Το θρανίο είναι το έπιπλο που χρησιμοποιείται στα σχολεία για τους μαθητές. Είναι το έπιπλο πάνω στο οποίο κάθε μαθητής περνά όλες τις ώρες της ημέρας του.
Όμως η ζωή δεν έχει μόνο θρανία για να μαθαίνουμε ως μαθητές. Έχει και τον χρόνο και τον τόπο όπου καθένας περνά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, άρα εκεί θα πρέπει να αναζητήσω τρόπους μάθησης των αιωνίων αληθειών.
Διότι σήμερα όλη την ημέρα ή καλύτερα όλο το 24 ωρο μαθαίνουμε. Μέσα από τις συνεχείς επαφές με τους φίλους και τους συγγενείς, μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, μέσω του οποίου όλοι οι νέοι μαθαίνουμε τα πάντα. Γιατί στο σχολείο μπορεί να μάθαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, όμως η ζωή συνεχίζεται πολύ πέραν της σχολικής περιόδου.
Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν υπάρχει ημέρα που να μην μαθαίνουμε κάτι καινούριο. Καλό ή κακό, χρήσιμο ή άχρηστο, ωφέλιμο ή επιζήμιο, σύντομο ή μεγάλης διάρκειας, όλοι κάτι μαθαίνουμε χωρίς να το υποπτευόμαστε. Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα.
Γιατί ενώ για την καθημερινότητα μαθαίνουμε χιλιάδες πράγματα, κυριολεκτικά “καθόμαστε στα θρανία”, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης δηλώνουμε απροθυμία γιατί “τα ξέρουμε από παιδιά”. Σωστά. Στην παιδική ηλικία μάθαμε για την πίστη στον Χριστό.
Όμως η ζωή δεν τελείωσε στην παιδική ηλικία, αλλά συνεχίζεται για δεκάδες χρόνια μετά. Και ενώ ως προς τον καιρό θα έπρεπε να είμαστε δάσκαλοι στα ζητήματα της πείρας από την ζωή της πίστης, τελικά καταντούμε να ψελλίζουμε μόνον όσα μάθαμε ως βρέφη. Και φυσικά αυτά δεν είναι επαρκή για να αντιμετωπίσουμε την σκληρή καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να είμαστε δούλοι και όχι ελεύθεροι, να είμαστε αιχμάλωτοι και όχι κύριοι της ζωής και του εαυτού μας.
Διότι από άγνοια παραχωρούμε σε άλλους την εξουσία που εμείς θα έπρεπε να ασκούμε.
