Η συγκεκριμένη εκπομπή αποτελεί μέρος μιας σειράς: Ελευθερία ή θάνατος;
Κέντρο της διδασκαλίας και του ενδιαφέροντος του Χριστού δεν ήταν τα δένδρα ή τα ζώα αλλά ήταν ο άνθρωπος. Μπορεί να χρησιμοποιούσε παραδείγματα από την φυσική ζωή και τις καθημερινές εργασίες των ανθρώπων της εποχής του, αλλά κέντρο του ήταν πάντοτε ο άνθρωπος. Μάλιστα δεν ήταν απλά ο άνθρωπος, αλλά ήταν ο εσωτερικός άνθρωπος, το εσωτερικό σημείο εκείνο του κάθε ανθρώπου όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις με τις οποίες θα ζήσω τις επόμενες στιγμές ή τις επόμενες μέρες και χρόνια. Ο Χριστός δηλαδή δεν προσπάθησε με εξωτερικές οδηγίες να βοηθήσει τους ανθρώπους τότε και σήμερα, αλλά προσπάθησε να εξηγήσει τότε και σήμερα τον μηχανισμό για το πως θα παίρνω τις σωστές αποφάσεις ώστε να έχω και την καθημερινότητα που επιθυμώ, αλλά και το μέλλον που επιθυμώ. Όχι μόνο το πρόσκαιρο, το οποίο είναι πολύτιμο, αλλά είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας και κάποια στιγμή τελειώνει, αλλά και το μέλλον πέραν του προσωρινού, πέραν του ανθρώπινου βίου. Διότι αν δεν ευθυγραμμιστεί το εγγύς μέλλον με το μακρύτερο μέλλον, κινδυνεύω να φτάνω σε αδιέξοδα, κινδυνεύω να βρίσκομαι στο σκοτάδι, κινδυνεύω να παίρνω αποφάσεις χωρίς νόημα, αφού δεν γνωρίζω τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μου. Δεν άφηνε δηλαδή ο Χριστός το μέλλον στα χέρια άλλων, αλλά ήθελε με κάθε τρόπο να εξηγήσει στον άνθρωπο ότι είναι κυρίαρχος και των προσωρινών του αποφάσεων, αλλά παράλληλα και των μεγάλων αποφάσεων που φτάνουν ως το τέλος του δρόμου, ως την ολοκλήρωση του ταξιδιού μου. Και αυτό δεν είναι απλά ένα δώρο, αλλά είναι η ουσιαστικότερη αποκάλυψη. Διότι αγάπη δεν είναι να είσαι εξαρτημένος από μένα, αλλά αγάπη είναι να σε μάθω πως να περπατάς και να κατακτήσεις το δικό σου σκοπό.
Ελευθερία ή θάνατος; 7
Η συγκεκριμένη εκπομπή αποτελεί μέρος μιας σειράς: Ελευθερία ή θάνατος;
Κατά κανόνα το παρελθόν μας προδικάζει και το μέλλον μας. Αν όσα έχουμε ήδη πράξει είναι αρνητικά θησαυρισμένα στην ψυχή μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, αυτά δηλητηριάζουν και την προοπτική του αύριο και του μέλλοντός μου. Αν είναι θετικά, τότε προοιωνίζουν ένα καλύτερο μέλλον. Τα αδιέξοδα λοιπόν του χθες, αν δεν λυθούν, αποτελούν τροχοπέδη για το αύριο. Αν βρω όμως την λύση τους, τότε και το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο. Τα λάθη μου, αν δεν τα ανακαλύψω και δεν τα διορθώσω, αυτά με κρατούν δέσμιο του αύριο, μακριά από την ελευθερία που ονειρεύομαι. Μόνη λύση είναι να απαλλαγώ από τα βάρη του χθες και να οργανώσω μια πορεία χωρίς επανάληψη των περασμένων λαθών. Και ο Χριστός το εξήγησε με τον καλύτερο τρόπο. Όποιος πράττει την αμαρτία είναι δούλος της αμαρτίας. Και αυτό δεν είναι θεωρητικό αλλά πρακτικό στην καθημερινή μου ζωή. Διότι αμαρτία είναι τα λάθη που κάνω. Και ενώ εγώ νομίζω ότι ζημιώνω τον θεό και την εκκλησία, στην πράξη εγώ είμαι και γίνομαι αιχμάλωτος των δικών μου αμαρτιών. Των δικών μου λαθών τις συνέπειες εγώ τις πληρώνω και όχι κάποιος άλλος. Πρώτη πράξη λοιπόν είναι να αντιληφθώ τα αδιέξοδά μου και να αναζητήσω λύσεις. Από τα λάθη και τις αμαρτίες μου μόνο εγώ ζημιώνομαι και κανένας άλλος.
