Η στάμνα, το σταμνί, ήταν από τα αρχαία χρόνια μέχρι σχεδόν πρόσφατα το μέσον μεταφοράς όλων των υγρών υλικών και φυσικά του νερού, από την πηγή ή το πηγάδι μέχρι το σπίτι. Ήταν από ψημένο πηλό, είχε μικρή αγοραστική αξία, αλλά ήταν εύθραυστη, και φυσικά δεν υπήρχε τρόπος επισκευής, άρα κατά κανόνα μετά το σπάσιμο, πήγαινε στα σκουπίδια. Εκτός αυτού ο όγκος του περιεχομένου ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο, διότι όταν υπήρχε ανάγκη για μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων υγρών υλικών, έπρεπε να επιστρατευτεί μεγαλύτερος αριθμός και μεγαλύτερου όγκου. Η περίπτωση της Σαμαρείτισσας που αφήνει την στάμνα της – την υδρία – στο πηγάδι όπου συνάντησε και μίλησε με τον Χριστό, αποδεικνύει ότι η γυναίκα αυτή κατανόησε την αξία του περιεχομένου που μπορούσε να μεταφέρει με την στάμνα της και την αξία της αποκαλυπτικής διδασκαλίας του Χριστού και από την αξιολόγηση αυτή προέκυψε η εικόνα που μας παραδίδει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: η γυναίκα εγκατέλειψε τη στάμνα της στο πηγάδι και γεμάτη πλέον από τον αποκαλυπτικό λόγο του Χριστού, πηγαίνει στην πόλη όχι κουβαλώντας λίγα λίτρα νερού, αλλά μεταφέροντας ένα νέο, πολύ πιο αξιόλογο και με άλλες διαστάσεις περιεχόμενο, όχι στην εύθραυστη στάμνα της, αλλά στην αιώνια συνείδησή της για τον ρόλο του Δασκάλου.