Καθένας από μας διανύει τον βίο του ανάμεσα σε τρεις παραμέτρους ενδιαφερόντων. Η μια αφορά το παρελθόν, η άλλη το παρόν – το γίγνεσθαι – και η τρίτη το μέλλον, το οποίο είναι άγνωστο. Συνεπώς, όλοι καταλαβαίνουμε ότι το παρελθόν έχει καθορίσει πολλά στοιχεία του παρόντος και του μέλλοντος, ωστόσο δεν μπορούμε να το αλλάξουμε (το παρελθόν).
Απομένει η διαχείριση του παρόντος, του σήμερον γίγνεσθαι, που βρίσκεται εν πολλοίς στην ατομική μας ευθύνη, αλλά αυτό επηρεάζεται από τις καταβολές του παρελθόντος και συντονίζεται με τις προοπτικές του μέλλοντος. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η γνώση του παρελθόντος είναι εν μέρει εφικτή – αφού δεν μπορούμε να το αναστήσουμε, ενώ η γνώση του μέλλοντος παραμένει παντελώς άγνωστη και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τίποτα στο μέλλον.
Συνεπώς η λειτουργία του σήμερα έχει κομβική σημασία, γιατί εδώ καταλήγει κάθε επήρεια από το παρελθόν, και από εδώ ξεκινά ο,τιδήποτε αφορά το αύριο και το μέλλον. Και όσο περισσότερο προχωρούμε στην κατανόηση και την γνώση του παρελθόντος, τόσο περισσότερο φως έχουμε για τις πραγματικές συνθήκες του σήμερα, αλλά και για το μέλλον.
Για τον λόγο αυτό, δηλαδή την λειτουργία του παρόντος γίγνεσθαι αλλά και το παρελθόν, ο Χριστός έδωσε το περίγραμμα και το ουσιαστικό περιεχόμενο και για τις τρεις αυτές πλευρές της ζωής μας.
Και για μεν το παρελθόν μας εξήγησε ότι ο δημιουργός είναι πατέρας, δηλαδή όλα προέρχονται κατά τον σχεδιασμό και την λειτουργία που εκείνος έχει καθορίσει.
Για δε το παρόν ότι είμαστε υπεύθυνοι εμείς, καθένας προσωπικά, άρα θα πρέπει να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες που μας αναλογούν, χωρίς να αποδίδουμε τα πάντα στους άλλους ή τον δημιουργό.
Για δε το μέλλον μας αποκάλυψε ότι όσα γνωρίζαμε έως τότε ήταν ελλειπή, και για τον λόγο αυτό μας έδωσε μια νέα διάσταση ζωής πέραν του τάφου, χωρίς ωστόσο να μπορεί να περιγράψει με την ορολογία της εποχής του λεπτομέρειες εκείνης της ζωής.
Η διδασκαλία του Χριστού καλύπτει και εξηγεί το σήμερα με τους όρους και τις εικόνες του παρελθόντος, αλλά υποδεικνύει και την δική μας ευθύνη για το σήμερα, την διαχείρησή του δηλαδή, αφήνοντας ανοιχτή την θύρα της επέκεινα του τάφου ζωής, εφόσον εμείς το επιλέγουμε ως στόχο της ατομικής μας καθημερινότητας.