Ελευθερία ή θάνατος; 6
Αν και ο άνθρωπος είναι θνητός, ωστόσο κανείς δεν θέλει ούτε να σκέπτεται ούτε να βιώνει τον θάνατο. Και αυτό είναι μια παγκόσμια αντίδραση μπροστά στο άγνωστο του θανάτου. Όλοι θέλουμε ζωή, γι΄αυτήν αγωνιζόμαστε καθημερινά και κανείς δεν θέλει να σκέπτεται τον θάνατο, όσο μεγάλη ηλικία και αν έχει. Και είναι προφανές ότι αυτό αποτελεί μια παγκόσμια ανάγκη, ένα ζητούμενο καθολικό, την αποφυγή του θανάτου και την διατήρηση της ζωής. Μπορεί η καθημερινότητα να είναι θορυβώδης και να μην μας αφήνει χρόνο να σκεπτόμαστε το θάνατο, αλλά αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις ειδήσεις για να καταλάβει τον πόνο που προκαλεί ένας θάνατος. Και αυτό ήθελε ο Χριστός να τονίσει στους ακροατές της διδασκαλίας του. Ο θάνατος είναι ξένο στοιχείο της ζωής του ανθρώπου και καθένας καλείται να ανακαλύψει τον τρόπο που θα ξεφύγει από αυτήν την καταθλιπτική πραγματικότητα. Η υπόδειξή του είναι σαφής. Το σκοτάδι και ο θάνατος δεν φεύγουν με κτυπήματα και κλάματα. Ο μόνος τρόπος είναι ο άνθρωπος προσωπικά και ατομικά να ανακαλύψει πρώτα τον εαυτό του και στην συνέχεια το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει. Και διαχωρίζοντας την αλήθεια από το ψέμα, και το φως από το σκοτάδι, να παίρνει προσωπικές αποφάσεις και να κάνει ατομικές επιλογές που τον φέρνουν πιο κοντά στην αλήθεια και πιο μακριά από το ψέμα, που τον φέρνουν πιο κοντά στο φως και πιο μακριά από το σκοτάδι. Δεν υπάρχουν μαγικοί τρόποι. Καθένας καλείται να κάνει τις προσωπικές του επιλογές που θα τον φέρνουν πιο κοντά σε εκείνο που ο ίδιος εκτιμά ως πολύτιμο αγαθό της ζωής.
Η συγκεκριμένη εκπομπή αποτελεί μέρος μιας σειράς: Ελευθερία ή θάνατος;
Άρειος Πάγος 4
Η ανάσταση του Χριστού δεν είναι απλό πράγμα. Είναι το πιο σύνθετο, ακριβώς γιατί αποτελεί και την κορύφωση της ζωής μας και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της, όπως και με την ίδια τη φυσική ζωή μας δεν μπορεί να συγκριθεί σε αξία κανένα άλλο στοιχείο πάνω στη γη. Και αυτό το γνωρίζουμε όλοι οι άνθρωποι από την προσωπική μας πείρα. Αυτό είναι το περιεχόμενο των Ιερών Κειμένων, των Ευαγγελίων και όλων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Όλα γράφονται και αποθανατίζονται εδώ και 2 000 χρόνια για να μας διδάξουν τον τρόπο που πρέπει να κατανοήσουμε την Ανάσταση, αλλά και τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε ως εκεί. Γιατί τότε υπάρχει νόημα στη ζωή μας, την καθημερινή αλλά και την αυριανή. Αυτός ήταν και ο λόγος που απόστολος Παύλος έθεσε το θέμα της ανάστασης του Χριστού στους αρχαίους προγόνους μας στην Αθήνα, προκειμένου να τους υποδείξει ένα νέο τρόπο προσέγγισης της παρουσίας του ζωντανού θεού, όχι αναπαράγοντας παλαιούς τύπους, αλλά ξεκινώντας μια νέα ατομική και απόλυτα προσωπική πορεία ζωής, η οποία μπορεί να έχει αφετηρία, αλλά δεν έχει τέλος. Αντίθετα, αφομοιωμένη με την ανάσταση του Χριστού, πλουτίζεται σε ένταση και περιεχόμενο από την παρουσία του πληρώματος του θεού στην καθημερινότητα, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βαίνει αυξανόμενη και όχι μειούμενη, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην φυσική μας ζωή.
Άρειος Πάγος 3
Είναι προφανές ότι ειδικά για τους σύγχρονους Έλληνες πιστούς του αναστημένου Χριστού, τα όσα λέχθηκαν στον Άρειο Πάγο και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ακούστηκαν, έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Όχι μόνο γιατί φωτίζονται πλευρές της πίστης που θα τις αγνοούσαμε, αλλά και διότι εδώ, στον Άρειο Πάγο, αποσαφηνίζονται κρίσιμα ζητήματα σχέσεων μεταξύ των δύο κόσμων, του Ελληνικού και του Ιουδαϊκού. Διότι σε αυτή τη συνάντηση, για πρώτη φορά ακούγεται ο λόγος της Ανάστασης και για πρώτη φορά οι ακροατές ακούν μέσα στο δικό τους πολιτιστικό περιβάλλον να παρουσιάζεται το γεγονός της Ανάστασης, όχι με τον μανδύα της Εβραϊκής ιστορικής παράδοσης, αλλά με την δύναμη της ατελεύτητης ζωής. Και αυτό φέρνει τους ακροατές -τότε και σήμερα – σε σύγχυση και ευθύνη. Σύγχυση γιατί το γεγονός της ανάστασης, αν και προφητεύεται, δεν πηγάζει ενεργειακά μέσα από την παράδοση, δεν επιβάλλεται στους ομόθρησκους και δεν περιλαμβάνει δια της βίας το σύνολο των ανθρώπων που μετέχουν στην παράδοση αυτή. Ευθύνη γιατί η πίστη στην Ανάσταση μεταφέρεται από το συλλογικό στο ατομικό, από το έθνος στο ένα φυσικό πρόσωπο, εσένα και εμένα, το οποίο δέχεται και ακολουθεί ή απορρίπτει και απομακρύνεται με τις αντίστοιχες συνέπειες στην προσωπική μας ζωή.