Όπως δηλώνει και η λέξη – υπο – δομές, πρόκειται για ό,τι προηγείται μιας κατασκευής, δηλαδή αυτό που προηγείται, και πάνω στο οποίο στηρίζεται αργότερα ολόκληρη η οικοδομή.

Και φυσικά το θέμα δεν είναι τα σπίτια και οι πολυκατοικίες, αλλά η αλληλουχία των θεμάτων που τοποθετούνται μέσα στην συνείδησή μας κατά την διάρκεια του βίου μας. Διότι αυτό που μπαίνει στο οικοδόμημα της συνείδησής μας, αυτό θα βλαστήσει αργότερα και θα φέρει τους καρπούς του, θετικούς ή καταστρεπτικούς.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός, ακολουθώντας την περιγραφή του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως, τοποθέτησε τις εξελίξεις με βάση την έννοια των υποδομών: υπάρχουν θεμελιώδη, υπάρχουν και επόμενα και μεθεπόμενα στάδια της διδασκαλίας, και καθένας καλείται να ακολουθήσει αυτόν τον κανόνα.

Πρώτα είναι η πίστη, η ζώσα πίστη, η πίστη που μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου, και από νηπιακή και φοβισμένη γίνεται ώριμη και γενναία. Η πίστη που τρέφεται με τους λόγους της πίστης και όχι με σκύβαλα. Η πίστη που έχει ορίζοντες και δεν είναι αποκλεισμένη από τους παλιότερους στοχασμούς. Η πίστη που φέρνει καρπούς ψυχικής υγείας, μακροβιότητας και αιωνιότητας.

Η πίστη που μεγαλώνει και πάνω της μπορεί να εγερθούν οικοδομές καθημερινότητας και προοπτικές αιωνιότητας. Η πίστη που μπορεί να χωρέσει τους εχθρούς αλλά και τους φίλους. Η πίστη που ψάχνει το ζωντανό νερό και ξεδιψά από το καύμα της καθημερινής αγχώδους ζωής μας. Η πίστη που πάνω της μπορεί να στηριχθούν με ασφάλεια η αρετή και η τόλμη, η γνώση και η εγκράτεια στην καθημερινότητα, η υπομονή και η συνετή αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού της ζωής και του σύμπαντος.

Η πίστη που δεν γνωρίζει σύνορα, αλλά λειτουργεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη όλης της γης, και έχει την δύναμη να δει το μέλλον και τα μη ορατά, ζώντας σήμερα την ελπίδα του μέλλοντος.

Η πίστη είναι το εφόδιο του δημιουργού στην ατομική μας συνείδηση, για να αναζητούμε εκείνον, ξεπερνώντας καθημερινά όσα εμφανίζονται ως εμπόδια στην πορεία και την προοπτική της αιωνιότητας.

Η ασφάλεια των υποδομών εγγυάται και την ασφάλεια της οικοδομής. Η ασφάλεια της πίστης μας, όταν στηρίζεται στις οδηγίες του δημιουργού, εγγυάται και την ασφάλεια του προσωπικού μας οικοδομήματος, το οποίο μπορεί να λειτουργεί μέσα στην συνείδηση της καθημερινής μας ζωής, αλλά πάντοτε με την προοπτική της ανάπτυξης, πάντοτε με την προοπτική του μέλλοντος, εγγύς, απωτέρου και αιωνίου, όπως τα εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Εκλεκτοί ονομάζονται εκείνοι οι άνθρωποι που τους εκλέγουμε, τους διαλέγουμε, τους ξεχωρίζουμε για κάποιο λόγο. Δεν υπάρχει “αυτοεκλεγόμενος”, αλλά σε κάθε περίπτωση τους εκλέγουν άλλοι για κάποιο σκοπό. Τους πολιτικούς για την πολιτική, τους στρατιωτικούς για τον στρατό, τους δικαστικούς για τα δικαστήρια, κοκ. Άρα είναι απόλυτα κατανοητή η βασική έννοια των “εκλεκτών”, δηλαδή των ανθρώπων που εμείς εκλέγουμε για συγκεκριμένο σκοπό.

