Η επιλογή ως διαδικασία αποτελεί βασικό εργαλείο της καθημερινής μας ζωής. Επιλέγουμε σύντροφο, επιλέγουμε ρούχα, επιλέγουμε προορισμό για τις διακοπές μας, επιλέγουμε εργασία και θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει να καταγράφει ατελείωτους καταλόγους θεμάτων για τα οποία την αποκλειστική ευθύνη της επιλογής έχουμε εμείς προσωπικά. Βασική παράμετρος των επιλογών μου είναι πάντοτε οι προσφερόμενες δυνατότητες, δηλαδή πόσες επιλογές έχω προκειμένου να επιλέξω αυτή που ταιριάζει στη δική μου ανάγκη. Αν όπως λέμε η επιλογή μου είναι μονόδρομος διότι δεν έχω άλλη επιλογή, τότε η ευθύνη μου περιορίζεται μόνο στην άρνηση ή την αποδοχή της προσφερόμενης ευκαιρίας. Ωστόσο στη ζωή αυτό σπάνια συμβαίνει. Κατά κανόνα έχουμε πολλές επιλογές και αυτό που εμείς επιλέγουμε είναι εκείνο που εμείς θέλουμε, εμείς κρίνουμε ως συμφέρον και κατά συνέπεια είναι η καλύτερη επιλογή μας. Αν λοιπόν για τις καθημερινές μου αποφάσεις οι επιλογές μου παίζουν κυρίαρχο ρόλο, είναι προφανές ότι και στην περίπτωση των μεγάλων μου επιλογών, κυρίως όσων αφορούν το επέκεινα του σήμερα μέλλον μου, έχει μεγάλη σημασία και καθορίζει τις εξελίξεις στη ζωή μου. Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος συνιστά στους ανθρώπους που αναζητούν τη ζωντανή σχέση με τον ζωντανό θεό να μην επιλέγουν τις μέτριες επιλογές αλλά να επιλέγουν τις καλύτερες και μεγαλύτερες, τις ουσιαστικότερες και όχι τις ταπεινότερες, τις παραγωγικές και όχι όσες στέλνουν το τάλαντο στην κρυψώνα για να μην το χάσουμε.

Η καθημερινότητα είναι αυτή που ο καθένας μας βιώνει στη ζωή του. Δεν είναι θεωρία αλλά είναι αλήθεια και πράξη. Και μόνο όταν η καθημερινότητα είναι αλήθεια και πράξη η ζωή έχει νόημα και αποτέλεσμα. Οι ανύπαρκτες εικόνες, η φαντασία, τα όνειρα και τα σχέδια είναι καλά, αλλά εκείνο που μετράει κατά πρώτο λόγο είναι η αλήθεια της ζωής μας, η καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας, οι εμπειρίες που αποκτούμε και στο τέλος της ημέρας μπορούν να συνοψιστούν και να κριθούν αν ήταν καλές και παραγωγικές ή ήταν ανόητες και στείρες. Κανείς δεν θέλει ο κόπος του να πηγαίνει χαμένος, ο χρόνος του να πηγαίνει χαμένος. Όλοι θέλουμε και κοπιάζουμε για να έχουμε αποτέλεσμα, να κεφαλαιοποιούμε τα κέρδη μας, να απολαμβάνουμε τον κόπο και το μόχθο μας. Αυτό υπαγορεύει η κοινή λογική και αυτό κάνουμε και μεις. Αν λοιπόν μέσα στην καθημερινότητά μας υπάρχει προζύμι, αν υπάρχει ζωοποιός δύναμη που μεταβάλλει την ποιότητα και τη σύσταση της ζωής μας, προζύμι που δίνει γεύση και πλούτο, τότε ο ζωντανός θεός ενεργεί και τα αποτελέσματα είναι ορατά και στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του.

Οι άνθρωποι κατά κανόνα αναζητούμε το θεό όταν τον έχουμε ανάγκη. Και αυτό προφανώς δεν είναι κακό, είναι πολύ καλό, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετό και δεν εξαντλεί, ή μάλλον δεν αγγίζει καν, το θέμα της σχέσης του ανθρώπου με τον Δημιουργό του. Η σχέση με τον θεό, η σχέση με τον ζωντανό θεό, όπως και κάθε ζωντανή σχέση στηρίζεται σε αμοιβαιότητα, διαφορετικά δεν είναι σχέση αλλά είναι συναλλαγή, είναι εμπορική δοσοληψία. Η αληθινή σχέση, η ζωντανή σχέση, περιλαμβάνει συνομιλία, άρθρωση λόγου και ευήκοον ους,   κατανόηση, αντίληψη και συν-αντίληψη, περιλαμβάνει δεσμό και λειτουργία αισθημάτων αφοσίωσης, αναζήτησης με αμφίδρομα αποτελέσματα. Ο ζωντανός άνθρωπος έχει ανάγκη από τον ζωντανό θεό μέσα από μια ζωντανή σχέση, η οποία περιλαμβάνει κάθε είδους συνισταμένες, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται αν μια τέτοια σχέση υπάρχει, αν λειτουργεί, αν παράγει καρπούς, αν προοιωνίζεται συνέχεια και μακρύ μέλλον, ή αν είναι ορατά τα σημάδια της γήρανσης, της κάμψης, της αποτυχίας και του τέλους.