Η προσέγγιση του Χριστού στην εξήγηση για την διαφορετική τύχη του πτωχού Λαζάρου και του πλούσιου μετά την αναχώρησή τους από τον επίγειο βίο, είναι ένα κρίσιμο θέμα για κάθε άνθρωπο πίστεως. Ακριβώς, γιατί εκεί βρίσκονται οι απαντήσεις για την επιτυχημένη ή αποτυχημένη καθημερινότητα. Το γεγονός ότι ο Χριστός εξήγησε ότι η ακοή των λόγων του Μωϋσή και των Προφητών ήταν το κλειδί για τον καθορισμό της ορθής πορείας κατά την καθημερινότητα, ανοίγει άλλες προοπτικές για την δική μας πρακτική, όσο ζούμε πάνω στη γη.

Διότι η συναισθηματική ευαισθησία του πρώην πλούσιου – που αποδεικνύεται από την πρότασή του να σταλεί ο Λάζαρος στα αδέλφια του για να μην ακολουθήσουν την δική του πορεία – δεν υπήρξε ικανή για να αποφύγει την λάθος κατάληξη μετά το πέρασμά του από τον επίγειο στον επέκεινα του βίου χωρο-χρόνο. Αν και εμείς κατά κανόνα εκτιμούμε τις συναισθηματικές συμπεριφορές και κλαίμε με τους πάσχοντες ή χαιρόμαστε με τους χαρούμενους, ωστόσο ο Χριστός δεν έκρινε ικανό αυτό το τεκμήριο για την αλλαγή της κατεύθυνσης του πρώην πλούσιου Εβραίου προς τον λάθος τερματισμό. Ούτε η ευσεβής παράκληση προς τον πατέρα του Αβραάμ για λίγη αναψυχή από το χέρι του Λαζάρου βρήκε ανταπόκριση, αφού χάσμα μέγα υπήρχε μεταξύ τους. Και τελικά, το όλο θέμα μεταφέρθηκε στην σφαίρα ενός βαθύτερου θρησκευτικού προβληματισμού.

Ο πρώην πλούσιος εκτιμούσε – και προφανώς αυτή ήταν και η άποψή του όσο ζούσε πάνω στη γη – ότι η ανάσταση ενός ανθρώπου θα μπορούσε να μεταπείσει όσους ζουν και να αλλάξουν πορεία πριν είναι αργά. Και αυτή ουσιαστικά είναι και η δική μας άποψη. Θεωρούμε ότι ένα εξαιρετικά θαυμάσιο γεγονός θα είναι ικανό για να αλλάξει την ζωή μας. Ωστόσο, η κρίση του Χριστού δεν ήταν αυτή, διότι ο ίδιος γνώριζε τις βαθύτερες λειτουργίες της συνειδήσεώς μας και όχι μόνον τις συναισθηματικές ή τις εντυπωσιασμένες από ένα θαύμα.

Ο Χριστός με την άποψη που εξέφρασε για την ορθή ή λανθασμένη πορεία κατά τον επίγειο βίο, έδωσε την βαρύτητα στην αλλοίωση που επιφέρει στην συνείδηση του ατόμου η ακοή των λόγων του δημιουργού και όχι μόνον στα εξωτερικά γνωρίσματα και τα θαύματα. Διότι η εσωτερική μεταμόρφωση είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την ανακάλυψη της οδού, της αλήθειας και της ζωής.

Τα εξωτερικά στοιχεία, όσο ισχυρά και αν είναι, σύντομα χάνουν την δύναμή τους, είτε γιατί δεν γίνονται κατανοητά κατά το τμήμα της ουσίας τους, είτε γιατί η μνήμη μας με την πάροδο του χρόνου παύει να τροφοδοτεί με πίστη τον εσωτερικό μας κόσμο, και φυσικά το αποτέλεσμα είναι η παρέκκλιση, η περιπλάνηση, και τελικά η παραπλάνηση και αποπλάνηση από τον στόχο της αναστάσεως και της αιωνιότητας.

Ο Χριστός εδώ αποφαίνεται κατηγορηματικά ότι η πίστη και η εσωτερική μεταμόρφωση δεν έρχονται μέσα από τα θαύματα – τα οποία έχουν και αυτά τον ρόλο τους, αλλά έρχονται μέσα από την ακοή, και την εσωτερική καλλιέργεια των λόγων του ίδιου του δημιουργού. Όλες οι άλλες πρακτικές είναι ανασφαλείς και δεν εγγυώνται το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.