Και φυσικά μέσα από την γνώση και την εμπειρία μας, μπορούμε να κατανοήσουμε και την εκλογή που κάνει ο δημιουργός για ανθρώπους με κάποια αποστολή, κάποιο συγκεκριμένο έργο που ο ίδιος έχει προβλέψει γι’ αυτούς, όπως κάνουμε και μεις. Αυτή η παράμετρος μας φέρνει και στα ζητήματα της πίστης, αφού και εδώ είναι προφανές ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να προσεγγίσουν τον δημιουργό της αιωνιότητας, αλλά και κάποιοι έχουν μια ειδική εκλογή, ένα ειδικό έργο να εκτελέσουν.

Και φυσικά ο πρώτος που πρέπει να το ανακαλύψει είναι ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθουμε την αλήθεια. Διότι δεν είναι μόνον η εκλογή, αλλά είναι η παιδεία που πρέπει να ακολουθήσει και στην συνέχεια η απόδειξη της ικανότητας για το έργο αυτό. Διότι στόχος δεν είναι το χειροκρότημα των ανθρώπων, αλλά η αιώνια ζωή του ατόμου που αναζητά την πορεία προς τον δημιουργό του.

Και εδώ τα πράγματα γίνονται δύσκολα, γιατί εμείς βλέπουμε και τιμούμε το φαινόμενο, ενώ ο δημιουργός έχει άλλες παραμέτρους αναγνώρισης. Και φυσικά ο μόνος ασφαλής δείκτης για το θέμα αυτό είναι οι επιλογές που έκανε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος εξήγησε και την πορεία προς την αιωνιότητα. Διότι ο ίδιος δεν επέλεξε τους προβεβλημένους άρχοντες της εποχής του, αλλά στράφηκε στους καθημερινούς βιοπαλαιστές για να μας δείξει τον δρόμο.

Διότι από την στιγμή που ο ίδιος επιλέγει ως “εκλεκτούς” τέσσερις ψαράδες επαγγελματίες, δηλαδή το 30% των μαθητών του, είναι προφανές ότι αυτό ήταν το βασικό του κριτήριο: οι άνθρωποι της καθημερινότητας. Μπορεί να μην είχαν τα τυπικά προσόντα που είχαν οι άρχοντες της εποχής, ωστόσο αυτό το μειονέκτημα κρίθηκε ως πλεονέκτημα, ακριβώς γιατί η συνείδηση των επαγγελματιών ήταν πιο κοντά στην αρχέτυπη καθαρότητα, άρα εκεί μπορούσε να ευδοκιμήσει η διδασκαλία του Χριστού για την ανάσταση, χωρίς τις παρεμβολές και την σύγχυση των διαφόρων θεωριών που κυκλοφορούσαν τότε και κυκλοφορούν και σήμερα.

Διότι στόχος του Χριστού δεν ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η κατανόηση της αλήθειας από τα άτομα που συνιστούν την κοινωνία και συμβάλλουν στην δημιουργία της κοινωνικής δικαιοσύνης. Άνθρωπος με ταραγμένη συνείδηση, μπορεί να υπόσχεται επίγειους παραδείσους, ωστόσο το βέβαιο είναι ότι και ο ίδιος βαδίζει στην καταστροφή και όσοι τον ακολουθούν θα βρεθούν προ εκπλήξεων στο τέλος αυτής της διαδρομής.

Η συνήθεια που έχουμε όλοι να αισθανόμαστε κομμάτι του κοινωνικού μας συνόλου, όσο χρόνια ζούμε πάνω στη γη, επηρεάζει και την γενικότερη συμπεριφορά και λογική μας. Και ενώ είναι γεγονός ότι καθένας είναι μια χωριστή προσωπικότητα, ισχυρή ή ανίσχυρη, με πολλές ή λίγες ικανότητες, πολλές φορές μας διαφεύγει αυτή η σκληρή αλήθεια, και υιοθετούμε στοιχεία που έχουν αξία για άλλους, αλλά δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας προσωπικές ανάγκες. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κενά μέσα στην ζωή μας, να νομίζουμε ως αξιόλογα πράγματα που δεν έχουν αξία για την προσωπική μας ζωή, και τελικά να χάνουμε το νόημα της ζωής, που είναι η ίδια η αξία της προσωπικής και ατομικής μας ζωής.

