Στη σύγχρονη ζωή η άσκηση του σώματος κρίνεται απαραίτητη για την υγεία μας.

Καταπονούμε με τη θέλησή μας το σώμα μας, το υποβάλλουμε σε στερήσεις σκόπιμα, και όλα αυτά προκειμένου να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση σωματικής υγείας.

Μάλιστα, για να το πετύχουμε δεν διστάζουμε να κάνουμε και ακρότητες, πχ. σκληρή ορειβασία, εξαντλητικές δίαιτες, πτώσεις με αλεξίπτωτο, και χιλιάδες άλλα πράγματα, με σκοπό αποκλειστικά την διατήρηση της σωματικής μας ικανότητας, αν και γνωρίζουμε ότι σε λίγα ή πολλά χρόνια το σώμα μας δεν θα ζει πλέον. Αντίθετα, όταν ερχόμαστε στα θέματα της εσωτερικής μας ζωής, στον χαρακτήρα και τις συνήθειές μας στην καθημερινότητα, εκεί όλοι είμαστε αδιάφοροι ή υποτονικοί.

Συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους χειρότερους για να ικανοποιηθούμε, και γενικά αποφεύγουμε να εμβαθύνουμε, ακριβώς γιατί φοβόμαστε την δυσκολία, φοβόμαστε ότι μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουμε κάτι στην συμπεριφορά μας, και φυσικά κανείς δεν θέλει να αφήσει αυτό που έχει ήδη αποδεχθεί ως στοιχείο της ζωής του, ακόμη και αν γνωρίζει ότι αυτό τον καταστρέφει ή τουλάχιστον δεν τον ωφελεί.

Το μειωμένο ή ανύπαρκτο ενδιαφέρον της εξάσκησης του εσωτερικού μας κόσμου είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το ζωηρό ενδιαφέρον για την γυμναστική του σώματος. Όμως η αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη, αφού στον εσωτερικό μας κόσμο λαμβάνονται οι μεγάλες και μικρές αποφάσεις της ζωής μας. Άρα εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για την ζωή μας και κανείς άλλος.