Από την καθημερινή μας παρατήρηση προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι δράσεις μας είναι ανάλογες με τις ικανότητές μας, δηλαδή με την ενέργεια που διαθέτουμε εκείνη την στιγμή ή εκείνη την περίοδο. Αυτό είναι στοιχείο πρωταρχικής σημασίας, στο να κατανοήσουμε τόσο τις πηγές από όπου αντλούμε την ενέργεια, όσο και τις αποθήκες, τις “μπαταρίες” μας, όπου αποθηκεύουμε αυτή την ενέργεια για την ώρα της δικής μας ανάγκης και απαίτησης έργου.
Και φυσικά το σώμα μας είναι το μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας, μάλιστα με τρόπο που ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους αυτών των ζητημάτων. Πολύ περισσότερο είναι άγνωστες οι πηγές της ψυχικής μας ενέργειας, δηλαδή εκείνων των δυνάμεων που κατοικούν μέσα μας και ανορθώνουν το ηθικό μας όταν βρισκόμαστε σε θλίψη ή αδιέξοδα. Η προσωρινή απόλαυση των τροφών, της συντροφικότητας, της ελεύθερης κίνησης κλπ, προσφέρει φυγή αλλά όχι λύτρωση. Προσφέρει ανακούφιση, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της εσωτερικής μου ανέχειας, ακριβώς γιατί η φυγή δεν λύνει, αλλά μεταθέτει το πρόβλημα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστός συνιστά μόνιμες λύσεις τροφοδοσίας ενέργειας στον εσωτερικό μας κόσμο, και όχι μόνον περιστασιακή λύση ενός προβλήματος. Στόχος του δηλαδή δεν ήταν – και δεν είναι – η μετάθεση του προβλήματος που προκύπτει από την ανεπάρκεια της τροφοδοσίας του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά η οριστική λύση ή μάλλον η οριστική κατανόηση του προβλήματος και η αναζήτηση κάθε φορά των εφικτών λύσεων που απαιτούνται. Άλλωστε αυτό απαιτεί και συνιστά η σύγχρονη επιστήμη, η οποία αποσκοπεί στην μόνιμη επίλυση των προβλημάτων και όχι στην μετάθεσή τους στο μέλλον. Και στον τομέα αυτό η διδασκαλία του Χριστού είναι διαφανής και λογικά κατανοητή.
Οι πηγές της ενέργειας που έχουμε ανάγκη βρίσκονται στην δημιουργική ικανότητα του δημιουργού και όχι μέσα στα δημιουργήματά του. Ο ίδιος είναι η κύρια και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, όχι μόνον για τις καθημερινές μας ανάγκες, αλλά και για τις ανάγκες της προοπτικής μιας άλλης διάστασης, της διάστασης της επέκεινα του φυσικού κόσμου ζωής. Από την άλλη, η πορεία στην εξεύρεση αυτής της πηγής δεν είναι χαώδης, αλλά καθορίζεται από την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού, η οποία έφτασε σε μας μέσα από την προσωπική εφαρμογή των μαθητών του, άρα υπάρχει και το περιεχόμενο της διδασκαλίας, αλλά υπάρχει και η περιγραφή των εμπειριών όσων πρώτοι την εφάρμοσαν.
Η πίστη στον δημιουργό ως πορεία καθημερινής ζωής διαθέτει διαγράμμιση από τον ίδιο τον Χριστό, και οι υπερβάσεις ή παραβάσεις των δικών του κανόνων κυκλοφορίας, οδηγούν αναπόφευκτα σε προσωπικά ατυχήματα, τα οποία επιφέρουν απώλειες δυνάμεως και ενέργειας, όχι μόνον στο δικό μας όχημα, αλλά και σε άλλων, που επιμένουν από άγνοια των συνεπειών να συγκρούονται με την αλήθεια των πραγμάτων.
