Η λέξη νηφάλιος, από το ρήμα νήφω, δηλώνει τον άνθρωπο ο οποίος έχει καθαρή εικόνα των πραγμάτων, αλλά έχει και ατάραχη συνείδηση.

Νηφάλιος είναι εκείνος που δεν ταράζεται από τις εξωτερικές συνθήκες, δεν παίρνει πρόχειρες αποφάσεις για μεγάλα και δύσκολα θέματα, αλλά διατηρεί την ψυχραιμία του σε όλες τις περιπτώσεις. Μπορεί να διακρίνει το καλό από το πονηρό, μπορεί να επιλέγει το ωφέλιμο κάθε φορά που τίθεται θέμα επιλογών.

Αυτός είναι ο τύπος του ανθρώπου που όλοι χρειαζόμαστε. Νηφάλιος, έξυπνος, υπομονετικός, διακριτικός, ευθύς, προσεκτικός σε όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας. Και είναι προφανές ότι με τέτοιο τύπο ανθρώπου μπορούμε να προχωρήσουμε, όχι μόνον στην καθημερινή ζωή και τα ζωτικά προβλήματα που μας απασχολούν, αλλά και στα ζητήματα της πίστης και της εφαρμογής των οδηγιών του Χριστού και των αποστόλων για πετυχημένη καθημερινότητα αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Το βάθος της εσωτερικής μας ζωής αποτυπώνεται σε όλες τις καθημερινές μας πράξεις και στις αποφάσεις που παίρνουμε ακόμη και για ζητήματα απλοϊκά και εύκολα. Γιατί πολλές φορές στα δύσκολα μπορεί να τα καταφέρνουμε, αλλά στα εύκολα και τα απλά να κάνουμε τραγικά λάθη. Για τον λόγο αυτό και η οδηγία της Καινής Διαθήκης είναι “νήφε εν πάσι”, σε όλα να είσαι έξυπνος, για όλα τα ζητήματα της ζωής να είσαι προσεκτικός, ατάραχος και οι επιλογές σου να είναι δικές σου και όχι των άλλων.

Αν και το αντίθετο της αλήθειας είναι το ψεύδος, στην περίπτωση που εξετάζουμε το αντίθετο της αλήθειας είναι ο μύθος. Και ο μύθος δεν είναι ψεύδος.

Είναι μύθος, δηλαδή είναι μια ιστορία – καλή ή κακή – με ψήγματα αλήθειας, τα οποία μπορεί να ακούγονται καλά και ωραία, μπορεί να καλλιεργούν τον συναισθηματικό μου κόσμο, αλλά δεν έχουν επίδραση μέσα στην συνείδησή μου και δεν με βοηθούν να παίρνω αποφάσεις για την καθημερινή μου συμπεριφορά. Και κάτι ακόμη. Δεν προσφέρουν δύναμη όχι μόνο στο να γνωρίζω το καλό, αλλά και να το πράττω.

Διότι το να γνωρίζω περιστασιακά και επιφανειακά το καλό δεν είναι αποτελεσματικό, αφού μόνον με την τελική προοπτική των ενεργειών μου μπορεί να αποκτήσει δύναμη το έργο μου και οι αποφάσεις μου να έχουν την προοπτική της αιωνιότητας και όχι μόνον της προσωρινής ζωής.

Διότι, χωρίς να υποτιμούμε την καθημερινή ζωή, είναι γεγονός ότι κατά την διάρκεια της ζωής μας, το ζητούμενο δεν είναι μόνον ο άρτος ο επιούσιος που εξασφαλίζουμε με την εργασία μας, αλλά ο άρτος της αιωνιότητας την οποία μόνον ο αναστημένος Χριστός και η επίγνωση και εφαρμογή της δικής του αλήθειας στην καθημερινότητα εξασφαλίζει.

Όταν γνωρίζουμε το καλό αλλά έχουμε και την δύναμη να το κάνουμε πράξη, τότε υπάρχει διάνοιξη νέων δρόμων εκεί που δεν υπάρχουν, μόνον τότε η επίγνωση του θεού και η δύναμη που προκύπτει από αυτήν έχει πρακτικό αποτέλεσμα στη ζωή μας.

Επανορθώνω σημαίνει αποκαθιστώ, βάζω κάτι στη θέση του, κάτι που έχασε την ισορροπία του και έχει εκπέσει το αποκαθιστώ, προκειμένου να συνεχίσει να παίζει τον σωστό ρόλο του, τον ρόλο για τον οποίο υπάρχει στη ζωή.

Άρα όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να υπάρχει επανόρθωση απαιτείται πρώτα η αντίληψη και η κατανόηση ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δηλαδή έχει χαλάσει, κάτι έχει χάσει την ισορροπία του, και στην συνέχεια να επιχειρήσω να το επαναφέρω στη σωστή θέση, στη σωστή λειτουργία ώστε να συνεχίσει να επιτελεί τον σκοπό της ύπαρξής του.

