Η έμφαση και ο τονισμός του θέματος που ήθελε να δώσει ο Χριστός είναι προφανής, όταν χρησιμοποιεί το νερό ως στοιχείο για την έρημο μέσα στην οποία βρίσκονταν τότε οι ακροατές του και βρισκόμαστε και πολλοί από μας σήμερα. Όπως η έλλειψη του νερού συνεπάγεται θάνατο για τον άνθρωπο, αλλά και τα ζώα που βρίσκονται στην έρημο, έτσι και η απουσία του δικού του νερού έχουν τα ίδια αποτελέσματα: στέρηση και τελικά θάνατο. Όμως η παρουσία και ο λόγος του Χριστού δεν είναι στα δικά μας τα μέτρα, αλλά ξεπερνά κατά πολύ τις προσωπικές μας ανάγκες, ξεπερνά κατά πολύ τα δικά μας χρονικά και ηλικιακά όρια, ξεπερνά κατά πολύ όλα όσα εμείς ονειρευτήκαμε στη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό εξηγεί στους ακροατές του – θρησκευόμενους της εποχής εκείνης – αλλά και σε μας σήμερα που μοιάζουμε με εκείνους τους θρησκευόμενους, ότι το νερό το δικό του δεν ικανοποιεί απλά τις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά επεκτείνεται πολύ πέρα από αυτές, τοπικά, χρονικά και εμπορικά. Το δικό του νερό είναι μια πηγή που τρέχει συνέχεια, αλλά έχει ένα ακόμη γνώρισμα. Μπορεί να γίνει πηγή από τον άνθρωπο που το πίνει και μια νέα πηγή να δημιουργηθεί, η οποία θα βοηθά άλλους ανθρώπους να πιουν, να πάρουν κουράγιο για την πορεία τους μέσα στην έρημο και τελικά και οι ίδιοι να φτάσουν στην πρώτη πηγή, τον ίδιο τον Χριστό, και να γίνουν και εκείνοι πηγές που θα ποτίζουν περισσότερους “κοπιώντες και πεφορτισμένους” μέσα στην καθημερινή πορεία της ερήμου.