Όταν κάποιος αρχίζει να ανακαλύπτει τον άρχοντα, τότε καταλαβαίνει πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξει στη ζωή του, ώστε η νέα του ταυτότητα – η ξεχασμένη του ταυτότητα καλύτερα – να συμφωνεί με την καθημερινότητά του.

Συνήθειες παλιές που δεν ταιριάζουν με την νέα πλευρά της ζωής του, πράξεις που δεν θα ήθελε να επαναλάβει, επιθυμίες που γεννήθηκαν από την αίσθηση ότι δεν είμαι πλέον δούλος αλλά άρχοντας, επιθυμία να γνωρίζει κάθε μέρα και καλύτερα το πρότυπό του αλλά και τις διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόζει για να πλησιάζει και να γνωρίζει το νέο του πρότυπο, γίνονται η νέα του καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα που δεν παύει να λειτουργεί μέσα στον κόσμο όπως και πρώτα, αλλά τώρα έχει άλλο περιεχόμενο και άλλους στόχους. Το καθημερινό γίνεται τμήμα της ζωής και όχι μοναδικός σκοπός, οι δυσκολίες γίνονται γυμνάσματα και ευκαιρίες εξάσκησης και όχι κατάρα και γογγυσμός για την μιζέρια της ζωής μου.

Και το κυριότερο: ένας καινούριος ορίζοντας αρχίζει να διαφαίνεται, μια νέα προοπτική απλώνεται μπροστά, ένα ανεξάντλητο θέμα και πηγή έμπνευσης μπαίνει και κυριαρχεί στη ζωή μου, ένα νέο λογισμικό εγκαθίσταται ή μάλλον αποκαθίσταται μέσα μου, ένα λογισμικό που δέχεται οδηγίες και έχει την εξουσία να τις βάζει σε καθημερινή λειτουργία.

Οι παλιές εντολές του ναι και του μη, εμπλουτίζονται με τη γνώση και τη μέθοδο της κυριαρχίας και της εξουσίας πάνω στο σύνολο της ζωής και όχι μόνο στον στείρο και δουλικό, χωρίς γνώση και εξουσία, τυπικισμό. Ο ξεχασμένος άρχοντας ξυπνάει μέσα μου και έχω πρόσβαση σε μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού.

Ο άρχοντας που διαχειρίζεται εξουσία, που έχει την δύναμη να εξουσιάζει τον εαυτό του και όχι μόνον, δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος, δεν μπορεί να πιστεύει σε ότι οι άλλοι του σερβίρουν.

Ο ίδιος πρέπει να έχει υπεύθυνη άποψη και ευθύνη για την άποψή του. Η πίστη του πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη και όχι εποχιακή, όχι συγκυριακή. Στις προκλήσεις της ημέρας πρέπει να διαθέτει αντοχή και να έχει αποτελεσματικότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εξουσίας του είναι προφανής.

Ο άρχοντας δεν βιάζεται, ο άρχοντας δεν είναι μικροπρεπής, δεν προτρέχει η γλώσσα της διανοίας του, αλλά προηγείται η περίσκεψη και μετά η απόφαση και ο λόγος. Ο άρχοντας στηρίζει τις απόψεις στη γνώση του και στην προσωπική του εμπειρία. Οι άλλοι θα τον αμφισβητούν, θα προσπαθούν να τον μετακινήσουν από τις θέσεις της αλήθειας την οποία αυτός γνωρίζει, αλλά ο ίδιος θα μένει σταθερός και οι ριπές του καταστροφικού ανέμου θα τον λυγίζουν χωρίς αποτέλεσμα.

Όταν η βάση του οικοδομήματος είναι σταθερή, όταν οι ρίζες του δένδρου δεν είναι επιφανειακές αλλά έχουν φτάσει στο αναγκαίο βάθος και έχουν βρει την πηγή του αναγκαίου υπόγειου νερού, τότε οι πιθανότητες καταστροφής είναι λίγες και εφόσον ο ζωντανός θεός είναι παρών θα έχει προβλέψει, ώστε μαζί με την περιπέτεια να έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν.

Ως καλοί διαχειριστές της καθημερινότητας όλοι γνωρίζουμε ότι για κάθε πράξη μας υπάρχει κέρδος και ζημία. Υπάρχει θυσία, υπάρχει και ανταπόδοση. Υπάρχει κόπος, υπάρχει και αμοιβή.

