Για την κυκλοφορία στους δρόμους υπάρχουν δυο προϋποθέσεις: η μία αφορά την ικανότητά μου να βαδίζω ή να οδηγώ και η άλλη αφορά τη γνώση μου για το που πηγαίνει – και μέχρι που πηγαίνει – αυτός ο δρόμος.

Και οι δυο αυτές προϋποθέσεις είναι κρίσιμες και όλοι μας καθημερινά τις εφαρμόζουμε με ευλάβεια, αφού χωρίς την μια από τις δυο δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Προφανώς ένα κρίσιμο θέμα είναι το να γνωρίζω που πηγαίνει αυτός ο δρόμος και κυρίως μέχρι πιο σημείο φτάνει αυτός ο δρόμος. Και τούτο διότι μπορεί στην αρχή όλα να φαίνονται καλά, ωστόσο θα πρέπει στο τέλος να φτάσω στον προορισμό για τον οποίο ξεκίνησα και όχι να μείνω κάπου ενδιάμεσα, γιατί ο δρόμος δεν φτάνει ως τον δικό μου προορισμό.

Πάντα στο ξεκίνημα οι δρόμοι που φαίνονται είναι πολλοί. Στο τέλος βέβαια ξέρουμε ότι μόνο ένας δρόμος είναι ο δικός μου δρόμος, εκείνος που θα με φέρει γρήγορα και με ασφάλεια στον δικό μου προορισμό και όχι στους προορισμούς άλλων. Και αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η ζωή μας είναι η δική μας η ζωή και όχι των άλλων και εμείς πρέπει να ζούμε την προσωπική μας ζωή και όχι την ζωή των άλλων.

Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο για να επιστρέψουμε στον δημιουργό μας. Και ο στόχος είναι σαφής και η διαδρομή είναι επίσης σαφής. Οι πολλοί δρόμοι που νομίζουμε ότι ανοίγονται μπροστά μας είναι η μεγάλη παγίδα στην οποία όλοι πέφτουμε, γιατί αγνοούμε τόσο τον στόχο, όσο και την κυκλοφοριακή αγωγή που θα μας φέρει με ασφάλεια στον τελικό προορισμό μας.

 Η πυξίδα είναι συνώνυμο της ορθής πορείας και ασφαλούς κατεύθυνσης. Μάλιστα σήμερα με τις τεχνολογικές εξελίξεις, ακόμη και αυτό το πολύτιμο μέχρι πρόσφατα όργανο, θεωρείται ξεπερασμένο.

Διότι μέσω των δορυφόρων οι πληροφορίες για ασφαλή πορεία σε όλα τα μέρη πάνω στη γη και κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες, είναι πλέον όχι μόνον ασφαλής αλλά και ακριβής με προσέγγιση εκατοστού του μέτρου.

Κατά συνέπεια η απώλεια της ορθής πορείας στη ζωή μας, μόνον εκ της αδιαφορίας ή των κακών επιλογών μας μπορεί να προέλθει και όχι από έλλειψη οργάνων. Και είναι γεγονός ότι ο δημιουργός μας έχει τοποθετήσει μέσα μας ένα αντίστοιχου τύπου όργανο, την συνείδησή μας. Αυτή δέχεται τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές επιδράσεις. Κάθε μήνυμα, κάθε πληροφορία που φτάνει σε μας, επεξεργάζεται από την συνείδησή μας και τελικά εμείς αποφασίζουμε και όχι κάποιος άλλος.

Αυτή ακριβώς η λειτουργία που έχει εγκαταστήσει ο δημιουργός μέσα μας είναι η καλή προϋπόθεση για την πορεία της καθημερινότητάς μας. Λάθη πάντα γίνονται, αλλά η αξία έγκειται στην εμπειρία που έρχεται μετά την αναγνώριση του λάθους και την διόρθωση. Κανείς δεν γίνεται σοφός και έμπειρος παρά μόνον μέσα από την πρακτική εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού.

Στην πορεία που χάραξε ο ίδιος ο Χριστός και περπάτησαν πρώτοι οι μαθητές του, υπάρχουν άφθονες πινακίδες και σήματα πορείας για τον στόχο που ο ίδιος μας υπέδειξε ως το μόνο μόνιμο και αναφαίρετο αγαθό. Αυτό μας συνδέει με την σημερινή αλλά και την αιώνια ζωή. Όλα τα άλλα ή είναι πρόσκαιρα ή αξίζουν λιγότερο.

Δρόμοι χωρίς εμπόδια και δυσκολίες δεν υπάρχουν. Μόνο στην θεωρία οι δρόμοι είναι τέλειοι και ευθείς. Στην πράξη απαιτείται πάντοτε επαγρύπνηση και φροντίδα, ώστε να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, ανηφόρες – κατηφόρες – στροφές επικίνδυνες, και να φτάνουμε στον προορισμό μας.

Καθήκον του κατασκευαστή ήταν να κάνει το δρόμο όσο γίνεται καλύτερο σήμερα και με λιγότερους κινδύνους. Καθήκον των οδηγών είναι να παρακολουθούν με προσοχή την πορεία τους, να διαβάζουν και να εφαρμόζουν σωστά τις οδηγίες για ασφαλή πορεία. Κανείς δεν μας επιβάλλει να κάνουμε λάθη. Εμείς αποφασίζουμε μόνον.

