Όλοι ενδιαφερόμαστε για ένα νέο κτίριο. Κανένας δεν θέλει ένα παλαιό ερείπιο, όσο καλλωπισμένο και αν φαίνεται. Όλοι θέλουμε ανανέωση σε κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας και συνδέεται με την καθημερινή μας ζωή. Και αυτό γιατί είναι μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση η ανανεωτική τάση.

Η ανανέωση είναι συνώνυμη της ζωής, ενώ η στασιμότητα της γήρανσης και του θανάτου. Και όπως κανείς δεν θέλει ούτε σκέπτεται το θάνατο, έτσι και για την καθημερινότητα θέλουμε όλοι κάτι καινούριο. Το νέο έχει ενδιαφέρον. Το νέο κινεί την διάθεση να το αποκτήσω. Μέσα από τα νέα δημιουργήματα έρχεται το κέφι και η ανανέωση της ζωής, είτε αφορά απλά πράγματα της καθημερινότητας, είτε αφορά ιδέες και πρακτικές.

Και ενώ αυτή είναι η κοινή πεποίθηση για την καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, προτιμούμε να μην το σκεφτόμαστε, προτιμούμε να αρκούμαστε στα παλιά, στις πρακτικές των παππούδων και των γιαγιάδων, χωρίς να έχουμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και να βελτιώσουμε ή μάλλον να προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στις σημερινές μας ανάγκες και όχι των προηγούμενων γενεών. Όμως, ακόμη και ο αυτόματος πιλότος έχει ανάγκη παρακολούθησης και διόρθωσης, ώστε η πορεία να είναι ασφαλής προς το σκοπό που ταξιδεύουμε.

Όσο και αν η παραδοσιακή πρακτική καλύπτει τις συναισθηματικές μας ανάγκες και καθησυχάζει τη συνείδησή μας, είναι προφανές ότι η ανανέωση και προσαρμογή στις σημερινές πραγματικές ανάγκες σε πίστη και γνώση θεού είναι απολύτως απαραίτητη. Και η ευθύνη είναι αποκλειστικά προσωπική στον καθένα, όσο και αν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των άλλων.

Το καινούριο πάντα αμφισβητείται από το παλιό. Το παλιό αντιστέκεται στο καινούριο, γιατί το θεωρεί εχθρό του, ενώ στην πραγματικότητα είναι έκφραση της ίδιας αλήθειας με σύγχρονο τρόπο. Έτσι αρχικά φαίνεται ένας διχασμός, αργότερα όμως είναι προφανής η γένεση ενός νέου, όπως και στην περίπτωση των ανθρώπων. Μπορεί βέβαια οι γονείς να έχουν συνείδηση της αξίας των παιδιών τους και να μην τα αντιστρατεύονται, όμως και στην περίπτωση των νέων ιδεών θα πρέπει να ισχύει το ίδιο. Αφού κάθε νέο έχει ως προϋπόθεση το παλιό, θα έπρεπε και για τις ιδέες οι παλιές να αναγνωρίζουν την αξία των νέων και να τους παραχωρούν τόπο. Αυτό ήταν και το ιστορικό λάθος των υπευθύνων της εποχής του Χριστού. Καταλάβαιναν την αξία του νέου, όμως η παράδοση ήταν το εύκολο και ασφαλές οχυρό και εύκολα μπορούσε να κρύψει κάποιος την γύμνια του πίσω από την αξία της τήρησης της παράδοσης, αν και είναι γνωστό ότι κανένας ποτέ ούτε γνωρίζει τι είναι το σύνολο της παράδοσης ούτε να την τηρήσει μπορεί, ακριβώς γιατί πρόκειται για τύπους που δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές, κάλυψαν ανάγκες της τότε εποχής, και φυσικά σήμερα είναι ασύμβατες με την πραγματικότητα. Το μίσος και ο φθόνος πίσω από το πρόσχημα της αναγκαιότητας της παράδοσης ήταν η πραγματική αιτία που οδήγησαν τον δάσκαλο στον σταυρό. Η πολεμική των υπευθύνων της εποχής του Χριστού δεν είχε κίνητρο την αλήθεια, αλλά είχε πρόσχημα τους τύπους και ουσία την χολή που έσταζε μέσα τους εναντίον της αλήθειας που είχε εκφράσει ο Χριστός, αλήθεια που στην πραγματικότητα εκτεινόταν πολύ πέρα από τα σύνορα του έθνους το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούσαν.

Κάθε νέα οικοδομή κατά κανόνα κτίζεται δίπλα σε κάποια άλλη μέσα στις πόλεις. Υπάρχουν δηλαδή ήδη οικοδομές και κάποια στιγμή έρχεται κάποιος και στις υφιστάμενες προσθέτει και μία καινούρια οικοδομή. Και ενώ έχουμε συνηθίσει οι οικοδομές να είναι όμοιες και μορφολογικά αλλά και στις διαστάσεις, πολλές φορές εμφανίζονται και οικοδομές δεκάδες και εκατοντάδες φορές μεγαλύτερες και ψηλότερες, γιατί αυτές είναι οι νέες ανάγκες της εποχής και οι οικοδόμοι έχουν εξελίξει την τεχνική και την τεχνολογία, ώστε στις μέρες μας να υψώνονται οικοδομές πολλών εκατοντάδων μέτρων, άσχετα αν η δική μου είναι μόλις λίγα μέτρα. Αυτή η πρακτική εικόνα είναι σύμφωνη και με τα γεγονότα της εποχής του Χριστού. Ο Χριστός δεν ήλθε για να καθαιρέσει τις υφιστάμενες ελληνικές ή ιουδαϊκές θρησκείες, αλλά ήλθε δίπλα τους να οικοδομήσει την δική του οικοδομή, μέσα στην οποία μπορεί να χωρέσει όχι ένας αλλά όλος ο πληθυσμός της γης. Γιατί το ύψος και οι διαστάσεις της δικής του οικοδομής αγκαλιάζουν όλη την υδρόγειο σφαίρα και σε ύψος φτάνουν μέχρι το απέραντο σύμπαν για να το προσπεράσουν και να φτάσουν στον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος.