Διαπιστώνοντας ότι όσα γνωρίζουμε είναι ελάχιστα μπροστά σε όσα δεν γνωρίζουμε, αυτόματα μπαίνουμε στην ευθύνη για αποφάσεις.

Απόφαση στο αν θα μείνουμε σε αυτά που ξέρουμε ή αν θα επιχειρήσουμε – με υψηλό πάντα κόστος – να γνωρίσουμε πράγματα που δεν γνωρίζαμε ως τώρα. Και αυτή η απόφαση προφανώς είναι προσωπική. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλλει. Ωστόσο οι συνέπειες είναι για το καλό όχι μόνον το προσωπικό αλλά και το γενικό κοινωνικό σύνολο.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός ζητούσε από τους πατριώτες του την εποχή εκείνη να αφήσουν όσα ήξεραν και να κάνουν το βήμα της έναρξης μιας νέας ζωής: ζωής αναζήτησης της αλήθειας, γνώσης και επίγνωσης της αλήθειας. Αυτό θα έφερνε την ελευθερία στους ίδιους, αλλά θα ήταν καλό και για την κοινωνία.

Και προφανώς αυτή η πρόταση του Χριστού δεν έγινε αποδεκτή, όχι μόνον γιατί ήταν δύσκολο – και παραμένει δύσκολο εγχείρημα η γνώση της αλήθειας, αλλά και γιατί ήταν βολεμένοι σε όσα ήξεραν, είχαν βρει την ισορροπία μέσα στην καθημερινότητά τους, άρα κάθε άλλο ζήτημα δεν τους ενδιέφερε.

Όμως ο Χριστός επέμενε – και το πλήρωσε με το αίμα του, ακριβώς γιατί μπορεί η καθημερινότητα να έχει βρει ένα modus vivendi, ωστόσο το δικό του το βλέμμα δεν ήταν μόνον στην καλύτερη καθημερινότητα, αλλά έβλεπε και την αιωνιότητα.

Διότι η καθημερινότητα εξασφαλίζει τα προς το ζην σήμερα, αλλά στόχος της διδασκαλίας του ήταν να ανοίξει τον δρόμο για την επιστροφή στον αιώνιο δημιουργό μας. Να ανοίξει τον δρόμο που θα αποκαθιστούσε τον άνθρωπο σε μια πορεία αποκατάστασης του αρχικού σχεδιασμού του δημιουργού.

Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να χάνεται μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά δημιουργήθηκε για να βιώνει την αιωνιότητα μέσα σε μια πληρότητα της καθημερινότητας.