Σε όλους μας αρέσει το πλήθος και όχι η μοναξιά. Μέσα στο πλήθος και την ανωνυμία χάνεσαι, δεν έχεις προσωπική ευθύνη, και η συλλογική επιτυχία φαντάζει ως και δική μου επιτυχία, άσχετα αν κοπίασα ή αντίθετα αδιαφόρησα ή ακόμη και πολέμησα την κοινή προσπάθεια. Και αυτό μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την κοινωνική εικόνα μπορεί να είναι ανεξερεύνητο. Όμως στην προσωπική μας ζωή δεν συμβαίνει το ίδιο, διότι αυτό που κάνω και φαίνεται και εκτιμάται. Δεν μπορεί να κρυφτεί μια πόλη πάνω στο βουνό, ενώ μια καλύβα μέσα σε ένα ρέμα άνετα ξεφεύγει από την κρίση των άλλων. Δεν είναι λοιπόν πάντοτε η γενική επιτυχία δική μου επιτυχία. Μπορεί να συνέβαλα θετικά ή αρνητικά, αλλά μόνο εγώ γνωρίζω την πραγματική αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός διευκρίνισε ότι η παρουσία του ζωντανού θεού στη ζωή μας δεν είναι κοινωνικό θέμα, αλλά ατομικό, απόλυτα προσωπικό. Μάλιστα στην σχετική διδασκαλία που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 14, μετέφερε την ευθύνη της αναζήτησης, επίσκεψης και παραμονής του ζωντανού θεού στη ζωή μας όχι στον κόσμο, όχι στους παρόντες μαθητές του, αλλά στην προσωπική σελίδα ζωής του καθενός από εμάς, χρησιμοποιώντας ενικό αριθμό και όχι πληθυντικό.

Το παράδειγμα του Θωμά που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο κεφάλαιο 20, 24-29 είναι το καλύτερο πρότυπο για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα, ο οποίος ακούει πολλά, αλλά έχει την προσωπική ευθύνη των πράξεών του. Ο Θωμάς δεν άκουσε από έναν ούτε από δύο φίλους του την εμφάνιση του αναστημένου Χριστού. Αντίθετα άκουσε την μαρτυρία δέκα φίλων και συνεργατών του με τους οποίους, αν μη τι άλλο, είχαν ζήσει χρόνια μαζί την ζωντανή διδασκαλία του Χριστού μέσα από προσωπικές εμπειρίες. Ωστόσο στα ζητήματα της πίστης δεν χωρούν λάθη, γιατί αυτά πληρώνονται αργότερα και μάλιστα με υψηλό τίμημα. Ο ίδιος ο Θωμάς είναι γνωστό από την παράδοση ότι έφτασε μέχρι την Άπω Ανατολή και κήρυξε το Ευαγγέλιο, κατά συνέπεια θα έπρεπε ο ίδιος προσωπικά να έχει την απαιτούμενη εμπειρία και να μην στηρίζεται στις εμπειρίες των άλλων, έστω και συμμαθητών του, απλούστατα γιατί στις δύσκολες αποστολές θα ήταν μόνος του και θα έπρεπε μέσα στην μοναξιά του να έχει εμπειρίες προσωπικές που θα τον βοηθούσαν να ξεπεράσει τις θύελλες. Η γνώμη και εμπειρία των άλλων είναι διδακτική. Όμως η προσωπική εμπειρία και προσωπική γνώση είναι το θεμέλιο. Και αυτό το ήξερε καλά ο Θωμάς και ο Χριστός. Για αυτό και ο Χριστός δεν αρνείται να ικανοποιήσει την ανάγκη του Θωμά για προσωπική εμπειρία της Ανάστασης, όπως δεν το αρνείται και σήμερα σε κάθε φυσικό πρόσωπο που αναζητεί αποδείξεις προσωπικές για την παρουσία και λειτουργία της πίστης του αναστημένου Χριστού στη ζωή του.