Το πρόσχημα, δηλαδή η επίπλαστη δικαιολογία,  είναι χαρακτηριστικό των Χριστιανών όταν προσποιούνται ότι θέλουν κάτι, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.

Αναπόφευκτα βέβαια, είναι κατανοητό ότι η προσχηματική συμπεριφορά οδηγεί σταδιακά στην λανθασμένη κρίση και εκτίμηση των πραγμάτων και τελικά έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από την αλήθεια και την πράξη της εφαρμοσμένης πίστης και την αδράνεια και έλλειψη ενδιαφέροντος για την πρόοδο στην επίγνωση του θεού.

Αυτή την προσχηματική στάση αναλύει ο ίδιος ο Χριστός με αφορμή μια δήλωση ενός ανώνυμου Ιουδαίου κατά τη διάρκεια γεύματος που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφ. 14. Κύριο χαρακτηριστικό στην προσχηματική στάση, η στέρηση και τελικά η απώλεια πολυτίμων πραγμάτων, τα οποία ο Θεός έχει προετοιμάσει.

Εδώ δηλαδή, εξηγείται γιατί η λογική του εκατόνταρχου, η προνοητικότητα και ευρηματικότητα του Ζακχαίου, η αναζήτηση της Σαμαρείτισσας, και η επιλογή της κατάλληλης στιγμής σε κάθε σπουδαία καθημερινή πράξη μας, αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε επιτυχίας, η οποία καλύπτει και ικανοποιεί το σήμερα αλλά ταυτόχρονα αφήνει ανοικτό και το μέλλον.