Χαρτογράφηση σημαίνει τοποθέτηση επί χάρτου των σημείων εκείνων που είναι χρήσιμα για πληροφόρηση και γνώση των ενδιαφερομένων. Η χαρτογράφηση δεν είναι υποχρεωτική διά νόμου, αλλά είναι αναγκαία για την αποφυγή δυσάρεστων εξελίξεων στην πορεία μιας υπόθεσης ζωής.

Και μπορεί να υπάρχουν υπόβαθρα χαρτών για όλα τα μεγάλα ζητήματα, αλλά οπωσδήποτε το υπόβαθρο δεν μπορεί να καλύπτει και όλες τις αναγκαίες πληροφορίες, διότι καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες κατά την πορεία της ατομικής του υπόθεσης. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας ενδιαφερόμενος για μια πορεία, οφείλει να λάβει μεν το υφιστάμενο από την εργασία άλλων υπόβαθρο, αλλά επί τούτου να προσθέσει και όσα θα του φανούν χρήσιμα για την ατομική του ενημέρωση, ώστε η πορεία του να μην προξενεί εκπλήξεις και αδιέξοδα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν εξάντλησε όλη την πληροφόρηση για τις ενέργειες του θεού στην ζωή του ατόμου, αλλά παρέπεμψε και στο έργο του Αγίου Πνεύματος, υπογραμμίζοντας σε κάθε περίπτωση την ανάγκη της προσωπικής συμμετοχής στην χαρτογράφηση των αναγκών της ατομικής ζωής. Διότι η ζωή δεν είναι μόνο μονά νούμερα, αλλά έχει και ζυγά, και μάλιστα οι συνδυασμοί τους φτάνουν στο άπειρο.

Συνεπώς, ποτέ μια μόνο υφιστάμενη χαρτογράφηση δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ατομικές και προσωπικές ανάγκες όλου του πληθυσμού της γης. Διότι κάποια πράγματα φαίνονται όμοια, αλλά όλοι ξέρουμε ότι είμαστε μοναδικοί καθένας, άσχετα από τον συνολικό αριθμό των δισεκατομμυρίων που ζούμε σήμερα πάνω στον πλανήτη. Άρα, εάν θέλουμε να αποφύγουμε κοινοτυπίες και αδιέξοδα, θα πρέπει να βάλουμε την ατομική μας σφραγίδα στον δικό μας χάρτη ζωής, χωρίς να παραβλέπουμε ή να αγνοούμε όσα έχουν ήδη τοποθετήσει άλλοι πριν ή μαζί με μάς.

Και ο Χριστός έθεσε ως βάση της διδασκαλίας του το ατομικό και προσωπικό ενδιαφέρον για αναζήτηση και κατανόηση της αλήθειας της ζωής, χωρίς πονηριές και ραθυμία. Όποιος ενδιαφέρεται για την ζωή και μάλιστα στις ορθές της διαστάσεις, δεν πρέπει να εφησυχάζει στις κατακτήσεις των άλλων, αλλά να χαρτογραφεί την ατομική του πορεία, λαμβάνοντας υπόψη του όσα βίωσαν άλλοι, αλλά σε κάθε περίπτωση η ζωή είναι ατομική και απόλυτα προσωπική η ευθύνη των επιλογών για ένα καλύτερο παρόν, και μια καλύτερη προοπτική μέλλοντος. 

Η συμμετοχή μας στον κόσμο είναι απαραίτητη. Πρώτον, διότι από τον κόσμο καλύπτουμε τις ατομικές μας ανάγκες στην καθημερινότητα. Δεύτερον, διότι χωρίς την βάση της καθημερινότητας, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι περισσότερο. Και όποιος διατείνεται ότι μπορεί να ζήσει χωρίς την συμμετοχή του στον κόσμο, πλανιέται και προσπαθεί να πλανήσει και τους άλλους.

Διότι κανείς δεν εμφανίστηκε πάνω στην γη μόνος του, αλλά κάποιοι γονείς τον έφεραν στον κόσμο και κάποιοι μερίμνησαν για την επιβίωσή του, αλλά και κάποιοι, πολλοί περισσότεροι συμβάλλουν καθημερινά με την δική τους δραστηριότητα στην ατομική του καθημερινότητα. Ακόμη και οι ασκητές και μοναστές έχουν γονείς και τρέφονται από τα παραγόμενα μέσα στον κόσμο, και όποιος θαυμάζει τον βίο τους πρέπει να προσέξει καλύτερα. Διότι, εάν αποκοπείς από την καθημερινότητα του κόσμου, προφανώς έχεις το δικαίωμα. Ωστόσο αυτό δεν είναι ασφαλές, διότι έχεις ανάγκη την καθημερινότητα και τα αγαθά που παράγει ο κόσμος. Εάν τα στερηθείς, σύντομα θα επιστρέψεις για να τα αποκτήσεις, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος.

