Κάτω από δύσκολες συνθήκες η επιβίωση είναι δύσκολη. Και κάτω από συνθήκες ερήμου η επιβίωση φαντάζει ανέφικτη. Και αυτή είναι πολλές φορές η εικόνα της ζωής μας.

Δυσκολίες και αδιέξοδα, ελλείψεις και κενά, αλλά και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα βασανίζουν την καθημερινότητά μας, και πολλές φορές νιώθουμε σαν να έχει έλθει το τέλος μας. Αυτή ακριβώς την εικόνα ήθελε να ανατρέψει ο ίδιος ο Χριστός μιλώντας για μια νέα ζωή, την ζωή της ανάστασης την οποία ο ίδιος προσφέρει σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μάλιστα περιέγραψε την δική του ζωή, εκείνη που ο ίδιος χαρίζει, ως ζωή με περισσεύματα, ως ζωή με περιεχόμενο πέραν του αναγκαίου.

Άρα όχι μόνον στέρηση δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει αφθονία και καθένας μαθητής του Χριστού καλείται να ανακαλύψει τον τρόπο που αυτή η ζωή θα γίνει όχι το όραμά του, αλλά η καθημερινότητά του.
Η μελέτη των Ιερών Γραμμάτων, δηλαδή η καθημερινή και αδιάκοπη αναζήτηση και κατανόηση των αιώνιων αληθειών μέσα από την Βίβλο, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την κατανόηση των δρόμων που άνοιξε ο Χριστός και καθένας καλείται να δοκιμάσει τον δικό του δρόμο.

Ένα δρόμο που ξεκινά από τον μικροσκοπικό σπόρο και φτάνει στα δένδρα και την καρποφορία κάθε κατάλληλη εποχή. Διότι δεν χρειάζεται να τρώει κάποιος τις σάρκες του, αλλά από τον καρπό, από το περίσσευμα της καρποφορίας τρέφεται και ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Και φυσικά το θέμα δεν είναι η φυσική τροφή μόνο, αλλά και η αιώνια τροφή της συνειδήσεως και της ψυχής.

Κατά κανόνα στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα. Και τούτο διότι για να επιβιώσει ένα δένδρο θέλει νερό και το νερό δεν υπάρχει.

Θα συμφωνήσετε όμως ότι όπου υπάρχει έστω και λίγο νερό, εκεί πάντοτε υπάρχουν δένδρα ή κάποια βλάστηση ανάλογα με την ποσότητα του νερού. Και αυτή είναι μια αλληγορία και μια παραβολή για την καθημερινή μας ζωή. Εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχουν και άνθρωποι, υπάρχουν και αποτελέσματα. Εκεί που δεν υπάρχει ενδιαφέρον, ούτε άνθρωποι, ούτε αποτελέσματα. Εκεί που υπάρχει θησαυρός, εκεί που υπάρχουν αξιόλογα πράγματα, εκεί συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον και οι άνθρωποι.

Στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα, αλλά δεν υπάρχει και ζωή, τουλάχιστον όπως εμείς την γνωρίζουμε. Η παρουσία όμως του νερού μεταβάλλει τα πράγματα και εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε τίποτα, ξαφνικά εμφανίζεται ζωή, δραστηριότητα, ενδιαφέρον και άνθρωποι σπεύδουν να κατοικίσουν και να δημιουργήσουν κοινωνίες και έργα.

Άρα την διαφορά κάνει το νερό και μάλιστα όταν πρόκειται για περιοχή που ήταν μέχρι τώρα έρημος, το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, ακριβώς γιατί εκεί που υπήρχε το τίποτα και ο θάνατος, εκεί εμφανίστηκε η ζωή, εκεί άρχισε να κινείται το ενδιαφέρον, εκεί οι άνθρωποι άρχισαν να ξοδεύουν και να επενδύουν χρόνο και χρήμα.

Το νερό είναι θησαυρός και όπου υπάρχει θησαυρός, εκεί στρέφεται το ενδιαφέρον, εκεί τρέχουμε όλοι για να γεμίσουμε τις δεξαμενές μας με νερό που όχι μόνο ξεδιψά, αλλά αποτελεί και τη βάση για κάθε καλό έργο και κάθε παραγωγή ζωής.

