Το παράδειγμα του Θωμά που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο κεφάλαιο 20, 24-29 είναι το καλύτερο πρότυπο για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα, ο οποίος ακούει πολλά, αλλά έχει την προσωπική ευθύνη των πράξεών του. Ο Θωμάς δεν άκουσε από έναν ούτε από δύο φίλους του την εμφάνιση του αναστημένου Χριστού. Αντίθετα άκουσε την μαρτυρία δέκα φίλων και συνεργατών του με τους οποίους, αν μη τι άλλο, είχαν ζήσει χρόνια μαζί την ζωντανή διδασκαλία του Χριστού μέσα από προσωπικές εμπειρίες. Ωστόσο στα ζητήματα της πίστης δεν χωρούν λάθη, γιατί αυτά πληρώνονται αργότερα και μάλιστα με υψηλό τίμημα. Ο ίδιος ο Θωμάς είναι γνωστό από την παράδοση ότι έφτασε μέχρι την Άπω Ανατολή και κήρυξε το Ευαγγέλιο, κατά συνέπεια θα έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να έχει την απαιτούμενη εμπειρία και να μην στηρίζεται στις εμπειρίες των άλλων, έστω και συμμαθητών του, απλούστατα γιατί στις δύσκολες αποστολές θα ήταν μόνος του και θα έπρεπε μέσα στην μοναξιά του να έχει εμπειρίες προσωπικές που θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει τις θύελλες. Η γνώμη και εμπειρία των άλλων είναι διδακτική. Όμως η προσωπική εμπειρία και προσωπική γνώση είναι το θεμέλιο. Και αυτό το ήξερε καλά ο Θωμάς και ο Χριστός. Για αυτό και ο Χριστός δεν αρνείται να ικανοποιήσει την ανάγκη του Θωμά για προσωπική εμπειρία της Ανάστασης, όπως δεν το αρνείται και σήμερα σε κάθε φυσικό πρόσωπο που αναζητεί αποδείξεις προσωπικές για την παρουσία και λειτουργία της πίστης του αναστημένου Χριστού στη ζωή του.