Η αρχική έννοια της λέξης “σύγχυση” δηλώνει την ανάμειξη διαφόρων υγρών στο ίδιο αγγείο.

Αυτό σημαίνει ότι πλέον τα δυο ή περισσότερα υγρά έγιναν ένα και ο διαχωρισμός τους είναι από δύσκολος έως αδύνατος. Και αν μεν πρόκειται για νερό και κρασί ή άλλα υγρά στο σπίτι μας, η ζημία είναι μικρή.

Αν όμως συζητάμε για καταστάσεις της ζωής όπου η μια κατάσταση εμπλέκεται αδιαίρετα με κάποια άλλη, τότε η ζημία αποβαίνει ολέθρια, διότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το καλό από το κακό, το συμφέρον από το επιζήμιο. Έτσι καταλήγουμε σε αδιέξοδα, φτάνουμε σε απελπισία και παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια.

Με λίγα λόγια, η σύγχυση, η αδυναμία να απαλλαγώ από κάτι που δεν συμφωνώ, είναι πολλές φορές η πρωτογενής αιτία  που με οδηγεί σε αδιέξοδα και οι δρόμοι της ζωής μου παραμένουν κλειστοί και αδιάβατοι.

Αυτός είναι ο λόγος που η Καινή Διαθήκη εφιστά ιδιαίτερα την προσοχή των ανθρώπων της ζωντανής πίστης στην διάκριση μεταξύ καλού και κακού, πριν αυτά αρχίσουν ως επιλογές να λειτουργούν ταυτόχρονα μέσα στην καθημερινότητά μας. Και φυσικά το πρώτο θεμέλιο και βάση πίστης είναι η επίγνωση ότι ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί με την γνώση και την διάκριση καλού και πονηρού στο μέτρο και στο επίπεδο του δημιουργού μας.

Δεν υπάρχει δηλαδή “δεν καταλαβαίνω”, αλλά υπάρχει η απροθυμία να γνωρίσω, υπάρχει ο εφησυχασμός ότι όλα πάνε καλά μέσα στα θολά νερά της ζωής μου.

Γιαυτό και  ο Χριστός, και οι πρώτοι μαθητές μας  άφησαν τύπο και διδασκαλία που καλούμαστε να γνωρίζουμε και να εφαρμόζουμε, χωρίς να θεωρούμε ότι ο δημιουργός είχε αδυναμίες και το δημιούργημα έχει ελαττώματα. Στο χέρι μας είναι να γνωρίζουμε και να εφαρμόζουμε.