Με λίγα λόγια, η ζωή δεν είναι αναχώρηση, αλλά συμμετοχή στην καθημερινότητα, έχοντας βέβαια χαρτογραφήσει, ξέροντας δηλαδή τις ατομικές ανάγκες για μια καλύτερη καθημερινότητα και καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος. Το καλύτερο παράδειγμα το έδωσε ο Χριστός. Δεν αρνήθηκε ποτέ την συμμετοχή στην καθημερινότητα του τότε κόσμου, αλλά επέλεξε τα καλά της καθημερινότητας, εξηγώντας παράλληλα τον δρόμο για ένα καλύτερο ατομικό μέλλον.

Αυτή είναι η διδασκαλία του και το δικό του παράδειγμα που άφησε για όσους ενδιαφέρονται για την καλή καθημερινότητα, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος, μέ ό,τι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει για τον καθένα μας. Η ισορροπία ανάμεσα στα δύο – το παρόν και το μέλλον –  βρίσκεται στα χέρια και την ευθύνη κάθε ενδιαφερόμενου.

Στην διδασκαλία του Χριστού κάθε λέξη είναι πολύτιμη. Διότι εάν αφαιρέσεις ή προσθέσεις τότε κινδυνεύεις να κατανοήσεις λάθος τα μηνύματα της ζωής και να κάνεις λάθος εκτιμήσεις και επιλογές στην ατομική σου καθημερινότητα, φτάνοντας σε αδιέξοδα ή ακόμη και στον θάνατο, τον φυσικό ή και της συνειδήσεως. Ο φυσικός είναι το τέλος. Της συνειδήσεως είναι η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας άγνοιας των πραγματικών δεδομένων και η παραπλάνηση σε τόπους επικίνδυνους και αδιέξοδους. 

Ο κόσμος μέσα στον οποίο κινούμαστε καθημερινά είναι χαρτογραφημένος, αλλά όχι από το άτομό μας. Είναι χαρτογραφημένος από άλλους, σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες, άρα δεν είναι σίγουρο ότι αυτή η χαρτογράφηση θα καλύψει και τις δικές μας ανάγκες, πράγμα που μάλλον επιβεβαιώνεται κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας, διότι ο κόσμος μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή, χωρίς εμείς να αντιλαμβανόμαστε τις μεταβολές.

Και αυτό, όπως είναι φυσικό, κάνει την ζωή μας δύσκολη και απαιτεί μεγαλύτερη προσοχή, ώστε να αποφεύγουμε τα λάθη στις επιλογές μας. Καθένας, δηλαδή, που ενδιαφέρεται να ζήσει πάνω στην γη με αξιοπρέπεια, δεν θα πρέπει να στηρίζεται μόνο σε όσα οι άλλοι έχουν τοποθετήσει πάνω στον χάρτη της κοινωνικής καθημερινότητας, αλλά θα πρέπει να ασχοληθεί ο ίδιος προσωπικά και ατομικά, ώστε να προσθέτει και να αφαιρεί, όσα είναι αναγκαία για την καλύτερη ατομική του καθημερινότητα. Διότι η γνώση πληθαίνει καθημερινά, τα δεδομένα αλλάζουν ραγδαία, και καθένας που θέλει να ζήσει τον βίο του με συνέπεια, θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο και κόπο, για να εννοήσει το δικό του συμφέρον και να πράξει ανάλογα.

Αυτό ακριβώς δίδαξε ο Χριστός. Δεν απέρριψε τις γνώσεις που είχαν έως τότε τοποθετηθεί επί του χάρτου της ζωής ενός ατόμου και μιας κοινωνίας, αλλά προχώρησε σε αναθεώρηση και επικαιροποίηση όσων πληροφοριών θα ήταν αρκετές, ώστε κάθε ενδιαφερόμενος να κατανοήσει τον στόχο, αλλά και τον τρόπο κατάκτησής του. Διότι το ζητούμενο στην ατομική μας ζωή δεν είναι μόνο η καλοπέραση, τονίζω το ΜΟΝΟ, αλλά και οι προοπτικές του μέλλοντος.

