Η καθημερινότητα συνιστά την ζωή μας. Και προφανώς όλοι θέλουμε να μη σταματά η ζωή μας στον τάφο, αλλά να συνεχίζεται στο διηνεκές.
Αυτό ακριβώς ήταν και το έργο και το μήνυμα που έφερε ο Χριστός στην ανθρωπότητα. Με την δική του ανάσταση επιβεβαίωσε την ύπαρξη της δύναμης του θεού, μιας δύναμης εκτός των ανθρωπίνων υπαρξιακών δυνάμεων, η οποία μας κάνει ικανούς να υπερβαίνει ο άνθρωπος το όριο του φυσικού θανάτου.
Και φυσικά η ίδια δύναμη μπορεί να εφαρμόζεται στην καθημερινότητα, με αποτέλεσμα την υπέρβαση των καθημερινών ζητημάτων της ζωής μας.
Στις δυο αυτές παραμέτρους, την επιτυχή καθημερινότητα και την προοπτική της αιωνιότητας, στηρίζεται όλη η διδασκαλία και το προσωπικό έργο του Χριστού.
Κάθε λέξη του ευαγγελίου αναφέρεται σε μια από τις δυο αυτές παραμέτρους και αυτό μας δίνει απαντήσεις καθαρές, ότι δηλαδή η πίστη οικοδομείται όχι σε ιδεολογία, αλλά σε εφαρμοσμένη διδασκαλία.
Η αναγνώριση του ρόλου της προσωπικής και ατομικής μας ψυχικής υπόστασης, του ρόλου της συνείδησής μας, του εσωτερικού μας ανθρώπου, δηλαδή του χώρου όπου θα λάβουν χώρα και θα εξελιχθούν όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας κατά τον επίγειο βίο μας, δεν είναι ιδεολογία, αλλά είναι μια πρακτική εξάσκηση στην καθημερινή μας ζωή.
Και προφανώς μέσα στον ίδιο χώρο, μέσα μας, στον εσωτερικό μας άνθρωπο, θα καλλιεργηθεί και η πίστη με όλα τα συνακόλουθα που θα μας οδηγήσει στην επέκεινα του τάφου ζωή.
Όχι δηλαδή μόνον η καθημερινότητα ενεργείται και προπαρασκευάζεται στον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και η διατήρηση της πίστης στην ανάσταση και την αιωνιότητα είναι ενέργειες και λειτουργίες που δεν έρχονται απέξω, αλλά συντελούνται καθημερινά μέσα μας, με δική μας ευθύνη, με δική μας απόφαση και δική μας συμμετοχή.
