Οι θυσίες των ζώων ήταν μια αρχαία θρησκευτική πρακτική σε όλους τους λαούς της γης. Η θυσία είχε πάντοτε σχέση με τον θεό και την επαφή του ανθρώπου μαζί του.

Μάλιστα στον Μωσαϊκό Νόμο οι θυσίες ήταν αυστηρά καθορισμένες, τόσο ως προς τον χρόνο, όσο και ως προς τον σκοπό και την πρακτική που θα έπρεπε να εφαρμόζεται. Αυτό ίσχυε μέχρι την εποχή του Χριστού, οπότε το αίμα του Χριστού αντικατέστησε το αίμα των θυσιών με την διευκρίνιση ότι το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να εξαγνίσει κατά τη συνείδηση τον λατρευτή, κάτι που έγινε δυνατόν με το αίμα του Χριστού ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του, προκειμένου οι άνθρωποι να μην θεωρούν ότι ο θεός εξευμενίζεται με το αίμα των ζώων.

Και ο σημερινός ακροατής των λόγων του Χριστού πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την εικόνα που είχε ο Χριστός και οι μαθητές του όταν μιλούσαν και έκαναν την διδασκαλία για την ανάσταση. Η απόσταση ανάμεσα στις κοινωνίες που πρόσφεραν θυσίες ζώων ως λατρευτική πράξη στον θεό και στις σημερινές αποστασιοποιημένες από την θρησκεία κοινωνίες, οφείλεται στην καλλιέργεια που έχει μεσολαβήσει τα δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες όλων των εποχών.

Εκείνο που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους και κυρίως να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Γιατί μπορεί μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σήμερα να έχουν λύσει τα βιοποριστικά ζητήματα, παραμένει όμως το ερώτημα αν ο κόσμος και η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται με την ληξιαρχική πράξη θανάτου ή όχι.

Ο συλλογισμός είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει την λογική σύνδεση πολλών λόγων σε μια πορεία κατανόησης περισσότερων πραγμάτων.

Ο συλλογισμός δηλαδή είναι η πορεία της σκέψης μας από το ένα θέμα σε  άλλο σχετικό θέμα, και από αυτή την ακολουθία προέρχεται ένα ουσιαστικό λογικό αποτέλεσμα που φωτίζει τη ζωή μου και επιλύει τα προβλήματά μου. Δεν είναι ο συλλογισμός κενή  φιλοσοφική διαδικασία, αλλά είναι παράγωγο της πρακτικής σκέψης πάνω στα καθημερινά μου προβλήματα.

Με τον συλλογισμό ξεκινάμε την ημέρα μας, με τον συλλογισμό επεξεργαζόμαστε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, με τον συλλογισμό καταλήγουμε στην εμπειρία και στην μάθηση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Και αν για τα καθημερινά ζητήματα η διαδικασία του συλλογισμού είναι το βασικό μας εργαλείο, πολύ περισσότερο ο συλλογισμός αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο στην λογική λατρεία του πιστού, ο οποίος καλείται να επιλύει τα καθημερινά του προβλήματα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Εδώ η ύπαρξη του λογικού συλλογισμού είναι όχι μόνον πολύ περισσότερο αναγκαία, αλλά έχει ανάγκη βαθύτερης καλλιέργειας, διότι καλούμαστε να δαμάσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις με γνώμονα την νίκη και την εικόνα της αιωνιότητας.

Και αν για τα καθημερινά προβλήματα η γνώση και η εμπειρία είναι εκ των ων ουκ άνευ, είναι προφανές ότι η γνώση και η εμπειρία σε βαθμό μακρύτερων και βαθύτερων συλλογισμών στα θέματα του λόγου της πίστης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, όπως για να διαβεί κάποιος τον ωκεανό δεν αρκεί μια απλή βαρκούλα, αλλά χωρίς υπερωκεάνιο το ταξίδι θα μείνει μόνον στα όνειρα.

Η λογική είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει στην Ελληνική γλώσσα τον κανόνα που παράγει συγκρίσιμα αποτελέσματα, πρακτικά για την καθημερινότητα και όχι μόνον.

Κάθε λέξη του Ευαγγελίου είναι λογική, αλλά στηρίζεται και στην λογική, ενώ παράλληλα δημιουργεί πορεία λογικής συνέπειας που μπορεί να μεταφέρει την προσωπική εμπειρία με ασφάλεια και συνέπεια. Όσο ασφαλέστερα είναι τα θεμέλια, τόσο και ο λόγος μεταφέρει με ασφάλεια το μήνυμα για τον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τις προσωπικές και ατομικές του ανάγκες.

Κάθε λέξη έχει νόημα ως λόγος, αλλά και ως τμήμα σύνθεσης και κατά συνέπεια ως τμήμα μεγαλύτερου ή απέραντου συνόλου. Κάθε λόγος του Χριστού είναι τμήμα μιας οικοδομής που διαθέτει θεμέλια, αλλά και προοπτικές ανάπτυξης, χωρίς κανένα μέρος της οικοδομής ή του γενικότερου σχεδίου να χάνει την αξία του.

