Η φράση “η δουλειά μου είναι σαν το γεφύρι της Άρτας” σημαίνει ένα έργο που την ημέρα γίνεται και το βράδυ καταστρέφεται, άρα πρέπει την επομένη να αρχίσω και πάλι από την αρχή. Και αυτό βέβαια είναι μια κατάρα, γιατί το να επαναλαμβάνει κάποιος το ίδιο έργο χωρίς αυτό να ολοκληρώνεται ποτέ, δεν σημαίνει μόνο χάσιμο χρόνου, αλλά είναι και δήλωση αναισθησίας και μωρίας, αφού ενώ κοπιάζω άσκοπα και δεν σταματώ για να κατανοήσω που οφείλεται αυτή η κατάρα. Και βέβαια στην καθημερινότητα δεν έχω υπόψη μου σοβαρούς ανθρώπους που να κοπιάζουν χωρίς κανένα κέρδος. Αντίθετα, όλοι προσπαθούμε κάθε εργασία μας να ολοκληρώνεται, να παίρνουμε το μισθό και το κέρδος μας, προκειμένου να ξεκινήσουμε κάτι άλλο και όχι αρχίζοντας το προηγούμενο έργο από την αρχή. Και ενώ αυτό είναι κατανοητό στην πρακτική ζωή μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστεως, κανείς δεν διαμαρτύρεται για το αναποτελεσματικό της πίστης του. Αποδεχόμαστε κάθε μέρα μια αναποτελεσματική θρησκευτική στάση, επαναπαυόμαστε στην επανάληψη αγόγγυστα και καθησυχάζουμε την συνείδησή μας ότι όλα πάνε καλά, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε στάσιμοι, έχουμε μείνει πίσω, και αντί για δάσκαλοι ξαναγυρίζουμε στην πρώτη δημοτικού, αναζητώντας δάσκαλο να μας διδάξει από την αρχή εκείνα, στα οποία εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να είμαστε δάσκαλοι. Στο τέλος βέβαια για όλα φταίνε   οι άλλοι και ποτέ εγώ, σύμφωνα με την Νεοελληνική μας νοοτροπία.

Μάταιο σημαίνει αναποτελεσματικό. Ματαιότητα είναι η πράξη χωρίς αποτέλεσμα, πράξη για την οποία έχω καταβάλει προσπάθειες και κόπους, ίσως και χρήματα και χρόνο, αλλά δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. Και αυτό είναι τραγικό για τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να εργάζεσαι, να κοπιάζεις, να ξοδεύεις χρόνο και χρήματα, και στο τέλος να μην υπάρχει το αποτέλεσμα που προσδοκάς. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό αποτελεί βασικό πυλώνα της λογικής του καθημερινού ανθρώπου. Κάθε προσπάθεια πρέπει να έχει ορατά και απτά αποτελέσματα. Διαφορετικά, είναι συναισθηματικές καταστάσεις χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Χριστός δεν δίστασε να χαρακτηρίσει μωρία τη στάση των ανθρώπων στα ζητήματα της πίστης, όταν κοπιάζω χωρίς να έχω τα αποτελέσματα που προβλέπονται από την εργασία που προσφέρω. Και η μωρία δεν είναι τίποτα άλλο από την αφροσύνη, μια κατάσταση παραλογισμού κατά την οποία ενώ γνωρίζω το καλό και βλέπω το λάθος μου, στην πραγματικότητα είμαι δέσμιος μιας συνήθειας που καθιερώθηκε μέσα μου και δεν μπορώ να την αποβάλλω. Η ματαιότητα των πράξεών μου όταν οι πράξεις επαναλαμβάνονται χωρίς αντίδραση για διόρθωση, φέρνει μωρία και η μωρία οδηγεί σε φαύλους κύκλους γύρω από την αλήθεια αλλά όχι μέσα στην αλήθεια. Το τίμημα είναι βαρύ γιατί η ματαιότητα των πράξεών μου, όταν την αποδεχτώ ως φυσιολογική και καθιερωθεί στην συνείδησή μου, οδηγεί στην καταστροφή της αισιοδοξίας και της βεβαιότητας για ένα καλύτερο αύριο, για μια πετυχημένη ζωή πίστης και καθημερινότητας.