Μετά από 2000 χρόνια, είναι προφανές ότι ο Άρειος Πάγος αποτελεί ένα σύμβολο. Σύμβολο με ισχυρό περιεχόμενο και διαρκή, αιώνιο χαρακτήρα και νόημα. Και μπορεί για μας τους Έλληνες ο Άρειος Πάγος να είναι μια θέση στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στην Ακρόπολη και το ναό του Ηφαίστου, αλλά για το σύνολο της ανθρωπότητας παραμένει ένα σύμβολο με ειδικό βάρος που πρέπει να γίνει κατανοητό. Διότι η συνάντηση δυο πολιτισμών, του Ιουδαϊκού και του Αρχαίου Ελληνικού, δεν έγινε στον Άρειο Πάγο με την επίσκεψη του αποστόλου Παύλου. Διότι είναι γνωστό ότι Ιουδαίοι και Εβραϊκή Συναγωγή υπήρχαν ήδη στην Αθήνα, και συνεπώς ο ένας πολιτισμός γνώριζε την ύπαρξη του άλλου και συμβίωναν. Το νέο στοιχείο που έφερε ο απόστολος Παύλος εκείνη την ημέρα στον Άρειο Πάγο δεν ήταν η Ιουδαϊκή θρησκεία, αλλά η ανάσταση του Χριστού και μάλιστα η δύναμη που ανάστησε τον Ιησού. Αυτό ήταν το μήνυμα και όχι η αντικατάσταση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας με την Ιουδαϊκή. Το νέο κρασί που κόμισε ο απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο δεν είχε στόχο να κάνει τους Έλληνες Εβραίους για να επαναλάβουν όσα εκείνοι είχαν διαπράξει κατά το δικό τους παρελθόν, αλλά είχε σκοπό να φέρει το προσωπικό και άκρως ατομικό στοιχείο της μετάνοιας στο επίκεντρο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Στοιχείο που θα συνέβαλλε στην ανανέωση της προοπτικής της ζωής και όχι στην καταστροφή του παρελθόντος.

Η θέση του Αρείου Πάγου μεταξύ της Ακρόπολης και του Θησείου στο κέντρο της Αθήνας είναι από τα πιο γνωστά μέρη στον κόσμο και τούτο διότι εκεί έλαβε χώρα μια συνάντηση, η οποία είναι γνωστό ότι επηρέασε την ανθρώπινη ιστορία, όσο τουλάχιστον μας είναι γνωστή. Στον Άρειο Πάγο συνάντησε ο απόστολος Παύλος το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας, ένα πνεύμα που είχε καλλιεργήσει για αιώνες την σκέψη και την αναζήτηση της αλήθειας. Η ώρα δεν ήταν τυχαία, διότι οι συνθήκες ήταν ώριμες για μια ουσιαστική αλλαγή στην θρησκευτική πρακτική των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι συνέχιζαν να θυσιάζουν ζώα στους θεούς του Ολύμπου. Το μήνυμα που έφερε ο απόστολος Παύλος εκείνη την ημέρα στον Άρειο Πάγο ήταν το μήνυμα της ανάστασης, όχι ως φιλοσοφική παράμετρος, αλλά ως πρακτική απελευθέρωσης δύναμης η οποία απαλλάσσει τους ανθρώπους από τον φόβο του θανάτου. Αν και οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν και είχαν καλλιεργήσει σε ύψιστο βαθμό την συνθετική σκέψη από την οποία παράγονται μετρήσιμα αποτελέσματα στην καθημερινή ζωή, ωστόσο η διάσταση της ανάστασης και της δύναμης που την προκαλεί ήταν εκτός του δικού τους θεματολογίου, ακριβώς γιατί προϋποθέτει ύπαρξη και καλλιέργεια πίστης σε ένα θεό που δεν έχει ανάγκες, αλλά έχει διαθέσιμα τα εφόδια, τα δώρα του στα δημιουργήματά του για την πρόσκαιρη επίγεια αλλά και την αιώνια μετά θάνατο ζωή.