Από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας μαθαίνουμε. Τα βρέφη να πίνουν γάλα, οι μεγαλύτεροι να κάνουν σύνθετες εργασίες και να εντάσσονται μέσα στον κοινωνικό ιστό της καθημερινότητας. Χωρίς μάθηση δεν υπάρχει ζωή.

Αυτό το δώρο, αυτή την χορηγία, έχει θέσει μέσα μας ο δημιουργός, προκειμένου να επιβιώνουμε και να κατακτούμε τους στόχους μας. Και ενώ αυτό είναι το βασικό στοιχείο στην καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης παριστάνουμε τους ξένους. Δεν αναγνωρίζουμε την ανάγκη γνώσης των πραγμάτων της πίστης και αρκούμαστε σε κάποιες εικόνες της παιδικής συνήθως ηλικίας, οι οποίες μάλιστα λίγες φορές είναι ορθές και πλήρεις.

Με λίγα λόγια,ενώ λεγόμαστε Χριστιανοί και είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και τη ζωή μας για την πίστη μας εμείς οι Έλληνες, κατά ένα περίεργο και ανεξήγητο τρόπο, δεν θεωρούμε αναγκαίο να μάθουμε από την πηγή, τι ακριβώς είναι αυτό που πιστεύουμε.

Αυτό βεβαίως έχει ως  τραγικό αποτέλεσμα την στέρηση της κατανόησης και αξιοποίησης των δώρων του δημιουργού μας. Με λίγα λόγια, η δική μου αδιαφορία επιφέρει δυσμενείς επιπτώσεις στην δική μου ζωή. Και ενώ ο δημιουργός έχει θέσει όλα τα εργαλεία στη διάθεσή μας για μια ζωή και τώρα και στο μέλλον, εμείς πιστεύουμε σε κάτι απροσδιόριστο, άγνωστο, πιστεύουμε σε κάτι που αφορά άλλους, ίσως τον κλήρο και τα μοναστήρια, κρίνοντας ότι αυτό δεν αφορά εμένα.

Και φυσικά αυτό όχι μόνον είναι λάθος, αλλά μας στερεί το ουσιαστικότερο κομμάτι από τη ζωή μας: την ποιότητα και την ποσότητα, αυτό δηλαδή που όλοι επιζητούμε στη διάρκεια του σύντομου βίου μας.