Αν και η έννοια της ανασυγκρότησης είναι γνωστή στην καθημερινή μας ζωή, ωστόσο είναι προφανές ότι εφαρμόζεται μόνον όταν το θέμα που μας απασχολεί έχει να κάνει με τα άμεσα ζητήματα που μας απασχολούν.

Ενώ δηλαδή η ανασυγκρότηση είναι κορυφαία λειτουργία, η οποία μας επιτρέπει να διορθώνουμε λάθη και απώλειες, να βελτιώνουμε θέματα που γνωρίζουμε ότι δεν λειτουργούν προς το συμφέρον μας, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ζητήματα της ζωής, αποφεύγουμε να θέτουμε σε λειτουργία αυτό το εξαιρετικό εφόδιο που έχουμε ως άνθρωποι από τον αρχικό σχεδιασμό μας ως προσωπικότητες που χειρίζονται μεγάλα και ουσιαστικά θέματα σε μακρά χρονική περίοδο.

Ενώ δηλαδή θα μπορούσαμε να αναθεωρούμε σε ημερήσια τουλάχιστον βάση τη συμπεριφορά αλλά και τα αποτελέσματα της ζωής μας και με την ανασυγκρότηση να επανερχόμαστε ή τουλάχιστον να πορευόμαστε σε μια καλύτερη εικόνα, ωστόσο αυτό το αποφεύγουμε, προφανώς από άγνοια και υποτίμηση.

Ενώ δηλαδή ο φυσικός μας οργανισμός, το σώμα μας, έχει ανάγκη την νυκτερινή – και όχι μόνον – ανασυγκρότηση από τις τοξίνες που δημιουργούνται μέσα μας κατά την ημερήσια δραστηριότητά μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα του εσωτερικού μας ανθρώπου, αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε την ανασυγκρότηση.

Και τούτο διότι η ανασυγκρότηση προϋποθέτει την άφεση, την εγκατάλειψη του παρελθόντος, προϋποθέτει την παύση των αρνητικών μας πράξεων που δηλητηριάζουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο, προϋποθέτει θάνατο, απώλεια, στέρηση για να πετύχω κάτι καλύτερο.

Ο σπόρος του σιταριού που πέφτει στο χώμα ανασυγκροτείται σε μια νέα παραγωγική ύπαρξη, ωστόσο έχει προηγηθεί ο θάνατός του, η προσωρινή του απώλεια. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει. Η διακοπή της ημερήσιας δραστηριότητάς μας κατά την διάρκεια του ύπνου και η ανασυγκρότηση που όλοι διαπιστώνουμε ότι έχει επέλθει το πρωί,  δηλώνει ότι έχουμε άμεση ανάγκη εσωτερικής παύσης δυσάρεστων και παράλογων ενεργειών μας.