Εμείς αποφασίζουμε να αλλάζουμε δρόμο, εμείς αποφασίζουμε να μην εφαρμόζουμε τις οδηγίες των ενημερωτικών πινακίδων, εμείς αποφασίζουμε να σταματήσουμε και να μην συνεχίσουμε την πορεία για την οποία ξεκινήσαμε. Ο δρόμος είναι πάντα εκεί, ημέρα και νύχτα, χειμώνα και καλοκαίρι και μάλιστα χωρίς διόδια. Ο δρόμος είναι ακίνητος, είναι τελειωμένος. Ο άνθρωπος κινείται πάνω στο δρόμο και όχι ο δρόμος κάτω από τον ακίνητο άνθρωπο.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το δρόμο για να φτάσει στον δικό του προορισμό. Και ο Χριστός είναι ο ασφαλής δρόμος που οδηγεί από την καθημερινότητα στον δημιουργό μας. Ο ίδιος και τον δρόμο άνοιξε και οι οδηγίες προς τους περιπατητές μερίμνησε να γραφτούν ορθά, ώστε όποιος επιθυμεί να ταξιδεύει προς την πηγή της ζωής, και σε ασφαλή δρόμο να κινείται διαρκώς και οι πινακίδες οδηγιών να είναι καθαρές για ανάγνωση και εφαρμογή.

Δρόμος ονομάζεται μια ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, προκειμένου να διευκολύνεται η μετακίνηση από τον ένα τόπο στον άλλο.

Για την εποχή μας ο δρόμος δηλώνει πρόσβαση, πρόβλεψη, δηλώνει δυνατότητα μετακίνησης, δηλώνει επικοινωνία μεταξύ τόπων και ανθρώπων, αλλά δηλώνει προφανώς και αλλαγή ορίζοντα για τον ταξιδευτή, δηλώνει ανανέωση ενδιαφέροντος για όποιον ταξιδεύει, σημαίνει και γοητεία για το προσδοκώμενο και πολλά άλλα ακόμη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό του και το έργο του “δρόμο”, ακριβώς γιατί μέσα από αυτόν μπορούμε και πρέπει να μετακινούμαστε από το ένα στάδιο στο άλλο, από την μια επιτυχία στην άλλη, από την αδράνεια της καθημερινότητας στην δράση του μέλλοντος, από το σήμερα στο αύριο, από την πρόσκαιρη ζωή στην αιωνιότητα, από την μια στατική κατάσταση στην επόμενη δυναμική.

Ο δρόμος δεν φέρνει μόνο κοντά τους ανθρώπους και τις ιδέες, αλλά φέρνει κοντά και τον άνθρωπο με τον δημιουργό του, φέρνει κοντά και ταυτίζει το ένα με το άλλο, φέρνει κοντά και ομογενοποιεί στοιχεία και εμπειρίες.

Ο δρόμος είναι μια μοναδική αξία τόσο πρακτικά όσο και στοχαστικά, γιατί επιτρέπει πίστη σε κάτι που δεν βλέπω, αλλά γνωρίζω ότι εκεί κάποιος δρόμος θα με φέρει. Ίσως δεν ξέρω το δρόμο, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποιος δρόμος, κάποιο πέρασμα θα μπορεί να με φέρει στο στόχο που επιθυμώ. Και η αλήθεια είναι μία: πάντα υπάρχει δρόμος, πάντα υπάρχει τρόπος να μετακινηθείς και να φτάσεις εκεί που εσύ ο ίδιος – αν – σχεδίασες να φτάσεις!

Η άμαξα για να προχωρήσει έχει ανάγκη το άλογο που την σέρνει να είναι μπροστά και όχι πίσω. Το αντίθετο έχει ως συνέπεια η άμαξα να μένει ακίνητη και όλα να είναι στάσιμα.

Αυτή η έννοια έχει ειδική αξία για τα ζητήματα της πίστης, γιατί όλοι μας έχουμε μια γενική γνώση των πραγμάτων της πίστης, αλλά σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να ελέγξουμε αν η άμαξα μας έχει μετακινηθεί στον στόχο που θέσαμε ή έχει μείνει στάσιμη εκεί που ήταν και τον περασμένο χρόνο. Συνήθως όλοι επαναπαυόμαστε στην συναισθηματική μας ικανοποίηση και αποφεύγουμε να μπούμε στον κόπο του πραγματικού ελέγχου της αλήθειας. Και αυτό έχει ως συνέπεια να νομίζουμε ότι κατακτήσαμε τα πάντα, ενώ είμαστε τυφλοί και ταλαίπωροι στην καθημερινή μας ζωή. Και φυσικά αυτό δεν είναι το θέλημα του Θεού.

Ο Θεός μας έφτιαξε με κρίση, με δύναμη γνώσης και επίγνωσης, με πλούσια εφόδια για όλο τον πρόσκαιρο αλλά και τον μετά τον τάφο βίο μας. Για τον λόγο αυτό τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του μας υπενθυμίζουν την ανάγκη του check up, δηλαδή τον τακτικό έλεγχο και επανέλεγχο της πραγματικής μας κατάστασης και όχι της επιθυμητής και της φαντασίας μας.

Ο άνθρωπος της πίστης πρώτα είναι πρακτικός και από την έμπρακτη επιτυχία του βγάζει και συμπεράσματα για το αύριο. Πίστη που δεν επιβεβαιώνεται από την πρακτική καθημερινότητα είναι αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας. Ο καθημερινός έλεγχος του ταμείου και ο υπολογισμός κέρδους και ζημίας είναι η πρώτη υπεύθυνη καθημερινή πράξη κάθε εμπόρου.