Όταν κάποιος σου δίνει κάτι, σου εμπιστεύεται κάτι, αυτό αποδεικνύει ότι σε εμπιστεύεται, σε εμπιστεύεται βέβαια στο όριο που ο ίδιος κρίνει ότι αντέχεις την εμπιστοσύνη του και ποτέ απεριόριστα. Τίποτα άλλωστε στον φυσικό κόσμο δεν είναι απεριόριστο. Μεγάλο μπορεί να είναι, μεγαλύτερο μπορεί να γίνει, γιγαντιαίο μπορεί να είναι, αλλά απεριόριστο όχι. Τα μεγέθη που μπορεί να μετρήσει και να εκτιμήσει ο άνθρωπος είναι πάντοτε οριοθετημένα, άσχετα αν για λίγο καιρό – ίσως μερικές χιλιάδες χρόνια – φαντάζουν απεριόριστα. Η φύση και η κοινή λογική διδάσκει ότι όλα έχουν όρια. Και μέσα στα όρια κινούμαστε στην καθημερινότητά μας, και μέσα σε αυτά τα όρια κρινόμαστε. Οι προσωπικές μας δυνάμεις και δυνατότητες είναι περιορισμένες και οριοθετημένες, άσχετα αν μας έχει δοθεί η ικανότητα και η δυνατότητα να επεκτείνουμε συνεχώς τα προσωπικά μας όρια. Αυτό είναι δώρο του Δημιουργού μας που μας έχει προικίσει με το λαμπρό αυτό πλεονέκτημα να επεκτείνουμε συνεχώς τα όριά μας στη γνώση, στο καλύτερο, στο μεγαλύτερο, στο ωραιότερο και ο καθένας μπορεί να προσθέτει νέα όρια σε νέους τομείς που κρίνει ότι τον ενδιαφέρουν προσωπικά. Ο Δημιουργός έχει εφοδιάσει το δημιούργημά του με όλα εκείνα τα στοιχεία και εργαλεία που θα τον κάνουν αποτελεσματικό κάθε μέρα και περισσότερο.

Βασική αρχή της επιτυχίας των στόχων μας είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θεωρούμε δηλαδή ως επιτυχία, αν το αποτέλεσμα για το οποίο κοπιάσαμε, είναι αυτό που τελικά έχει προκύψει μέσα από τον κόπο μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα πρόκειται για μια άσκηση, χρήσιμη μεν ασύμφορη δε. Διότι εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα. Για τον σκοπό αυτό και ο Χριστός δεν αναλύει θεωρητικά την διδασκαλία του, αλλά χρησιμοποιεί πρακτικά παραδείγματα, όχι μόνον για να γίνει κατανοητή η διδασκαλία, αλλά και για να αποφύγει τις παρανοήσεις. Οι πρακτικές αυτές εικόνες που χρησιμοποιεί ο χριστός δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως αδυναμία και απλούστευση ή λαϊκισμός, αλλά αντίθετα δίνουν την δυνατότητα, πατώντας πάνω σε στερεή βάση, να προχωρήσει κανείς σε βαθύτερες και ουσιαστικότερες αναζητήσεις μέσα από τις καθημερινές και πρακτικές εικόνες. Με τον τρόπο αυτό μας οδηγεί από την επιφάνεια στο βάθος, από την απλοϊκότητα στη σύνθεση, από τα πρόχειρα στα επίσημα και από το σκοτάδι στο λίγο φως, στο περισσότερο φως, στο ζωντανό νερό και τελικά στη ζωή.

Ένα από τα επίκαιρα θέματα της καθημερινότητας διαχρονικά, είναι η αδικία.

Ένα στοιχείο που δύσκολα κάποιος ανέχεται και μάλιστα όταν αυτή η αδικία, προέρχεται από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ανθρώπους με εξουσία, οι οποίοι φυσικά εφαρμόζουν την αδικία όχι για το συμφέρον των άλλων αλλά κατά κανόνα, για το δικό τους συμφέρον.

Αυτό δηλώνει ότι το αισθητήριο μας για τα θέματα της δικαιοσύνης έχει αμβλυνθεί και δεν λειτουργεί σωστά, αλλά λειτουργεί είτε με προσωποληψία είτε με αδιάφορο και άδικο τρόπο. Το τελικό ωστόσο αποτέλεσμα είναι το αίσθημα της αδικίας και μάλιστα όταν αυτή η αδικία συνοδεύεται από πράξεις, τότε κάθε λογικός άνθρωπος εξανίσταται, ζητώντας να σταματήσει η αδικία, να αποκατασταθεί η τάξη και να επανέλθει το δίκαιο.

Συχνά ωστόσο, και μεις οι ίδιοι αδικούμε άλλους είτε από άγνοια είτε από προσωπικό συμφέρον επικαλυμμένο με ένα μανδύα σκόπιμης άγνοιας. Και αυτή την κοινωνική συμπεριφορά, που αφορά κάθε άνθρωπο της καθημερινότητας, ο ίδιος ο Χριστός την θέτει με προτεραιότητα στην πρώτη θέση των αξιών της ζωής μας.

Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.

Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, (εκατόνταρχος, σαμαρείτισσα, κλπ), στο κεφάλαιο 19 ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει τη συνάντηση του Χριστού με έναν επώνυμο και πολύ καλά γνωστό – με αρνητικό πρόσημο – πρόσωπο της εποχής του, τον Ζακχαίο.

Αν και το όνομα δεν είναι οικείο στην γλώσσα μας, η περίπτωσή του είναι ισχυρή απόδειξη ότι όποιος αναζητά θα βρει αυτό που ψάχνει. Ο ίδιος αναζητούσε τον Χριστό, δεν μπορούσε να τον συναντήσει λόγω του πλήθους που περικύκλωνε κατά κανόνα τον Διδάσκαλο, και αποφάσισε να ανέβει σε ένα δένδρο κάτω από το οποίο θα περνούσε ο Χριστός.

Αυτή η πράξη πίστης και ενδιαφέροντος, εκτιμήθηκε θετικά από τον Χριστό, ο οποίος όχι μόνο μίλησε στον Ζακχαίο, αλλά και κατά παράβαση των ηθικών και κοινωνικών κανόνων της εποχής εκείνης, έμεινε στο σπίτι του και τα αποτελέσματα της επίσκεψης αυτής του Χριστού, περιγράφονται αναλυτικά και με πολύ ενδιαφέρον μόνον από τον Ευαγγελιστή Λουκά.