Το λυχνάρι και το κερί αποτελούσαν για χιλιάδες χρόνια τα βασικά φωτιστικά μέσα όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Σήμερα εμείς, με την χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος, έχουμε αλλάξει τα βιώματά μας και το φως ενός λυχναριού ή ενός κεριού φαντάζει όχι απλά ανεπαρκές, αλλά ουτοπία ως σκέψη ότι κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη ζωή χρησιμοποιώντας μόνον λυχνάρια ή κεριά. Και ενώ αυτό είναι αυτονόητο, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της αναζήτησης του ζωντανού θεού, όλοι προτιμούμε να χρησιμοποιούμε το φως που προσφέρει ένα λυχνάρι και όχι το φως που προσφέρει ένα ηλεκτρικός λαμπτήρας, ο οποίος έχει ισχύ εκατοντάδων κεριών και λύχνων. Με άλλα λόγια, ενώ για την πρακτική καθημερινότητά μας αναζητούμε όλο και μεγαλύτερα φωτιστικά μέσα και κανείς δεν συμβιβάζεται με την παραδοσιακή πρακτική, όταν ερχόμαστε στην αναζήτηση του Θεού, προτιμούμε τα παραδοσιακά μέσα, όχι γιατί καλύπτουν τις ανάγκες μας, αλλά γιατί δεν απαιτούν προσωπικό κόστος χρόνου, χρήματος, ευθύνης. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ανάλογο. Δεν βλέπουμε πέρα από την απόσταση της καθημερινότητας, ενώ ο Δημιουργός μας έφτιαξε να αναζητούμε την εξερεύνηση όχι μόνον  της γης και των λύσεων των καθημερινών μας προβλημάτων, αλλά και των ουρανών, και του σήμερα, και του αύριο και του επέκεινα του τάφου μέλλοντος.