Η εξαπάτηση του εαυτού μου ονομάζεται αυταπάτη. Δεν με απατά κάποιος άλλος, αλλά εγώ ο ίδιος εξαπατώ τον εαυτό μου. Και αυτή είναι η χειρότερη μορφή απάτης, γιατί εγώ ο ίδιος τρώγω τις σάρκες μου, αυτοκαταστρέφομαι.
Ενώ δηλαδή γνωρίζω την αλήθεια των πραγμάτων, προσποιούμαι, υποκρίνομαι ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, προκειμένου να αποφύγω κάποιο κόστος της αλήθειας. Αργότερα βέβαια έρχεται ο λογαριασμός και οι τραγικές συνέπειες. Διότι η απάτη, η αυταπάτη και η παραγνώριση της αλήθειας δεν συντελούνται, δεν τελειώνουν εκεί που άρχισαν αμέσως, αλλά γεννούν διαδοχικά παρενέργειες που οδηγούν όλο και μακρύτερα από την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι η επιστροφή στον αρχικό τόπο του λάθους και της απάτης είναι οδυνηρή και σε άγνωστο βάθος χρόνου.
Για τον λόγο αυτό και η απάτη, πολύ περισσότερο η αυταπάτη, δεν πρέπει να χρονίζει στην καθημερινότητά μας. Η ανακάλυψη του λάθους πρέπει να συνοδεύεται με αποκατάσταση το ταχύτερο δυνατόν, ώστε και οι ζημιές να είναι λιγότερες. Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός. Η αλήθεια ελευθερώνει, ενώ η απάτη και η αυταπάτη οδηγεί σε πιο σκληρή δουλεία. Με την αλήθεια κτίζονται οικοδομές και όχι με αυταπάτες. Με την αλήθεια ατενίζουμε το αύριο με μεγαλύτερη ασφάλεια και όχι με τις αυταπάτες.
Η απάτη και η εξαπάτηση είναι έργο του εχθρού. Η αλήθεια και η παραμονή στην αλήθεια είναι έργο του καλού εργοδότη που αυξάνει τα κέρδη και τις επιχορηγίες, ενώ παράλληλα προβλέπει, φροντίζει και αποκαλύπτει και το μέλλον.
