Οι παιδικές καρικατούρες δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην ώριμη ηλικία μας, διότι προξενούν θυμηδία, και όχι εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στην σύγχρονη ζωή. Διότι οι καρικατούρες είναι για την ηλικία των παιδιών, και όχι των ενηλίκων, οι οποίοι εμπλέκονται μέσα στην καθημερινή ζωή της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας. Οι ενήλικες παίρνουν αποφάσεις με συνέπειες, ενώ τα παιδιά παίρνουν αποφάσεις για παιχνίδι. Οι ενήλικες διαχειρίζονται θέματα ζωής, τα παιδιά απλά περνάνε καλά.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός είπε “των τοιούτων είναι η βασιλεία του θεού” και όχι τούτων. Δηλαδή, δεν απευθύνθηκε στα παιδιά, αλλά στους ενήλικες που τον ακολουθούσαν από προσωπικό ενδιαφέρον, για να ακούσουν την δυνατή σε λόγο – αλλά και πράξεις – διδασκαλία του. Τα παιδιά τον πλησίαζαν από παιδικό ενδιαφέρον για όσα έβλεπαν ή άκουγαν από τους άλλους. Οι ενήλικες είχαν ερωτήματα και αδιέξοδα στην ατομική και οικογενειακή – αλλά και κοινωνική τους – ζωή, και τον ακολουθούσαν, γιατί ήθελαν να πάρουν σοφία και δύναμη προς το δικό τους κέρδος, και όχι βέβαια για να διασκεδάσουν με παιδική αφέλεια.
Οι ενήλικες έχουμε ευθύνη. Τα παιδιά όχι. Και αυτό είναι το λάθος που διαπράττουμε – κατά κανόνα – όλοι. Θεωρούμε ότι ο Χριστός απευθύνθηκε στα παιδιά, ενώ το μήνυμα ήταν για τους ενήλικες και για την δική τους ευθύνη. Δεν ήθελε από τους ενήλικες καρικατούρες στην δική τους καθημερινή ζωή, αλλά ήθελε ωριμότητα σκέψης και επιλογών, ώστε η ζωή τους να έχει μια σταθερή πορεία προς τον σκοπό που όλοι οι ενήλικες κατανοούσαν. Επρεπε να ανακαλύψουν τα μυστικά της ζωής που πίστευαν ότι θα ήταν προς το δικό τους πρακτικό συμφέρον, και όχι να ακούν χωρίς να πράττουν.
“Των τοιούτων” εννοούσε την παιδική απλότητα της πίστης και εμπιστοσύνης των παιδιών προς τους γονείς τους, αλλά όχι την παιδική και ανώριμη ηλικία, δηλαδή ότι η διδασκαλία του απευθυνόταν μόνο σε παιδιά με την παιδική αφέλεια και άγνοια. Διότι ο ενήλικας έχει ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, στην οικογένεια και στο κοινωνικό του σύνολο και όχι τα παιδιά. Και μάλιστα αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται, ούτε υπολογίζεται εις βάρος άλλων.
Ο Χριστός ήταν ακριβής στον λόγο που εκφωνούσε. Οι άνθρωποι δεν κατανοούμε το περιεχόμενο, αλλά το διαστρεβλώνουμε από άγνοια ή το κακώς εννοούμενο συμφέρον, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο, όσο επικίνδυνο είναι να αγνοούμε την σημασία των χιλιάδων σημάτων της σύγχρονης καθημερινότητας: από τα σήματα της τροχαίας, μέχρι τα σήματα επί της συσκευασίας των τροφίμων. Η άγνοια δεν δικαιολογείται, όταν η σήμανση δηλώνει κάτι που μάς αφορά, και επισημαίνει το περιεχόμενο, αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια του περιεχομένου. Και τα λάθη τα πληρώνουμε κάθε μέρα χωρίς κανένα οίκτο.