Με λίγα λόγια, ο Χριστός δίδαξε και τις δύο διαστάσεις της ατομικής μας καθημερινότητας. Την κάλυψη των βιωτικών μας αναγκών από την μια, αλλά από την άλλη και τις προοπτικές του μέλλοντος, για όσους ενδιαφέρονται για την ζωή και όχι μόνο για την καθημερινή ποιότητα της ζωής. Εάν γίνει λάθος στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής, θα πληρώσουμε τις συνέπειες. Εάν γίνει λάθος στις επιλογές μας για το μέλλον της ζωής μας, εκεί δεν υπάρχουν τρόποι επιστροφής, διότι η ζωή μας βιώνεται εφάπαξ από όλους και μετά το πέρας αυτής της επιβίωσης δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής για να δοκιμάσουμε μια άλλη συνταγή ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επέστησε την προσοχή μας. Τούτο να πράττετε και εκείνο να μην αφήνετε. Εάν αγνοήσετε ένα από τα δύο, δεν είναι βέβαιο ότι το άλλο που θα απομείνει θα σάς καλύψει, ώστε μόνο εκείνο που έχετε επιλέξει να σάς οδηγήσει στον τελικό σας στόχο. Η επιθυμία του καλού είναι η βάση. Το κτίριο όμως έχει πολλές περιοχές που πρέπει να κατακτηθούν με επιτυχία από το άτομο που ενδιαφέρεται για την επιτυχία. 

Η ικανότητά μας να πετύχουμε κάτι στην καθημερινότητα εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την ατομική μας γνώση και τις προσωπικές μας ικανότητες. Εάν αυτοί οι παράγοντες δεν είναι σε επάρκεια, τότε κινδυνεύουμε να ναυαγήσουμε και να χάσουμε και όσα διαθέτουμε έως τώρα. Εάν δεν ξέρουμε, δηλαδή δεν έχουμε χαρτογραφήσει σωστά και με πληρότητα τις δύο αυτές παραμέτρους, την γνώση και την ατομική μας ικανότητα, τότε ο χάρτης μας είναι ελλιπής και μπορεί να μάς οδηγήσει σε αδιέξοδα ή και στην απώλεια.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν άφησε πολλά περιθώρια στο έργο του θεού σε σχέση με το ατομικό μας έργο. Δεν παρεμβαίνει ο θεός, εάν εμείς, το κάθε φυσικό πρόσωπο δεν έχει εξαντλήσει όλες του τις διαθέσιμες δυνάμεις. Διότι ο θεός ποτέ δεν αντικαθιστά το άτομο, όταν το άτομο πρέπει και μπορεί να κάνει το δικό του μέρος, αλλά αδιαφορεί ή αγνοεί την ατομική του πραγματικότητα, θεωρώντας ότι όλα θα τα κάνει ο θεός.

Ο θεός παρεμβαίνει και κάνει θαύματα, όταν ο άνθρωπος έχει εξαντλήσει το δικό του μέρος. Σε καμιά περίπτωση ο Χριστός στην εδώ παροικία του δεν αντικατέστησε τους ανθρώπους στα θέματα που μπορούσαν οι ίδιοι να κάνουν. Έκανε το δικό του έργο, αφού οι άνθρωποι που τον ακολουθούσαν και ήθελαν να ακούν την διδασκαλία του, – η οποία πρόσφερε όχι μόνο λύσεις και πληροφορίες εμπλουτισμού των υπαρχόντων κατά τον καιρό της παροικίας κάθε ενδιαφερόμενου, αλλά και προοπτικές αιωνιότητας -, ήταν αποφασισμένοι να πράξουν το δικό τους μέρος.

Και αυτό, διότι η εξουσία επί γης δεν ανήκει στον θεό, αλλά στον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να αξιοποιεί καθημερινά όσα ήδη διαθέτει, προκειμένου ο θεός να συμπληρώσει το δικό του μερίδιο. Και μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο παράξενο για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά η προσφορά του θεού δεν αφορά μόνο την εξωτερική εικόνα και το εξωτερικό αποτέλεσμα, αλλά αφορά κυρίως την εσωτερική πληρότητα του ατόμου, προκειμένου τα νέα αποκτήματα από τον εμπλουτισμό των ήδη υπαρχόντων του ατόμου, να μην αποβούν προς ζημία, αλλά προς όφελος αιώνιο.

