Η ημέρα της πληρωμής είναι η ημέρα που ολοκληρώνεται, “συμπληρώνεται” από πολλά κομμάτια μια πράξη και εισπράττουμε τον μισθό του κόπου ή της συμφωνίας.

Είναι η ημέρα της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας για το μικρό ή το μεγάλο που έχουμε πράξει. Αυτή η έννοια της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας, παραπέμπει σε μια διαρκή μετακίνηση από το καλό στο καλύτερο, από την απειρία στην εμπειρία, από το λίγο στο πολύ, από την φτώχεια στην επάρκεια και τον πλούτο.

Αυτό είναι το μυστικό της ζωής. Όχι στην στασιμότητα, όχι την αδράνεια και την απραξία, αλλά ναι στην δράση, στην συμμετοχικότητα, στην προσπάθεια, στους νέους κάθε μέρα στόχους της ζωής. Ναι στην προσπάθεια να φτάσω στο όραμά μου, ναι στην τελειότητα που έχω ως πρότυπο, ναι στην αναζήτηση και την εμπειρία, στο ταξίδι της γνώσης και της επίγνωσης.

Ναι στο καλύτερο αύριο. Και είναι προφανές ότι στην προσπάθεια αυτή, την προσωπική προσπάθεια, τα εμπόδια δεν θα είναι λίγα, αλλά θα είναι τόσα όσα χρειάζεται και όσα μπορώ να υπερβώ για να κερδίσω αυτό που έχω ως στόχο. Όχι ως δώρο, αλλά ως καρπό εμπειρίας μέσα από την υπέρβαση των εμποδίων.

Διότι κάθε εμπειρία είναι πολύτιμη, όταν αποτελεί την βάση για μια επόμενη δοκιμασία, που με φέρνει εμπειρικά προς την τελειότητα, προς την ημέρα  της πληρότητας και της πληρωμής.

.

Η τελειότητα είναι μια σχετική έννοια και μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε: από την τέλεια εξωτερική μας εμφάνιση έως τον τέλειο καιρό που επικρατεί σήμερα.

Φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι τέλειος ούτε υπάρχει πάνω στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας η απόλυτη τελειότητα. Για τον λόγο αυτό ο άνθρωπος καλείται σε μια μεταβαλλόμενη πορεία προς το καλύτερο, άρα και προς το τέλειο, χωρίς αυτό να δηλώνει και το τέλος της υπόθεσης.

Κάθε βήμα προς την τελειότητα είναι μια νέα τελειότητα, η οποία θα ξεπεραστεί σε λίγο από μια επόμενη επιτυχία. Και για να μην χαθούμε στο αχανές διάστημα και στο απέραντο σύμπαν, ο θεός έχει δώσει το πρότυπο της τελειότητας στο πρόσωπο του Χριστού.

Εκείνος είναι ο τέλειος και η κίνηση η δική μας αποσκοπεί στην δική του μίμηση, στην καθημερινή μετακίνησή μας από την σημερινή επιτυχία στην αυριανή προσπάθεια που θα φέρει μια νέα κατάσταση και εξομοίωση με εκείνον. Αυτό άλλωστε δηλώνει η ζωή. Ζω σημαίνει αλλάζω, μεταμορφώνομαι και το δικό μου έργο είναι να κρατώ το τιμόνι προς την αύξηση της τελειότητας και όχι στην επιστροφή στο χθες.

Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να μοιάσει στον δημιουργό του, γνωρίζοντας καθημερινά το δικό του το έργο και την δική του την προσωπικότητα.

Κάθε πορεία έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την αφετηρία, τον στόχο, αλλά και την ζωή ως μέσον επιβίωσης κατά την διάρκεια της πορείας.

Όσο μακρύτερος ο στόχος, τόσο περισσότερη διάρκεια και επάρκεια ζωής απαιτείται. Άρα όσο μακρύτερους στόχους θέτουμε, τόσο περισσότερα εφόδια και διάρκεια ζωής πρέπει να εξασφαλίζουμε. Έτσι, όταν γίνεται λόγος για ζωή πέραν του ορίου που σήμερα θεωρούμε ως υπαρκτό, είναι φυσικό να σκεφτόμαστε και τα αντίστοιχα αναγκαία: σε εφόδια και σε διάρκεια ζωής.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός μας προετοιμάζει λέγοντας ότι για να φτάσουμε στην παρουσία του Πατέρα θεού απαιτείται ζωή την οποία μόνον εκείνος κρατεί, αλλά απαιτείται και γνώση του δρόμου τον οποίο μόνον εκείνος διασφαλίζει. Άρα, αν ο στόχος μας φτάνει μέχρι το τέλος, στην παρουσία του δημιουργού, τότε και τα εφόδια που πρέπει να διαθέτουμε θα είναι ανάλογα, ενώ οι καθημερινές μας δαπάνες για την μεταφορά άχρηστων βαρών θα πρέπει να έχουν μηδενιστεί με την έναρξη της πορείας.

Η απόρριψη κάθε περιττού βάρους και αρνητικής τριβής μέσα στην καθημερινότητα, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφαλέστερη πορεία προς τους νέους στόχους της ζωής μας.

Η γνωστή πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ αφορά μόνον ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι τα δώρα του δημιουργού μας. Εμείς οι άνθρωποι, για να προστατεύσουμε το έργο ή τις επιχειρήσεις μας, βάζουμε απαγορευτικές πινακίδες.

Στα δώρα και τα εφόδια του δημιουργού μας κανένας περιορισμός και καμιά πινακίδα δεν μπορεί να μου στερήσει όσα εκείνος έχει προβλέψει. Μπορεί εγώ σήμερα να μην έχω ακόμη την ικανότητα να κατανοήσω τις αξίες των πραγμάτων γιατί είμαι παιδί ή νέος, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου στερήσει το δικαίωμα να κατακτήσω όσα ο δημιουργός έχει προβλέψει για την αποτελεσματικότητα και την ευτυχία μου.

Και είναι προφανές λάθος να θεωρούμε ότι κάποιοι έχουν αυτό το δικαίωμα, δηλαδή να στερούν σε μένα όσα ο δημιουργός μου έχει προβλέψει ως εφόδια για τον σύντομο βίο μου πάνω στη γη. Φόβητρα και απαγορευτικές πινακίδες στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν υπάρχουν, εκτός αν εγώ ο ίδιος επιτρέπω τέτοιες παράνομες καταστάσεις να επιβιώνουν στην ζωή μου. Και ενώ θα έπρεπε να έχω κατακτήσει το κλειδί της γνώσης των πραγμάτων που έχει αποθησαυρίσει ο δημιουργός μου για μένα, όπως και το νερό και τον αέρα, στην πράξη έχω ήδη παραιτηθεί από τα δικαιώματά μου και τα έχω εγκαταλείψει σε άλλους. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι η προσωπική μου ζημία, η ατομική μου στέρηση. Και γι αυτό δεν ευθύνονται άλλοι, αλλά μόνον εγώ προσωπικά.

Οι σκιές και τα φόβητρα είναι δημιουργήματα της άγνοιας και η διατήρησή τους ως καθοριστικούς παράγοντες της ζωής μου, είναι δική μου αποκλειστική ευθύνη.