Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια που σκοτώνει την ίδια στιγμή που εμφανίζεται, αλλά φθείρει τον οργανισμό μας και σταδιακά καταλήγουμε – αν στο μεταξύ δεν τον θεραπεύσουμε – στον θάνατο.
Αυτή η τραγική αλήθεια, από την μια δίνει δυνατότητες χρόνου για μελέτη του προβλήματος και θεραπεία, από την άλλη, αν δεν θεραπευθεί, όχι μόνον οδηγεί στον θάνατο, αλλά έχει και μακρά περίοδο πόνου και ταλαιπωρίας.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση των εσωτερικών μας αναζητήσεων, προβληματισμών και προβλημάτων. Αν έγκαιρα δεν εντοπιστούν και δεν θεραπευθούν, σταδιακά αφαιρούν την ζωτικότητα από την ζωή μας, ατονεί σταδιακά η εσωτερική ψυχική μας δύναμη και τελικά απομακρυνόμαστε από τις πηγές της δύναμης ζωής και δημιουργίας. Αυτό ήταν και το κυρίαρχο στοιχείο στο έργο του Χριστού. Δεν ήταν μια καλύτερη – μόνον – κοινωνική συμπεριφορά, αλλά ήταν και είναι η επαναφορά και επανεκκίνηση των ζωτικών λειτουργιών της πίστης μέσα μας, λειτουργιών που ενεργοποιούν την επαφή μας με την δύναμη του δημιουργού. Μια δύναμη άγνωστη κατά κανόνα σε μας, αλλά αυτή η δύναμη έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει την καθημερινότητα με την προοπτική της αιωνιότητας.
Το λάθος που εμείς κάνουμε είναι ότι υποτιμούμε το θέμα και την πρακτική αξία της πίστης ως εφόδιο του δημιουργού σε μας και δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε άλλες παραμέτρους των Ιερών Γραμμάτων. Ωστόσο χωρίς την καλλιέργεια και ανάπτυξη της πίστης, καμιά άλλη λειτουργία δεν μπορεί να αναπτυχθεί ισόρροπα, ακριβώς γιατί η βασική μεταμορφωτική δύναμη συνδέεται με την καλή λειτουργία της πίστης.
Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε αυτή την βαρύτητα στο εφόδιο της πίστης είναι η απόδειξη ότι και μεις θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην αξία αυτού του εφοδίου, χωρίς βεβαίως να παραβλέπουμε και τις λοιπές πλευρές που ο ίδιος ο Χριστός έχει επισημάνει ως απαραίτητες για την διατήρηση του συνδέσμου μας με τον δημιουργό μας.
