είναι το καλύτερο παράδειγμα για την εγκράτεια. Η αυτο-πειθαρχία, η εκγύμναση του εαυτού μου στην διαχείριση των σκέψεων, των λόγων και των πράξεων, είναι η εγγύηση για μια μακροχρόνια και καρποφόρα ζωή. Το εύκολο χρήμα, η ατέρμονη προβολή και το χειροκρότημα, φέρνουν χαρά και ευτυχία. Αλλά αν όλα αυτά δεν υπακούν στην δική μου θέληση και απόφαση, τότε γρήγορα καταντούν μάστιγα, φέρνουν τραγικά αδιέξοδα και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία και τον θάνατο.

Στο σύγχρονο κόσμο το να έχει κάποιος πράγματα και να θέλει να αποκτήσει περισσότερα, είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι υγιές, ως το σημείο που χρησιμοποιούμε νόμιμες μεθόδους για την αύξηση του πλούτου ή της δόξας μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όσα αποκτώ, είτε σε φήμη, είτε σε χρήμα και υλικά αγαθά, στην πραγματικότητα δεν τα έχω ανάγκη και μάλλον προσθέτουν προβλήματα στη ζωή μου παρά λύνουν προβλήματα της ζωής μου. Ενώ δηλαδή επικαλούμαι μια ανάγκη, στην πραγματικότητα η ανάγκη αυτή είναι στη φαντασία μου και η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης δεν συμβάλλει στην ευτυχία αλλά στην δυστυχία μου. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον καθένα μας είναι: πόσα χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος; Και η απάντηση προφανώς είναι προσωπική. Η αυτάρκεια είναι το αντίθετο της πλεονεξίας. Το να νιώθω επαρκής με αυτά που έχω δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω περισσότερα. Το ερώτημα είναι σε ποιους τομείς και με ποιες μεθόδους θα γίνει η αύξηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, η ατομική μου ευτυχία και η προσωπική μου χαρά και ειρήνη δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό καμιάς νέας κατάκτησης. Ο πλούτος στον εσωτερικό μου κόσμο, όχι μόνο είναι εγγύηση ισορροπίας και κατάκτησης αξιών, αλλά και η διαχείριση της καθημερινότητας είναι απλούστερη και ασφαλέστερη.

Η έμπνευση αποτελεί το κύριο μέλημα και την κύρια αναζήτηση όλων μας μέσα στην καθημερινότητα. Όλοι αναζητούμε ένα νέο στοιχείο, ένα ελκυστικό στοιχείο, που θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη, που θα φέρει περισσότερη ευτυχία και θα καλύψει τις ανάγκες μας, πρακτικές, συναισθηματικές και πνευματικές. Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε ανακάλυψη οφείλεται σε μια έμπνευση, σε μια αχτίνα φωτός που φώτισε ξαφνικά το νου μας και γεννήθηκε κάτι νέο. Μετά όλοι απολαμβάνουμε τους καρπούς της ανακάλυψης, αλλά όλοι ξεχνάμε ότι η τιμή πηγαίνει στην έμπνευση και σε αυτόν που έδωσε την έμπνευση. Αν λοιπόν για τα αγαθά που προκύπτουν από μια ανακάλυψη αποδίδουμε τιμή στον άνθρωπο που έκανε την ανακάλυψη, είναι προφανές ότι μεγαλύτερη τιμή ανήκει σε αυτόν που έδωσε την έμπνευση, σε αυτόν που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να έλθει η έμπνευση. Και αυτόν πρέπει να ανακαλύψουμε και να του αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό.