Η κυριαρχία, η κατάκτηση και η άσκηση εξουσίας πάνω σε κάτι, είναι έννοιες που δημιουργούν ένα κώδικα ζωής στην ανθρώπινη κοινωνία. Δηλώνουν ότι κάποιος έχει την εξουσία πάνω σε κάτι και κάποιος άλλος δεν την έχει αυτή την εξουσία. Και είναι προφανές ότι αυτός που έχει την εξουσία υπερτερεί εκείνου που δεν την έχει, διότι ο ένας μπορεί να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και ο άλλος όχι.
Αυτή η καθημερινή έννοια που διέπει τις ανθρώπινες κοινωνίες έχει την αντίστοιχη εφαρμογή και στον κόσμο που δεν είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Και όλοι κατανοούμε ότι σε αυτό το πεδίο, του μη ορατού κόσμου, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, ακριβώς γιατί δεν έχουμε το πλεονέκτημα της πληροφόρησης δια των πέντε αισθήσεών μας.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του όχι στον φυσικό κόσμο, μια περιοχή που ο άνθρωπος μπορεί με τις δικές του φυσικές δυνάμεις να ελέγχει και να κυριαρχεί, αλλά στον μη ορατό κόσμο, ακριβώς διότι εκεί κυοφορούνται και κρίνονται όλα πριν έλθουν στο φως και στην περιοχή των πέντε αισθήσεών μας. Ακόμη και στην ατομική μας ζωή, όσα σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε, προετοιμάζουμε, και χιλιάδες άλλα εσωτερικά γεγονότα που τα γνωρίζουμε μόνον εμείς και κανένας άλλος, είναι η κρίσιμη περιοχή της ζωής μας, διότι εκεί μέσα, στον εσωτερικό και μη ορατό ακόμη κόσμο, συντελούνται οι κοσμογονικές προκαταβολές, από τις οποίες στο μέλλον, εγγύς και απώτερο, θα προκύψουν γεγονότα που θα γίνουν αντιληπτά δια των πέντε αισθήσεων.
Και είναι φυσικό, όποιος ελέγχει αυτόν τον χώρο, στον εσωτερικό και μη ορατό χώρο της ζωής μας – τις σκέψεις μας, τις προθέσεις μας, τις επιθυμίες μας, τα σχέδιά μας – αυτός να έχει και την πρωτοβουλία των κινήσεων και αυτός να καθορίζει στην ουσία την πορεία της ζωής μας, άσχετα αν εμείς στο τέλος κάνουμε τις πράξεις και κρινόμαστε για αυτές από το κοινωνικό σύνολο. Αυτός που ελέγχει τον μη ορατό ακόμη κόσμο της προσωπικής μας ζωής, αυτός κρατά τα κλειδιά της ζωής μας, και αόρατα κατευθύνει τις σκέψεις και τις ενέργειές μας εκεί που εκείνος θέλει και όχι εκεί που το φυσικό πρόσωπο πιθανόν θα ήθελε.
Η αδυναμία του υποτακτικού (δούλου) μπροστά στον κυρίαρχο (κύριο) που μπορεί να καταδυναστεύει την ζωή μας, είναι το μέτρο με το οποίο τις περισσότερες φορές η καθημερινή μας ζωή παύει να είναι αυτό που θέλουμε, και βιώνουμε εμπειρίες αρνητικές που δηλητηριάζουν κάθε στιγμή της πρόσκαιρης ζωής μας, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζουν τα ενδιαφέροντά μας στην προοπτική της αιωνιότητας.
