Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.

Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, (εκατόνταρχος, σαμαρείτισσα, κλπ), στο κεφάλαιο 19 ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει τη συνάντηση του Χριστού με έναν επώνυμο και πολύ καλά γνωστό – με αρνητικό πρόσημο – πρόσωπο της εποχής του, τον Ζακχαίο.

Αν και το όνομα δεν είναι οικείο στην γλώσσα μας, η περίπτωσή του είναι ισχυρή απόδειξη ότι όποιος αναζητά θα βρει αυτό που ψάχνει. Ο ίδιος αναζητούσε τον Χριστό, δεν μπορούσε να τον συναντήσει λόγω του πλήθους που περικύκλωνε κατά κανόνα τον Διδάσκαλο, και αποφάσισε να ανέβει σε ένα δένδρο κάτω από το οποίο θα περνούσε ο Χριστός.

Αυτή η πράξη πίστης και ενδιαφέροντος, εκτιμήθηκε θετικά από τον Χριστό, ο οποίος όχι μόνο μίλησε στον Ζακχαίο, αλλά και κατά παράβαση των ηθικών και κοινωνικών κανόνων της εποχής εκείνης, έμεινε στο σπίτι του και τα αποτελέσματα της επίσκεψης αυτής του Χριστού, περιγράφονται αναλυτικά και με πολύ ενδιαφέρον μόνον από τον Ευαγγελιστή Λουκά.

Στις μέρες μας, ο ρόλος του χρόνου και της κάθε στιγμής, έχουν εξαιρετική σημασία, είτε αφορά την προσωπική μας ζωή, την εργασία μας, τις σχέσεις μας, είτε την κοινωνική καθημερινότητά μας.

Πολύ περισσότερο είναι προφανές ότι ο σωστός χρόνος για να γίνει κάτι, είναι κρίσιμος παράγοντας επιτυχίας ή αποτυχίας σε ό, τι κάνουμε. Σήμερα, ακόμη και οι στιγμές και τα δευτερόλεπτα έχουν κρίσιμη και ουσιαστική σημασία, ειδικά όταν πρόκειται για δύσκολα γεγονότα, όπως η οδήγηση ενός αυτοκινήτου με μεγάλη ταχύτητα ή η προσγείωση ενός αεροπλάνου.

Ανάλογη σημασία έχει στη ζωή μας κάθε στιγμή που πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε κάτι. Η σωστή στιγμή εγγυάται επιτυχία. Η λάθος στιγμή εγγυάται την αποτυχία. Και φυσικά δεν κάνει μάθημα φιλοσοφικό ο Χριστός στο έβδομο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου για την αξία του κατάλληλου χρόνου, αλλά δίνει μαθήματα για αποτελεσματική καθημερινή και αιώνια ζωή.

Ακόμη και ο λόγος που εκφωνείται σε κατάλληλο χρόνο είναι αποτελεσματικός, ενώ σε λάθος χρόνο δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.

Η γυναίκα αυτή από την Σαμάρεια εκπροσωπεί θα λέγαμε σήμερα, όλες τις σύγχρονες γυναίκες με τις αναζητήσεις και τους προβληματισμούς που έχουν.

Είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, ανεξάρτητη, δεν λογαριάζει τον κοινωνικό της περίγυρο, έχει την ατομική της ζωή πάνω από την δημόσια κριτική, αλλά έχει και αναζητήσεις. Είναι μια γυναίκα που έχει προχωρήσει πολύ στην αναζήτηση των πνευματικών ζητημάτων, αναζητά Θεό και λύτρωση όχι για την καθημερινότητά της μόνο αλλά και για την αιώνια ζωή.

Σε αυτή τη γυναίκα ο Χριστός αποκαλύπτει μυστικά που μέχρι τότε δεν είχε αποκαλύψει ούτε στους μαθητές και τους στενούς του συνεργάτες, δείγμα ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και δεν υπερεκτιμά την φυλετική καταγωγή και την εθνική ιστορία πέραν της πραγματικής της αξίας, αλλά πάνω από όλα θέτει την πίστη και την αλήθεια.