Και αυτό είναι ανθρώπινο έργο, δηλαδή χωρίς την επέμβαση του ανθρώπου, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Ιδιαίτερα γίνεται κατανοητό ότι όταν μιλάμε για προσωπικές και όχι κοινωνικές υποθέσεις, χωρίς την συμμετοχή του πάσχοντος, χωρίς δηλαδή τη συνεργασία του ανθρώπου που έχει χάσει την ισορροπία του σε ένα ζήτημα, κανείς σχεδόν δεν μπορεί να παρέμβει.

Πρώτον διότι μέσα στον άνθρωπο αυτό που συμβαίνει το γνωρίζει μόνον ο άνθρωπος που έχασε την ισορροπία του και κυρίως, γιατί χωρίς την δική του συνεργασία δεν μπορεί να γίνει αποκατάσταση, δεν μπορεί να σηκωθούν στα πόδια τους για να συνεχίσουν την πορεία.

Και στον τομέα αυτό οι άνθρωποι της πίστης στον αναστημένο Χριστό έχουμε όλα τα αναγκαία εφόδια, όχι μόνον να κατανοούμε την πτώση, αλλά και να εφαρμόζουμε τις οδηγίες της Βίβλου, ώστε σταδιακά να έρχεται αποκατάσταση και να παίρνω το μάθημά μου, για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη.

Πολλά ψάρια μέσα στο δίχτυ δεν σημαίνει και καλή ψαριά για τον ψαρά.

Διότι μέσα στο δίχτυ μπαίνουν τα πάντα και φυσικά μετά την ανέλκυση γίνεται η διαλογή των καλών από τα καλύτερα και τα άχρηστα που πετιούνται.

Αυτή είναι η παραβολή που είπε ο Χριστός για να καταλάβουμε, όχι φυσικά πως θα ψαρεύουμε καλύτερα ψάρια, αλλά πως ο κόσμος γύρω μας δεν σημαίνει ότι είναι όλοι ίδιοι και όλοι αξιόλογοι για μας και τον ψαρά.

Ο κόσμος δεν είναι μια ανώνυμη σούπα. Ο κόσμος είμαστε εμείς. Καθένας είναι μια μοναδική προσωπικότητα, δημιουργημένος για να ζει μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως ποτέ να συγχέεται με τον κόσμο γύρω του και να χάνει την αυτοτέλεια και την μοναδική υπαρξιακή του αξία.

Ο άρχοντας που υπάρχει μέσα στον καθένα μας αποτελεί μοναδική περίπτωση και η προσπάθεια πρέπει να είναι να ανακαλύψουμε τον δικό μας άρχοντα, εκείνον που ταιριάζει στη δική μας προσωπικότητα, εκείνον που μεταμορφώνεται κατά την μίμηση του ίδιου του δημιουργού μας.

Ο χρόνος της ζωής μας είναι χρόνος και περίοδος σταδιακής και προσωπικής μεταμόρφωσης, από εκεί που βρισκόμαστε σήμερα σε κάτι καλύτερο, σε κάτι πιο δυνατό, σε κάτι πιο μοναδικό κατά την πανίσχυρη και μοναδική προσωπικότητα και θέληση  του δημιουργού μας.

Με την φράση “ανακαλύπτω τον τροχό” δηλώνουμε ότι τίποτα νέο δεν υπάρχει, γιατί για όλα όσα γνωρίζουμε έχουν μιλήσει ή έχουν ανακαλύψει οι παλαιότεροι από μας.

Άρα, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι ανακάλυψε κάτι χρήσιμο στη ζωή, όπως ο τροχός με τη χρήση του οποίου οι μεταφορές έγιναν ευκολότερες άρα άλλαξε ριζικά η ζωή του ανθρώπου, θα πρέπει να επιβεβαιώνεται και από την πρακτική χρήση της ανακάλυψης του.

Συνήθως βέβαια, κλεισμένοι στον εαυτό μας και στην αυταρέσκεια μας, νομίζουμε ότι εμείς ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά τον κόσμο και τις αλήθειες που εκείνος περιλαμβάνει. Και αυτό στα ζητήματα της πίστης είναι κρίσιμο θέμα, γιατί υψώνεται ο εγωισμός μας και νομίζουμε πράγματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ή βλέπουμε αλλοιωμένη την σκληρή πραγματικότητα όταν αυτή δεν μας ευνοεί.

Και βέβαια η συνέπεια είναι να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, να επαναλαμβάνουμε πράγματα που άλλοι έχουν ανακαλύψει χρήσιμα για την εποχή τους και όχι για μας, απλούστατα γιατί δεν θέλουμε να ανακαλύψουμε το δικό μας το δρόμο, τα πράγματα που είναι αναγκαία για την δική μας τη ζωή, τα πράγματα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες μας ανάγκες και όχι των αρχαίων.

Το παρελθόν και το μέλλον είναι μια σκληρή πραγματικότητα, είναι δυο βουνά ανάμεσα στα οποία κινούμαι από το παρόν προς το μέλλον, ενθυμούμενος αλλά όχι επαναλαμβάνοντας άκριτα το παρελθόν, όταν αυτό δεν επιλύει αλλά συσσωρεύει προβλήματα στην πρακτική μου ζωή του μέλλοντος.