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο η διδασκαλία του Χριστού είναι αξιοσημείωτα προσεκτικά διατυπωμένη. Διότι στόχος του Χριστού δεν ήταν η κοινωνία των ανθρώπων, αλλά οι προσωπικότητες που αποτελούν την κοινωνία, τα άτομα που έχουν την ευθύνη των προσωπικών τους επιλογών ή ακόμη και των ευθυνών που τους αναθέτει η κοινωνία των ανθρώπων. Έτσι, καλός πολίτης δεν είναι εκείνος που κάνει χωρίς προσωπική άποψη ότι του λένε οι άλλοι, αλλά εκείνος που γνωρίζει σε βάθος το ατομικό του καθήκον και το πράττει με αξιοπρέπεια και σε σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο.

Και προφανώς αυτό ισχύει σε κάθε περίπτωση, και μάλιστα στην περίπτωση των ατομικών επιδιώξεων και στόχων. Διότι ενώ οδηγούμε το αυτοκίνητό μας σε ένα πολυσύχναστο δρόμο με πολλά αυτοκίνητα δίπλα μας, κανένας δεν κάνει το λάθος να ακολουθήσει το άλλο αυτοκίνητο χωρίς διάκριση, αλλά καθένας μας ακολουθεί τον προσωπικό του δρόμο που θα τον φέρει στον δικό του προορισμό. Ένα προορισμό που είναι κατά κανόνα απόλυτα προσωπικός και ατομικός, όπως συμβαίνει και με την γέννησή μας και τον θάνατό μας που είναι απόλυτα ατομικός και προσωπικός.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός τόνιζε με έμφαση την προσωπική οπτική γωνία των γεγονότων, τόνιζε την ανάγκη κατανόησης της ατομικής ευθύνης κατά την διαδικασία των επιλογών μας, ακριβώς γιατί εκεί κρίνεται καθένας χωριστά και προσωπικά, και όχι ως σύνολα και γενικότητες. Η ζωή μας είναι προσωπική. Κανένας άλλος δεν ζει για μας και δεν μας αντικαθιστά στον θάνατο. Οι ώριμοι άνθρωποι ξέρουν καλά ότι ο δρόμος της καθημερινότητας και οι δρόμοι της ζωής είναι προσωπικοί, και η ευθύνη των επιλογών μας δεν μεταβιβάζεται σε άλλους “ούτε στον Αδάμ και στην Εύα”!

Καθένας προσωπικά και ατομικά κερδίζει ή χάνει στην καθημερινότητα, και, φυσικά, κερδίζει ή χάνει στην προοπτική της αιωνιότητας, για την οποία αγωνίστηκε να μας εξηγήσει ο ίδιος ο Χριστός. Η πίστη και η προοπτική στην αιωνιότητα, δεν αναιρεί την σημασία και την ατομική ευθύνη της καθημερινότητας. Αντίθετα, η νίκη στην καθημερινότητα είναι η απόδειξη της ωριμότητας στην πίστη της αιωνιότητας.

Αυτό που για χιλιάδες χρόνια ήταν αδύνατο ή δαπανηρό, στις μέρες μας έγινε παιχνίδι διασκέδασης. Μια φωτογραφία του εαυτού μας, μια selfie – μια αυτοφωτό – είναι πλέον το πιο σύνηθες πράγμα για την δική μας γενιά, αφού χρησιμοποιώντας το κινητό μας τηλέφωνο – και όχι ειδική φωτογραφική μηχανή, μπορούμε τα τραβήξουμε χιλιάδες φωτογραφίες του εαυτού μας, και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος! Και αυτό είναι προφανώς μια επανάσταση στον τομέα της αποτύπωσης και αναπαραγωγής προσωπικών δεδομένων για κάθε χρήση.

Αν μάλιστα υπολογίσει κάποιος και το γεγονός ότι την εποχή που γράφεται το περιεχόμενο της Καινής Διαθήκης δεν υπήρχαν ούτε καν καθρέπτες σημερινού τύπου, δηλαδή με μεγάλη ευκρίνεια (την εποχή εκείνη μέχρι σχεδόν πρόσφατα (19ος αιώνας) οι καθρέπτες ήταν συνήθως από χαλκό και όχι γυαλί), τότε είναι προφανές ότι στις μέρες μας, η αυτογνωσία και η προσωπική παρακολούθηση της εξέλιξης της συμπεριφοράς του εαυτού μας είναι μια υπόθεση που δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα περιγράφονται στην εποχή του Χριστού.

Σήμερα μπορούμε να παρακολουθήσουμε βαθύτερα όχι μόνον τα προβλήματα της εξωτερικής μας εμφάνισης, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε και τις διεργασίες που συντελούνται στον εσωτερικό μας κόσμο, πριν αποδώσουν τους καρπούς που βλέπουμε εξωτερικά. Μάλιστα με τα σύγχρονα ιατρικά μηχανήματα, το εσωτερικό του σώματός μας είναι πολύ καλύτερα κατανοητό και ελέγξιμο.

Και αυτό φυσικά αυξάνει την προσωπική μας ευθύνη, διότι τώρα πλέον γνωρίζουμε, άρα είμαστε σε θέση να προλαμβάνουμε και να θεραπεύουμε.

Έτσι η φράση που είπε ο Χριστός ότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι ένα εξωτερικό φαινόμενο, αλλά είναι μια λειτουργία και παρουσία μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, είναι πλέον μια απόλυτα προσωπική αποκάλυψη: η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα μας, σε μια περιοχή της προσωπικότητάς μας που μπορούμε να πλησιάσουμε με ασφαλή και καθαρό καθρέπτη το πρότυπο του δημιουργού μας, προκειμένου να γίνουμε μιμητές του.

Τα σύγχρονα τεχνικά μέσα διευκολύνουν τον άνθρωπο προς την κατεύθυνση που ο ίδιος επιλέγει να προχωρήσει. Οι επιλογές της αυτογνωσίας για κατανόηση της σημερινής μας κατάστασης και των δυνατοτήτων που έχουμε για αλλαγές είναι πάντα μόνον δικές μας, και αφορούν τόσο το σήμερα όσο και το εγγύς ή απώτερο προσωπικό μας μέλλον.

Η πίστη στον αναστημένο Χριστό δεν είναι νεφελώδης, αλλά είναι λογική. Δεν στηρίζεται στον αέρα αλλά στηρίζεται στην πρακτική εφαρμογή των αληθειών. Για τον λόγο αυτό και όλη η διδασκαλία αλλά και η πρακτική ζωή που εφάρμοζε ο ίδιος ο Χριστός είναι ρεαλιστική και έχει λογική ακολουθία. Στηρίζεται σε θεμέλια, αυξάνεται στις απαιτούμενες διαστάσεις, έχει διάρκεια μόνιμη και οδηγεί – σταδιακά και σε βάθος χρόνου – προς την τελειότητα. Πυλώνες στην νεοελληνική γλώσσα είναι τα μεγάλα στηρίγματα, οι κολώνες. Οι πυλώνες χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν κάτι ουσιαστικότερο, κάτι πιο πολύτιμο από τον εαυτό τους. Το ζητούμενο δηλαδή και ο σκοπός δεν είναι οι πυλώνες, αλλά εκείνο που στηρίζεται πάνω στους πυλώνες, στα υποστηρίγματα. Αυτό το μάθημα ήθελε ο απόστολος Παύλος να δώσει και στον μαθητή του Τιμόθεο, όταν του γράφει στην Β΄επιστολή του ότι τα Ιερά Γράμματα μπορούν, έχουν την ικανότητα και την ιδιότητα, να σε οδηγήσουν στην οδό της σοφίας, δηλαδή να σε εφοδιάσουν με ένα εργαλείο, το οποίο θα χρησιμοποιείς στην ζωή σου. Όχι δηλαδή μόνο η πίστη στον αναστημένο Χριστό, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ζωής του ζωντανού θεού, αλλά και η γνώση των Ιερών Γραμμάτων και επιπλέον η σοφία που βρίσκεται μέσα σε αυτά, θα πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες της καθημερινότητάς σου. Σε διαφορετική περίπτωση η πίστη μένει ανενεργής, αδρανής, χωρίς αποτελέσματα και ο πιστός δεν έχει τον προσδοκώμενο καρπό που υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός.