Στο σύγχρονο κόσμο το να έχει κάποιος πράγματα και να θέλει να αποκτήσει περισσότερα, είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι υγιές, ως το σημείο που χρησιμοποιούμε νόμιμες μεθόδους για την αύξηση του πλούτου ή της δόξας μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όσα αποκτώ, είτε σε φήμη, είτε σε χρήμα και υλικά αγαθά, στην πραγματικότητα δεν τα έχω ανάγκη και μάλλον προσθέτουν προβλήματα στη ζωή μου παρά λύνουν προβλήματα της ζωής μου. Ενώ δηλαδή επικαλούμαι μια ανάγκη, στην πραγματικότητα η ανάγκη αυτή είναι στη φαντασία μου και η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης δεν συμβάλλει στην ευτυχία αλλά στην δυστυχία μου. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον καθένα μας είναι: πόσα χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος; Και η απάντηση προφανώς είναι προσωπική. Η αυτάρκεια είναι το αντίθετο της πλεονεξίας. Το να νιώθω επαρκής με αυτά που έχω δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω περισσότερα. Το ερώτημα είναι σε ποιους τομείς και με ποιες μεθόδους θα γίνει η αύξηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, η ατομική μου ευτυχία και η προσωπική μου χαρά και ειρήνη δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό καμιάς νέας κατάκτησης. Ο πλούτος στον εσωτερικό μου κόσμο, όχι μόνο είναι εγγύηση ισορροπίας και κατάκτησης αξιών, αλλά και η διαχείριση της καθημερινότητας είναι απλούστερη και ασφαλέστερη.