Οι θυσίες των ζώων ήταν μια αρχαία θρησκευτική πρακτική σε όλους τους λαούς της γης. Η θυσία είχε πάντοτε σχέση με τον θεό και την επαφή του ανθρώπου μαζί του.

Μάλιστα στον Μωσαϊκό Νόμο οι θυσίες ήταν αυστηρά καθορισμένες, τόσο ως προς τον χρόνο, όσο και ως προς τον σκοπό και την πρακτική που θα έπρεπε να εφαρμόζεται. Αυτό ίσχυε μέχρι την εποχή του Χριστού, οπότε το αίμα του Χριστού αντικατέστησε το αίμα των θυσιών με την διευκρίνιση ότι το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να εξαγνίσει κατά τη συνείδηση τον λατρευτή, κάτι που έγινε δυνατόν με το αίμα του Χριστού ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του, προκειμένου οι άνθρωποι να μην θεωρούν ότι ο θεός εξευμενίζεται με το αίμα των ζώων.

Και ο σημερινός ακροατής των λόγων του Χριστού πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την εικόνα που είχε ο Χριστός και οι μαθητές του όταν μιλούσαν και έκαναν την διδασκαλία για την ανάσταση. Η απόσταση ανάμεσα στις κοινωνίες που πρόσφεραν θυσίες ζώων ως λατρευτική πράξη στον θεό και στις σημερινές αποστασιοποιημένες από την θρησκεία κοινωνίες, οφείλεται στην καλλιέργεια που έχει μεσολαβήσει τα δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες όλων των εποχών.

Εκείνο που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους και κυρίως να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Γιατί μπορεί μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σήμερα να έχουν λύσει τα βιοποριστικά ζητήματα, παραμένει όμως το ερώτημα αν ο κόσμος και η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται με την ληξιαρχική πράξη θανάτου ή όχι.

Ο συλλογισμός είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει την λογική σύνδεση πολλών λόγων σε μια πορεία κατανόησης περισσότερων πραγμάτων.

Ο συλλογισμός δηλαδή είναι η πορεία της σκέψης μας από το ένα θέμα σε  άλλο σχετικό θέμα, και από αυτή την ακολουθία προέρχεται ένα ουσιαστικό λογικό αποτέλεσμα που φωτίζει τη ζωή μου και επιλύει τα προβλήματά μου. Δεν είναι ο συλλογισμός κενή  φιλοσοφική διαδικασία, αλλά είναι παράγωγο της πρακτικής σκέψης πάνω στα καθημερινά μου προβλήματα.

Με τον συλλογισμό ξεκινάμε την ημέρα μας, με τον συλλογισμό επεξεργαζόμαστε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, με τον συλλογισμό καταλήγουμε στην εμπειρία και στην μάθηση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Και αν για τα καθημερινά ζητήματα η διαδικασία του συλλογισμού είναι το βασικό μας εργαλείο, πολύ περισσότερο ο συλλογισμός αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο στην λογική λατρεία του πιστού, ο οποίος καλείται να επιλύει τα καθημερινά του προβλήματα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Εδώ η ύπαρξη του λογικού συλλογισμού είναι όχι μόνον πολύ περισσότερο αναγκαία, αλλά έχει ανάγκη βαθύτερης καλλιέργειας, διότι καλούμαστε να δαμάσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις με γνώμονα την νίκη και την εικόνα της αιωνιότητας.

Και αν για τα καθημερινά προβλήματα η γνώση και η εμπειρία είναι εκ των ων ουκ άνευ, είναι προφανές ότι η γνώση και η εμπειρία σε βαθμό μακρύτερων και βαθύτερων συλλογισμών στα θέματα του λόγου της πίστης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, όπως για να διαβεί κάποιος τον ωκεανό δεν αρκεί μια απλή βαρκούλα, αλλά χωρίς υπερωκεάνιο το ταξίδι θα μείνει μόνον στα όνειρα.

Η λογική είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει στην Ελληνική γλώσσα τον κανόνα που παράγει συγκρίσιμα αποτελέσματα, πρακτικά για την καθημερινότητα και όχι μόνον.

Κάθε λέξη του Ευαγγελίου είναι λογική, αλλά στηρίζεται και στην λογική, ενώ παράλληλα δημιουργεί πορεία λογικής συνέπειας που μπορεί να μεταφέρει την προσωπική εμπειρία με ασφάλεια και συνέπεια. Όσο ασφαλέστερα είναι τα θεμέλια, τόσο και ο λόγος μεταφέρει με ασφάλεια το μήνυμα για τον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τις προσωπικές και ατομικές του ανάγκες.

Κάθε λέξη έχει νόημα ως λόγος, αλλά και ως τμήμα σύνθεσης και κατά συνέπεια ως τμήμα μεγαλύτερου ή απέραντου συνόλου. Κάθε λόγος του Χριστού είναι τμήμα μιας οικοδομής που διαθέτει θεμέλια, αλλά και προοπτικές ανάπτυξης, χωρίς κανένα μέρος της οικοδομής ή του γενικότερου σχεδίου να χάνει την αξία του.

Αντίθετα, όσο μεγαλώνει το μέγεθος της οικοδομής, τόσο η αξία κάθε τμήματος αποβαίνει μεγαλύτερη, όπως κάθε γραμμάριο χρυσού ή ουρανίου προσθέτει αξία στο τελικό σύνολο.

Οι λόγοι του Χριστού είναι γνωστοί, αλλά η αξιοποίησή τους όχι. Οι λόγοι του Χριστού δεν είναι κενοί, αλλά έχουν περιεχόμενο, έχουν δύναμη, έχουν λογική και παράγουν συγκρίσιμα αποτελέσματα για την καθημερινότητα των ακροατών πιστών.

Είτε μία λέξη του λόγου, είτε σύνολα φράσεων και θεμάτων, εμπεριέχουν λογική και παράγουν απλά ή σύνθετα έργα πολύτιμα για την ατομική καθημερινότητα, αλλά πολύτιμα και για το μέλλον, αφού κάθε λόγος δεν αφορά μόνον το σήμερα, αλλά έχει αναφορά και στο αύριο, έχει αναφορά και στις επόμενες γενιές, εμπεριέχει δύναμη προσωπικής ανάστασης από νεκρά έργα και καταστάσεις.

Για να κτιστεί ένα σπίτι, ένα οικοδόμημα, απαιτείται άδεια οικοδομής από το κράτος. Ο λόγος που απαιτείται η άδεια δεν είναι μόνο εισπρακτικός, αλλά κυρίως είναι λόγοι προστασίας των πολιτών από εκμετάλλευση επιτήδειων και έλεγχο της επάρκειας, ώστε να μην υπάρξουν κίνδυνοι περιουσιών ή ζωής. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν ένα οικοδόμημα δεν πληροί τους όρους μιας καλής και εγγυημένης αντοχής, αργότερα θα θρηνήσουμε θύματα. Αυτός είναι και ο λόγος που άδειες οικοδομής δεν έχουν απεριόριστη διάρκεια, αλλά έχουν περιορισμένη περίοδο που πρέπει να υλοποιηθούν και αν όχι, τότε να επανεξεταστούν τα δεδομένα, διότι οι τεχνικές αλλάζουν συνεχώς και τα κτίρια πρέπει να είναι προσαρμοσμένα στις τρέχουσες ανάγκες και όχι στις ανάγκες της προηγούμενης δεκαετίας. Υλικά και τεχνολογία των κατασκευών αλλάζουν διαρκώς, ακριβώς γιατί οι ανάγκες μας μεταβάλλονται, οι απαιτήσεις μας είναι συνεχώς υψηλότερες, και κανείς δεν θέλει να οικοδομεί νέο κτίριο με παλιά υλικά, με παλιές τεχνικές, αν και μικροσκοπική ανάλυση αποδεικνύει ότι σε κάθε περίπτωση τα υλικά προέρχονται όλα από την φύση με διαφορετική κατεργασία και σύνθεση. Και αυτό είναι ένα καλό μάθημα για την οικοδομή της ατομικής μας πίστης. Για ένα σύγχρονο οικοδόμημα ατομικής και προσωπικής πίστης τα υλικά παρέχονται από την φύση και το παρελθόν. Η επεξεργασία των υλικών, ο σχεδιασμός του οικοδομήματος και το επιμελημένο αποτέλεσμα είναι προϊόν αποκλειστικά της ατομικής μας επιλογής και ευθύνης.