Τα διαμερίσματα των υψηλών ορόφων στις οικοδομές έχουν μεγαλύτερη τιμή, αξίζουν οικονομικά περισσότερο, γιατί τα προτιμούν περισσότεροι άνθρωποι.

Κανείς δεν θέλει να μένει σε ένα υπόγειο. Αντίθετα όλοι θέλουμε να κατοικούμε και να περνάμε την καθημερινότητά μας όσο γίνεται ψηλότερα και όχι όσο γίνεται χαμηλότερα. Για τον λόγο αυτό και οι κατοικίες των ψηλών κτιρίων είναι ακριβότερες. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι κάθε άνθρωπος θέλει να κατοικήσει στον ψηλότερο δυνατόν – για το βαλάντιο του – χώρο. Όχι πάντα από λόγους ματαιοδοξίας, αλλά από λόγους υγείας.

Και μπορεί αυτό να ακούγεται υψηλή ευαισθησία, ωστόσο όλοι οι γιατροί ξέρουν ότι όσο ψηλότερα τόσο καλύτερα: τα μάτια βλέπουν καλύτερα μακριά και ξεκουράζονται στον απέραντο ορίζοντα, η μόλυνση είναι λιγότερη ψηλά και μεγαλύτερη χαμηλά, και χιλιάδες άλλες λεπτομέρειες, γνωστές ή άγνωστες ακόμη.

Και αυτή ακριβώς η τάση αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τα ψηλά, είναι δημιουργημένος για τα άνω και όχι για τα κάτω. Ο άνθρωπος βιώνει την καθημερινότητά του καλύτερα όταν κοιτάζει μακριά και όχι κοντά, αισθάνεται περισσότερο ελεύθερος όταν κατοικεί ψηλά και όχι χαμηλά. Διότι προφανώς είναι πιο υγιεινό να κατοικεί κάποιος στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας, από το να διαμένει μέσα στους υπονόμους μιας πόλης.

Αυτό ήταν και το στοιχείο με το οποίο ο ίδιος ο Χριστός προσπάθησε να διδάξει τους ακροατές του ότι τα άνω είναι πιο υγιεινά από τα κάτω. Η φρόνηση των άνω, η σκέψη για τα άνω, η προσπάθεια να φτάσω ψηλότερα, είναι ένα στοιχείο που αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να αναζητά τα άνω, τα πιο υγιεινά, τα πιο χρήσιμα, τα πιο πολύτιμα.

Αν και ο ίδιος ήξερε ότι στο σύμπαν δεν υπάρχει άνω και κάτω, ωστόσο χρησιμοποίησε τον όρο “αναβαίνω” και όχι κατεβαίνω, ακριβώς για να βοηθήσει στην κατανόηση των πρακτικών συνεπειών μιας εμπειρίας γνώσης και ζωής που αναζητά το καλύτερο, το πιο υγιεινό, το πιο πολύτιμο που θα μπορούσε σήμερα να κατακτήσει.

Το επιβραβεύω και όχι το καταβραβεύω ήταν το σύνθημα τον αποστόλων, ακριβώς διότι το καλύτερο πρέπει να αποτελεί στόχο και όχι το χειρότερο.

Η διδασκαλία του πνεύματος που εισήγαγε ο Χριστός είναι δύναμη προβιβασμού και υπέρβασης, και όχι υποβάθμισης και υποτίμησης.