Η έμφαση και ο τονισμός του θέματος που ήθελε να δώσει ο Χριστός είναι προφανής, όταν χρησιμοποιεί το νερό ως στοιχείο για την έρημο μέσα στην οποία βρίσκονταν τότε οι ακροατές του και βρισκόμαστε και πολλοί από μας σήμερα. Όπως η έλλειψη του νερού συνεπάγεται θάνατο για τον άνθρωπο, αλλά και τα ζώα που βρίσκονται στην έρημο, έτσι και η απουσία του δικού του νερού έχουν τα ίδια αποτελέσματα: στέρηση και τελικά θάνατο. Όμως η παρουσία και ο λόγος του Χριστού δεν είναι στα δικά μας τα μέτρα, αλλά ξεπερνά κατά πολύ τις προσωπικές μας ανάγκες, ξεπερνά κατά πολύ τα δικά μας χρονικά και ηλικιακά όρια, ξεπερνά κατά πολύ όλα όσα εμείς ονειρευτήκαμε στη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό εξηγεί στους ακροατές του – θρησκευόμενους της εποχής εκείνης – αλλά και σε μας σήμερα που μοιάζουμε με εκείνους τους θρησκευόμενους, ότι το νερό το δικό του δεν ικανοποιεί απλά τις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά επεκτείνεται πολύ πέρα από αυτές, τοπικά, χρονικά και εμπορικά. Το δικό του νερό είναι μια πηγή που τρέχει συνέχεια, αλλά έχει ένα ακόμη γνώρισμα. Μπορεί να γίνει πηγή από τον άνθρωπο που το πίνει και μια νέα πηγή να δημιουργηθεί, η οποία θα βοηθά άλλους ανθρώπους να πιουν, να πάρουν κουράγιο για την πορεία τους μέσα στην έρημο και τελικά και οι ίδιοι να φτάσουν στην πρώτη πηγή, τον ίδιο τον Χριστό, και να γίνουν και εκείνοι πηγές που θα ποτίζουν περισσότερους “κοπιώντες και πεφορτισμένους” μέσα στην καθημερινή πορεία της ερήμου.

Για όποιον βρίσκεται στην έρημο χωρίς νερό, το πολυτιμότερο πράγμα είναι ένα ποτήρι κρύο νερό. Το νερό στην έρημο αξίζει περισσότερο από όσο αξίζει σε μια περιοχή με πολύ νερό, ακριβώς γιατί η έλλειψή του συνεπάγεται σύντομα θάνατο. Αυτό το παράδειγμα χρησιμοποίησε ο Χριστός για να δείξει στους ακροατές και οπαδούς του την αξία του νερού που εκείνος προσφέρει. Όπως το νερό είναι το στοιχείο που μας συνδέει με την ζωή, ενώ η απουσία του συνεπάγεται θάνατο και μάλιστα οδυνηρό, έτσι και η απουσία του δικού του νερού συνεπάγεται εσωτερικό θάνατο, απομάκρυνση από την πηγή της αιώνιας ζωής και όχι μόνο της πρόσκαιρης καθημερινής. Για τον λόγο αυτό και η φωνή του Χριστού δεν ήταν η συνήθης όταν μίλησε για το θέμα αυτό, αλλά μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι έκραξε, δηλαδή έβγαλε κραυγή όσο γίνεται πιο δυνατή. Και η κραυγή αυτή διαπερνά και ξεπερνά τους ακροατές της στιγμής εκείνης και εκτείνεται δυο χιλιάδες χρόνια σε όλους τους κατοίκους πάνω στη γη. Είναι η κραυγή κάθε δημιουργού που σέβεται, αγαπά και εκτιμά τη δημιουργία του. Είναι η κραυγή κάθε γονιού που βλέπει το παιδί του να χάνεται χωρίς να μπορεί να το βοηθήσει. Είναι μια κραυγή πριν πλησιάσουμε στον τάφο χωρίς επιστροφή. Είναι η κραυγή της ζωής που μπορεί να νικήσει το θάνατο, όταν ο ακροατής επιστρέψει και βρει την αλήθεια που έχασε μετά την παιδική αθωότητα.

Η έρημος είναι συνδυασμένη με την παντελή απουσία νερού. Και αυτό δηλώνει και την απουσία της ζωής, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε. Έρημος σημαίνει περιοχή θανάτου, όχι γιατί δεν υπάρχει ήλιος, αλλά γιατί δεν υπάρχει νερό. Και ενώ ο ήλιος είναι ευεργετικός, στην περιοχή της ερήμου είναι όχι απλά εχθρικός, αλλά καταστρεπτικός για την ζωή. Διότι χωρίς ήλιο μπορεί κάποιος να ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς όμως νερό, οι ημέρες του ανθρώπου είναι μετρημένες και δεν ξεπερνούν τις λίγες βδομάδες. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός έθεσε την αξία της παρουσίας του σε σύγκριση με την αξία του φυσικού νερού. Η απουσία του φυσικού νερού επιφέρει θάνατο, και η απουσία του Χριστού από την καθημερινότητά μας σημαίνει επίσης θάνατο, δηλαδή απουσία ζωής. Και ο Χριστός κράζει, φωνάζει δηλαδή με όλη τη δύναμη της φωνής του, τότε και τώρα, ότι όποιος στερείται το δικό του νερό, τη δική του παρουσία, να πηγαίνει σε αυτόν για να πίνει και να ξεδιψάει. Το φυσικό νερό απαλλάσσει από τη δίψα και απομακρύνει τον φυσικό θάνατο που μπορεί να επέλθει από την έλλειψή του. Το νερό, για το οποίο φώναξε με όλη του τη δύναμη ο Χριστός, απαλλάσσει από την φτώχεια του εσωτερικού ανθρώπου και απομακρύνει τον φυσικό αλλά και τον αιώνιο θάνατο που έχει επέλθει από την απουσία του ζωντανού νερού που υποσχέθηκε ο Χριστός στην Σαμαρείτισσα.