Αντίθετα, όσο μεγαλώνει το μέγεθος της οικοδομής, τόσο η αξία κάθε τμήματος αποβαίνει μεγαλύτερη, όπως κάθε γραμμάριο χρυσού ή ουρανίου προσθέτει αξία στο τελικό σύνολο.

Οι λόγοι του Χριστού είναι γνωστοί, αλλά η αξιοποίησή τους όχι. Οι λόγοι του Χριστού δεν είναι κενοί, αλλά έχουν περιεχόμενο, έχουν δύναμη, έχουν λογική και παράγουν συγκρίσιμα αποτελέσματα για την καθημερινότητα των ακροατών πιστών.

Είτε μία λέξη του λόγου, είτε σύνολα φράσεων και θεμάτων, εμπεριέχουν λογική και παράγουν απλά ή σύνθετα έργα πολύτιμα για την ατομική καθημερινότητα, αλλά πολύτιμα και για το μέλλον, αφού κάθε λόγος δεν αφορά μόνον το σήμερα, αλλά έχει αναφορά και στο αύριο, έχει αναφορά και στις επόμενες γενιές, εμπεριέχει δύναμη προσωπικής ανάστασης από νεκρά έργα και καταστάσεις.

Η πίστη στον αναστημένο Χριστό δεν είναι νεφελώδης, αλλά είναι λογική. Δεν στηρίζεται στον αέρα αλλά στηρίζεται στην πρακτική εφαρμογή των αληθειών. Για τον λόγο αυτό και όλη η διδασκαλία αλλά και η πρακτική ζωή που εφάρμοζε ο ίδιος ο Χριστός είναι ρεαλιστική και έχει λογική ακολουθία. Στηρίζεται σε θεμέλια, αυξάνεται στις απαιτούμενες διαστάσεις, έχει διάρκεια μόνιμη και οδηγεί – σταδιακά και σε βάθος χρόνου – προς την τελειότητα. Πυλώνες στην νεοελληνική γλώσσα είναι τα μεγάλα στηρίγματα, οι κολώνες. Οι πυλώνες χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν κάτι ουσιαστικότερο, κάτι πιο πολύτιμο από τον εαυτό τους. Το ζητούμενο δηλαδή και ο σκοπός δεν είναι οι πυλώνες, αλλά εκείνο που στηρίζεται πάνω στους πυλώνες, στα υποστηρίγματα. Αυτό το μάθημα ήθελε ο απόστολος Παύλος να δώσει και στον μαθητή του Τιμόθεο, όταν του γράφει στην Β΄επιστολή του ότι τα Ιερά Γράμματα μπορούν, έχουν την ικανότητα και την ιδιότητα, να σε οδηγήσουν στην οδό της σοφίας, δηλαδή να σε εφοδιάσουν με ένα εργαλείο, το οποίο θα χρησιμοποιείς στην ζωή σου. Όχι δηλαδή μόνο η πίστη στον αναστημένο Χριστό, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ζωής του ζωντανού θεού, αλλά και η γνώση των Ιερών Γραμμάτων και επιπλέον η σοφία που βρίσκεται μέσα σε αυτά, θα πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες της καθημερινότητάς σου. Σε διαφορετική περίπτωση η πίστη μένει ανενεργής, αδρανής, χωρίς αποτελέσματα και ο πιστός δεν έχει τον προσδοκώμενο καρπό που υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός.

Η σοφία λέει ότι ότι όσο ψηλότερα θέλεις να ανέβεις, τόσο βαθύτερα πρέπει να σκάψεις και να θεμελιώσεις το οικοδόμημα σου, τόσο βαθύτερα πρέπει να στηρίξεις το έργο σου.

Και αυτό το γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή, καθώς βλέπουμε ψηλά κτίρια τα οποία έχουν θεμελιωθεί σε ανάλογο με το ύψος τους βάθος. Μόνο τότε το οικοδόμημα έχει εγγυήσεις ότι θα αντέξει στις θύελλες και τους σεισμούς: όταν είναι θεμελιωμένο σε ανάλογο με το ύψος του βάθος και είναι καλά οικοδομημένο πάνω σε στερεά θεμέλια.

Αυτή η πρακτική πλευρά της ζωής αντανακλά και την βαθύτερη αλήθεια, ότι δηλαδή όσο καλύτερα είναι θεμελιωμένο το οικοδόμημα της πίστης μας, όσο καλύτερα είναι οικοδομημένο πάνω σε σταθερά θεμέλια, τόσο ασφαλέστερο θα είναι στις θύελλες και τους σεισμούς. Και επειδή οι θύελλες και οι σεισμοί κατά κανόνα συχνά υπάρχουν μέσα στη ζωή μας, για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε αρκούντως προνοητικοί ώστε το οικοδόμημα μας να διατηρηθεί σε κάθε δυσκολία.