Όσο μεγαλύτερη εξουσία διαθέτει κάποιος, τόσο πιο ισχυρός θεωρείται μέσα στην κοινωνική μας ζωή.
Και είναι προφανές ότι κάποιος χορηγεί τις εξουσίες στους ανθρώπους. Και αυτός μπορεί να είναι η κρατική οντότητα που έχει αυτή την εξουσία, αλλά όταν μιλάμε για εξουσία στην ζωή και όχι μόνον στην άσκηση καθημερινών καθηκόντων, τότε το ζήτημα αυτό παίρνει άλλη διάσταση.
Διότι μπορεί να μην μου έχει δοθεί η εξουσία από κάποια κρατική οντότητα, αλλά υπάρχει και η εξουσία της ζωής, υπάρχει και η εξουσία της φύσης, υπάρχει και η εξουσία που χορηγεί ο ίδιος ο δημιουργός μας, ο οποίος μας έπλασε άρχοντες, δηλαδή να ασκούμε εξουσία μέσα στο φυσικό περιβάλλον μας.
Με λίγα λόγια, μπορεί κάποιος να μην διαθέτει τίτλους εξουσίας του κράτους, αλλά μπορεί να διαθέτει εξουσία θεού, μπορεί να διαθέτει ικανότητες πάνω από εκείνες που χορηγεί ή αναγνωρίζει η κρατική εξουσία κάθε φορά. Διότι μπορεί η κεντρική κρατική εξουσία να διαχειρίζεται τα ληξιαρχεία, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής της περιόδου ζωής και θανάτου ενός φυσικού προσώπου, αλλά δεν κατέχει την εξουσία να χορηγεί την ζωή ή τον θάνατο.
Η κρατική εξουσία, πολύτιμη χωρίς αμφιβολία, μπορεί να καταγράφει γεγονότα ζωής – γέννηση, βάπτιση, γάμο, αγοραπωλησίες εμπράγματων δικαιωμάτων, θάνατο – αλλά δεν δημιουργεί αυτά τα γεγονότα της ζωής ούτε μπορεί να παρέμβει και να τα αλλάξει. Και αυτό ακριβώς είναι το πολύτιμο.
Η καταγραφή των γεγονότων μπορεί να έχει αξία, αλλά είναι προφανές ότι η ζωή που δημιουργεί και φέρνει τα γεγονότα σε εξέλιξη και αλληλουχία, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει σύγκριση αξιών ανάμεσα στην δημιουργία και στην καταγραφή ή κατανόηση των γεγονότων.
Και όμως το πνεύμα του θεού δεν καταγράφει. Το πνεύμα του θεού δημιουργεί ζωή και προϋποθέσεις ζωής, αφήνοντας στην δική μας καθημερινότητα μόνον την εργασία της ανακάλυψης και της καταγραφής των γεγονότων της ζωής. Την κυριότητα στην διαδικασία δημιουργίας της ζωής την έχει παρακρατήσει ως κυριαρχικό δικαίωμα μόνον ο ίδιος ο δημιουργός μας.
