Η ιστορία του ατομικού μας δρόμου είναι μεν πολύ – απόλυτα θα τολμούσα να πω – προσωπική, ωστόσο δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα που εγγράφεται μέσα στην παγκόσμια ιστορία, όχι βέβαια με βάση την συνήθη παραδοσιακή δημοσιογραφική και βιβλιογραφική παρουσίαση, αλλά με βάση τα εργαλεία που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε ότι μπορεί να υπάρξουν ποτέ, αλλά τώρα όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε ότι προφανώς όλα όσα λέγονται και γίνονται κάθε στιγμή μέσα στη ζωή όλων των ανθρώπων, αποτυπώνονται ψηφιακά μέσα στον χωρο – χρόνο που βιώνουμε την ατομική μας ζωή.
Αυτό σημαίνει ότι μπορεί εγώ να θέλω να κρυφτώ από τα μάτια των άλλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε τι που κάνω δεν καταγράφεται από έναν αιώνιο καταγραφέα, όπως μέσω μιας απλής σύγχρονης κινητής τηλεφωνικής συσκευής μπορούμε να καταγράψουμε απίστευτα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Θα έλεγα λοιπόν ότι αυτό είναι τραγικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα. Τραγικό γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από τα μάτια του καταγραφέα, αλλά και λυτρωτικό γιατί μπορώ να επικαλεστώ τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και εξ αιτίας αυτών έφτασα εδώ που έφτασα.
Φυσικά αυτά προϋποθέτουν υγιή στάση απέναντι στην αλήθεια και την καθημερινή πραγματικότητα.
Η απόκρυψη της αλήθειας και η προσποιητή ταπεινοφροσύνη για να αποφύγω την ευθύνη μου για τα λάθη της καθημερινότητας, δεν απαλείφουν τα όσα καταγράφει ο καταγραφέας του δικού μου DNA, για το οποίο μπορεί να μην ευθύνομαι εγώ ως προς τις οικογενειακές και κληρονομικές μου παθογένειες και τα εμφανή μου ελαττώματα, αλλά ευθύνομαι για την αδιαφορία μου να αλλάξω την πορεία και να διορθώσω τον καθρέφτη που μου παρουσιάζει παραμορφωμένα τα δικά μου δεδομένα για να καθησυχάζει την δική μου συνείδηση και δήθεν να αποτινάζει την ατομική μου ευθύνη για τα γεγονότα του σήμερα και του αύριο.