Διότι η γη και ο κόσμος έχει δημιουργηθεί με πληρότητα, αλλά εμείς βασανιζόμαστε με την ατομική μας μιζέρια πεποιθήσεων και ιδεών, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην βλέπουμε το κόσμημα, αλλά το παλιό ύφασμα, πάνω στο οποίο είναι τοποθετημένο το κόσμημα. Το κόσμημα είναι η αλήθεια, η οποία έχει την αξία. Τα ρούχα είναι φθαρτά και προσωρινά και χρειάζονται μόνο για να στηρίζουν και όχι να αντικαθιστούν το κόσμημα της δημιουργίας. 

Η προσπάθειά μας κάθε μέρα να εμπλουτίσουμε ό,τι καθένας διαθέτει, μας φέρνει αντιμέτωπους με τις εξωτερικές αλλά και τις εσωτερικές μας απαιτήσεις. Τις εξωτερικές διότι όλα συμβαίνουν ως γεγονότα έξω από εμάς, και τις εσωτερικές διότι όλα εξαρτώνται από τις δυνατότητες, τις ικανότητες και τα εφόδια που διαθέτουμε για τον συγκεκριμένο σκοπό.

Αυτά σημαίνουν ότι πρέπει το άτομο να διαθέτει γνώση του χώρου και του χρόνου για κάθε του ενέργεια στο περιβάλλον του. Και η χαρτογράφηση, δηλαδή η τοποθέτηση των αναγκαίων πληροφοριών επί του χάρτου της ατομικής μας καθημερινότητας είναι περισσότερο από προφανής ανάγκη. Διαφορετικά, κινούμαστε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κατάσταση που εγκυμονεί κινδύνους για την επιτυχία του σκοπού μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν άφησε τα πάντα στην τύχη και στην επέμβαση του θεού, αλλά δίδαξε με σαφήνεια, πώς το άτομο θα χαρτογραφήσει ορθά το περιβάλλον, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε να μην πλέει σε πελάγη μακαριότητας, ενώ τον περιμένουν σκληρές καταστάσεις, από τις οποίες δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει κανένας. Δηλαδή, ο Χριστός δεν δίδαξε μόνο το κερί στην Παναγιά, αλλά δίδαξε και εφάρμοσε μια ολόκληρη διδασκαλία κανόνων και προϋποθέσεων, ώστε ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέλημα του θεού, να μπορεί και να το μαθαίνει, αλλά και να το εφαρμόζει στην ατομική του καθημερινότητα. Ούτε το ένα είναι αρκετό ως γνώση, ούτε το άλλο περισσεύει για μια πετυχημένη καθημερινότητα εμπλουτισμού των ατομικών του υπαρχόντων. Εάν δεν ξέρεις, τότε πρέπει να μάθεις.

Εάν ξέρεις την διδασκαλία του Χριστού, τότε πρέπει να μάθεις και να την εφαρμόζεις στην δική σου καθημερινότητα και όχι μόνο να κρίνεις τους άλλους, κάτι που δεν ωφελεί εσένα ούτε και κανέναν άλλον. Ο εμπλουτισμός ξεκινά από μέσα μας, από τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις μας, για να καταλήξει σε αποτελεσματικότητα και πρακτικό όφελος. Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν ξεκινήσει από τις εσωτερικές μας σκέψεις και πεποιθήσεις, σε λίγο θα αποτύχει, είτε ως πρακτική εφαρμογή, είτε ως αποτελέσματα που δεν θα έχουν αντοχή σε βάθος χρόνου.

Και ο Χριστός παρομοίασε αυτή την εφαρμογή ως το κτίσμα που κατασκευάζει κάποιος στην άμμο, άρα κινδυνεύει κάθε στιγμή να καταρρεύσει, είτε ως θεμελιωμένο στην πέτρα, που μπορεί να υποστεί επιθέσεις, αλλά δεν θα πέσει, όχι γιατί ο κατασκευαστής είναι ικανός να το κρατήσει, αλλά γιατί το δημιούργημά του έχει σταθερά θεμέλια, των οποίων την αντοχή έχει εγγυηθεί ο ίδιος ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου.