Το “ουαί”, δηλαδή το αλίμονο που λέμε εμείς σήμερα, δεν είναι φράση εκδίκησης, δηλαδή δεν σημαίνει “να δεις τι θα σου κάνω” ή “τι θα πάθεις”, αλλά είναι αναγνώριση και πρόβλεψη των τραγικών αποτελεσμάτων μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς.

Είναι αυτό που λέμε “αμάν τι έχει να γίνει !”, “πω πω τι θα συμβεί σε λίγο !”, αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας μια συγκεκριμένη πράξη ή μια συμπεριφορά κάποιου που θα τον οδηγήσει σε συμφορά. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι εμείς γνωρίζουμε συνέπειες τις οποίες κάποιος άλλος αγνοεί και φέρεται ως πρόβατον επί σφαγή, δηλαδή οδηγείται με βεβαιότητα στην αυτοκαταστροφή του.

Όταν πονάμε και συμπάσχουμε με κάποιον, η επιφύλαξη και η γνώμη μας για τις πράξεις του δεν είναι κατάκριση και απειλή, αλλά είναι το καμπανάκι μας για τις τραγικές συνέπειες των πράξεών του.

Αν μάλιστα εμείς οι ίδιοι έχουμε πείρα, έχουμε δηλαδή βαθιά γνώση των συνεπειών της συμπεριφοράς αυτής, τότε όχι μόνον συμπάσχουμε με τον ταλαίπωρο φίλο μας, αλλά προσπαθούμε με όλη μας την δύναμη να τον αποτρέψουμε από την συνέχιση της πορείας του. Πολύ περισσότερο αν ο υποψήφιος ταλαίπωρος είναι γνωστός και πολύ περισσότερο αν είναι συγγενής και πολύ περισσότερο αν κάποιος είναι οικείος και είναι παιδί μας και έχουμε την ευθύνη του ως γονείς.

Αυτό ήταν και το μήνυμα του Χριστού με τα “ουαί” που χρησιμοποίησε κατά την διδασκαλία του. Δεν απειλούσε ως τιμωρός, αλλά επισήμαινε τους κινδύνους από μια λανθασμένη συμπεριφορά άγνοιας και τραγικής έλλειψης σύνεσης και αντίληψης της πραγματικότητας. Τελικά πλήρωσε με την ίδια την ζωή του την πράξη του αυτή, δηλαδή την προσπάθειά του να ξυπνήσει από το λήθαργο τους δικούς του ανθρώπους.