Εκλεκτοί ονομάζονται εκείνοι οι άνθρωποι που τους εκλέγουμε, τους διαλέγουμε, τους ξεχωρίζουμε για κάποιο λόγο. Δεν υπάρχει “αυτοεκλεγόμενος”, αλλά σε κάθε περίπτωση τους εκλέγουν άλλοι για κάποιο σκοπό. Τους πολιτικούς για την πολιτική, τους στρατιωτικούς για τον στρατό, τους δικαστικούς για τα δικαστήρια, κοκ. Άρα είναι απόλυτα κατανοητή η βασική έννοια των “εκλεκτών”, δηλαδή των ανθρώπων που εμείς εκλέγουμε για συγκεκριμένο σκοπό.

Και φυσικά μέσα από την γνώση και την εμπειρία μας, μπορούμε να κατανοήσουμε και την εκλογή που κάνει ο δημιουργός για ανθρώπους με κάποια αποστολή, κάποιο συγκεκριμένο έργο που ο ίδιος έχει προβλέψει γι’ αυτούς, όπως κάνουμε και μεις. Αυτή η παράμετρος μας φέρνει και στα ζητήματα της πίστης, αφού και εδώ είναι προφανές ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να προσεγγίσουν τον δημιουργό της αιωνιότητας, αλλά και κάποιοι έχουν μια ειδική εκλογή, ένα ειδικό έργο να εκτελέσουν.

Και φυσικά ο πρώτος που πρέπει να το ανακαλύψει είναι ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθουμε την αλήθεια. Διότι δεν είναι μόνον η εκλογή, αλλά είναι η παιδεία που πρέπει να ακολουθήσει και στην συνέχεια η απόδειξη της ικανότητας για το έργο αυτό. Διότι στόχος δεν είναι το χειροκρότημα των ανθρώπων, αλλά η αιώνια ζωή του ατόμου που αναζητά την πορεία προς τον δημιουργό του.

Και εδώ τα πράγματα γίνονται δύσκολα, γιατί εμείς βλέπουμε και τιμούμε το φαινόμενο, ενώ ο δημιουργός έχει άλλες παραμέτρους αναγνώρισης. Και φυσικά ο μόνος ασφαλής δείκτης για το θέμα αυτό είναι οι επιλογές που έκανε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος εξήγησε και την πορεία προς την αιωνιότητα. Διότι ο ίδιος δεν επέλεξε τους προβεβλημένους άρχοντες της εποχής του, αλλά στράφηκε στους καθημερινούς βιοπαλαιστές για να μας δείξει τον δρόμο.

Διότι από την στιγμή που ο ίδιος επιλέγει ως “εκλεκτούς” τέσσερις ψαράδες επαγγελματίες, δηλαδή το 30% των μαθητών του, είναι προφανές ότι αυτό ήταν το βασικό του κριτήριο: οι άνθρωποι της καθημερινότητας. Μπορεί να μην είχαν τα τυπικά προσόντα που είχαν οι άρχοντες της εποχής, ωστόσο αυτό το μειονέκτημα κρίθηκε ως πλεονέκτημα, ακριβώς γιατί η συνείδηση των επαγγελματιών ήταν πιο κοντά στην αρχέτυπη καθαρότητα, άρα εκεί μπορούσε να ευδοκιμήσει η διδασκαλία του Χριστού για την ανάσταση, χωρίς τις παρεμβολές και την σύγχυση των διαφόρων θεωριών που κυκλοφορούσαν τότε και κυκλοφορούν και σήμερα.

Διότι στόχος του Χριστού δεν ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η κατανόηση της αλήθειας από τα άτομα που συνιστούν την κοινωνία και συμβάλλουν στην δημιουργία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Άνθρωπος με ταραγμένη συνείδηση, μπορεί να υπόσχεται επίγειους παραδείσους, ωστόσο το βέβαιο είναι ότι και ο ίδιος βαδίζει στην καταστροφή και όσοι τον ακολουθούν θα βρεθούν προ εκπλήξεων στο τέλος αυτής της διαδρομής.