Καμιά πράξη μας δεν γίνεται χωρίς κέρδος ή ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο αυτό έχει αξία όταν ομιλούμε για σοβαρές υποθέσεις, για πράγματα σπουδαία και δαπανηρά. Όσο μεγαλύτερη η προσφορά και ο κόπος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανταμοιβή κατά κανόνα. Αυτό ισχύει στην καθημερινότητα, αυτό ισχύει στον επαγγελματικό μας βίο, αυτό ισχύει σε όλες τις φυλές του κόσμου διαχρονικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πίστεως.

Ο ίδιος ο Χριστός υποσχέθηκε ότι καμιά πράξη πίστεως δεν μπορεί να μείνει χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση, διότι αν εμείς οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε το δίκαιο στην αμοιβή, πολύ περισσότερο ο θεός αναγνωρίζει και ανταποδίδει όχι μόνον κατά το δικό μας μέτρο, αλλά και κατά το δικό του μέτρο το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν των όσων εμείς μπορούμε να διανοηθούμε.

Η καθημερινή αυτή έκφραση πολλές φορές δεν αναφέρεται στην κυριολεξία, αλλά σε μια συμβατική έννοια που παραπέμπει σε μεγάλη βλάβη, μεγάλη ζημία. Μπορεί δηλαδή να αναπνέει ακόμη και να κινείται αυτός που δέχθηκε την επίθεση, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τη μεγάλη ζημία που έχει υποστεί. Αυτή η ζημία μπορεί σήμερα να εκτιμάται ως ασήμαντη, ωστόσο αργότερα να αποδειχθεί ολέθρια και θανατηφόρα. Μπορεί δηλαδή προσωρινά να αναπνέει και να κινείται κάποιος, αλλά στην ουσία έχει ήδη αφαιρεθεί η ζωή του και αυτό θα φανεί λίγο αργότερα. Αυτή η αλήθεια, της φαινομενικής ζωής που υποκρύπτει τον μελλοντικό θάνατο, είναι και το μεγαλύτερο ζητούμενο, γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει, όχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο και στο απώτερο μέλλον. Και όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, όσο πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Όποιος λοιπόν μηχανεύεται τον θάνατο αλλά επικαλύπτει τη θανατηφόρα πράξη του με προσωρινή ζωή, προφανώς δεν είναι σύμμαχος του ανθρώπου αλλά εχθρός και μάλιστα θανατηφόρος. Και καθένας καλείται όχι μόνο να διακρίνει τον εχθρό από τον φίλο, αλλά και να ανακαλύπτει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο εχθρός του για να κλέψει, να καταστρέψει, να σκοτώσει, αλλά και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο φίλος του για να του σώσει τη ζωή όχι μόνο σήμερα αλλά και αύριο και στο μέλλον χωρίς ημερομηνία λήξης.

Η ωφέλεια είναι μια έννοια σχετική και η αξία της εξαρτάται από το κάθε άτομο. Κάτι που για μένα είναι ωφέλιμο, για κάποιον άλλον μπορεί να μην είναι. Μπορεί να είναι αδιάφορο ή ακόμη και επιζήμιο. Το προσωπικό στοιχείο λοιπόν είναι αυτό που εκτιμά την ωφέλεια ή την ζημία, το κέρδος ή την απώλεια. Και αυτή η κρισιμότητα της προσωπικής εκτίμησης, μας κάνει προσεκτικούς στις επιλογές μας. Διότι στην καθημερινότητα όλοι επιλέγουμε τα ωφέλημα και όχι τα επιζήμια. Αν η ωφέλεια είναι μεγάλη, το γνωρίζει μόνο εκείνος που έχει εφαρμόσει το σχέδιό του και εκτιμά τις συνέπειες. Αν ο στόχος ήταν καλός και η μέθοδος που εφάρμοσα ήταν επιτυχής, τότε σε κάθε περίπτωση, μπορώ να εκτιμήσω το αποτέλεσμα και να αξιολογήσω το κέρδος, το όφελος ή τη ζημία. Η ευθύνη λοιπόν είναι ατομική, η αξιολόγηση είναι ατομική και όλοι κρινόμαστε από το αποτέλεσμα που πρέπει να είναι το όφελος και όχι η ζημία.